Το στίγμα της εποχής

Αλέξης Πανσέληνος

Σκοτεινές επιγραφές (Μεταίχμιο)

Ενας λογοτεχνικός θρίαμβος για τον Αλέξη Πανσέληνο που επισφραγίστηκε πρόσφατα από το βραβείο του περιοδικού «Διαβάζω». Ενας άνδρας στα τελειώματα της δεύτερης νιότης του που ζει λεπτό το λεπτό τον αργό θάνατο της αγαπημένης του συζύγου, αρπάζεται από ένα κακότεχνο γκραφίτι των δρόμων της Αθήνας και προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τον χρησμό του. Τη λογοτεχνία ως ιδεόγραμμα και τη λυτρωτική λειτουργία του πένθους θα βαθύνουν ακόμη περισσότερο οι αναμνήσεις της νιότης και η προσεκτική αποκαθήλωσή της. Ο ψυχικός χώρος θα διευρυνθεί και μαζί με την απώλεια η νέα ζωή θα βρει πού να ακουμπήσει τα πράγματά της. Γιατί έτσι συμβαίνει με τους τολμηρούς και τους ευλογημένους.

Δημήτρης Φύσσας

Ο αναγνώστης του Σαββατοκύριακου (Εστία)

Μια παράξενη ιστορία βιβλιοφιλίας από τον γνωστό ιστορικό της καθημερινότητας, λεξικογράφο και λογοτέχνη. Το μυθιστόρημα έρχεται να διπλασιάσει τις προσδοκίες του κοινού μετά το επιτυχημένο «Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος» του 2005. Η Βάλια Σουρμελή εργάζεται ως «αναγνώστρια» σε κυρίες με κουρασμένη όραση. Πέντε ημέρες την εβδομάδα διαβάζει μεγαλοφώνως Βαλτινό, Καβάφη, Καμί, Καρυωτάκη, Μοπασάν, Ροΐδη, Σάμπατο, Σπίνραντ, Τσάντλερ και Χατζή. Η νεαρή αρχίζει να παρουσιάζει συμπτώματα εξάρτησης από τη λογοτεχνία, ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα που δεν δουλεύει. Ολα γίνονται πολυπλοκότερα από τη στιγμή που πληροφορείται την ύπαρξη ενός άλλου «αναγνώστη», που την αναπληρώνει στα ρεπό της.

Χρήστος Χωμενίδης

Ο κόσμος στα μέτρα του (Πατάκης)

Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι ικανός να χωρέσει στο ίδιο βιβλίο μια μεγάλη εκδοτική και μια λογοτεχνική επιτυχία. Το νέο του μυθιστόρημα κοντράρεται άνετα με το «Σοφό παιδί» και τον περνάει σε άλλη λογοτεχνική φάση, κατά τη γνώμη μου ωριμότερη. Είναι η ιστορία ενός νέου που με την προτροπή του Ανδρέα Παπανδρέου αναλαμβάνει διοικητής της πρώτης νεοελληνικής αποικίας κάπου στην πλάτη των ΗΠΑ. Σ’ αυτή τη μυστηριώδη νήσο που κατοικείται από αόρατους αυτόχθονες και μανιάτες κατεργαραίους, ο ήρωάς μας θα αναζητήσει το είδωλο του εαυτού του, έναν χαμένο αδελφό ή ένα χαμένο παιδί. Θα τον βρει και θα τον ξαναχάσει όπως έχασε μέσα από τα χέρια του την πιθανότητα να σχετιστεί ουσιαστικά με μια γυναίκα. Μια μουσικοχορευτική αλληγορία γραμμένη με χιούμορ και πλημμυρισμένη από τη μουσική του Μανώλη Χιώτη, ο οποίος σ’ αυτή τη «μη χώρα» λατρεύεται ως επαναστάτης.