Ο εικαστικός Κώστας Τσόκλης (φωτογραφία) ντεμπουτάρει στο θέατρο ως σκηνοθέτης στα – θαλερά – 82 του! Ανεβάζει για την Σοφία Φιλιππίδου στο θέατρο Αλμα της Κατερίνας Μαραγκού και του Βίλη Ανδρέου το μονόλογο των αδελφών Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη «Η έκτη Καρυάτιδα» – το ένατο, απ’ το 1999, έργο των μόνιμα εγκατεστημένων στη γενέθλιά τους Καβάλα συγγραφέων, που παρουσιάζεται στη σκηνή ενώ ορισμένα είχαν περισσότερα από ένα ανεβάσματα.

Πρόκειται για τον σπαρταριστό μονόλογο μιας ξεναγού που θεωρεί ως αποστολή της να περιμένει την έκτη Καρυάτιδα να επιστρέψει απ’ το Λονδίνο στο καινούργιο της «σπίτι» – το νέο Μουσείο Ακρόπολης -, γεγονός που ποτέ δε θα συμβεί, αφηγούμενη την ιστορία της ζωής της η οποία δένεται με τους αρχαιολογικούς χώρους όπου έκανε ξεναγήσεις. Κατά τους συγγραφείς δεν είναι παρά ένας αποχαιρετισμός στην Ελλάδα που έφυγε ανεπιστρεπτί.

Το ανέβασμα αποτελεί σύλληψη του Κώστα Τσόκλη, στη δουλειά του οποίου ήδη, εδώ και χρόνια, με τις διάφορες Δράσεις του ή με την ενασχόλησή του, μέσω πολυθεαμάτων ή βιντεοεγκαταστάσεων, με την αρχαία ελληνική τραγωδία («Μήδεια», «Συμπερασματικός Οιδίπους»…), έχει υπεισέλθει η θεατρικότητα. Στην «Εκτη Καρυάτιδα» θα υπογράφει τη σκηνοθεσία, το σκηνικό και το κοστούμι της Σοφίας Φιλιππίδου.

Η παράσταση θα παίζεται από αρχές Μαρτίου, τα Δευτερότριτα, στην Κεντρική Σκηνή του Αλμα ενώ το καλοκαίρι θα περιοδεύσει σε αρχαιολογικούς χώρους καταλήγοντας στον Κουμάρο της Τήνου, στο θέατρο Κώστας Τσόκλης που έχει ο ίδιος ο καλλιτέχνης δημιουργήσει εκεί, παράλληλα προς το Μουσείο Κώστα Τσόκλη.

Εν ψυχρώ: Το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής καταργείται πλέον στα πιλοτικά Δημοτικά Σχολεία. Το μάθημα του Θεάτρου δε θα ενταχθεί στα πιλοτικά Γυμνάσια, ενώ έχει ήδη καταργηθεί απ’ τον Σεπτέμβριο του 2011 το μάθημα Στοιχεία Θεατρολογίας στο Νέο Λύκειο. Αυτά αποφασίζει και διατάσσει το ίδιο κράτος που έχει δημιουργήσει και συντηρεί πέντε τμήματα θεατρικών σπουδών σε ισάριθμα πανεπιστήμια της χώρας βγάζοντας φουρνιές θεατρολόγων χωρίς σχεδόν κανένα μέλλον, όταν στην Γαλλία – και προφανώς όχι μόνο στην Γαλλία – υπάρχουν ολόκληρα Λύκεια με κατεύθυνση το θέατρο.

Διαμαρτύρεται ο Πανελλήνιος Επιστημονικός Σύλλογος Θεατρολόγων αλλά σιγά που θα ιδρώσει το αυτί κανενός για θέατρο και διαμόρφωση μελλοντικού κοινού. Καημένη Μελίνα…

Σα να γραπώνεται απ’ τα σάβανα και να σούρνεται πίσω απ’ τους – διάσημους – πεθαμένους το Χόλιγουντ. Και, γενικώς, αι ΗΠΑ των τεχνών και των γραμμάτων – όχι δεν τους βάζω όλους στο ίδιο σακί αλλά…

Πριν καλά καλά βγει η ψυχή του, κυκλοφόρησε βιογραφία του Στιβ Τζομπς – απ’ αυτούς που υλοποίησαν το American Dream, μέσω Apple κ.λπ. κ.λπ. Πριν καλά καλά του κάνουν τα εννιάμερα αγόρασε η Sony Pictures τα δικαιώματα για να την κάνουν ταινία. Πουλάνε οι – διάσημοι – πεθαμένοι, πουλάνε βλέπετε…

Ολος ο κόσμος, μια σκηνή…

Ο «Βυσσινόκηπος», το ύστατο (1904) απ’ τα αριστουργήματα του Αντόν Τσέχοφ, θα παρουσιαστεί τον επόμενο Οκτώβριο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη (φωτογραφία) από μια νεανική, κατά βάση ομάδα ηθοποιών: Ευδοκία Κακιούζη (Ντουνιάσα), Σύρμω Κεκέ (Βάρια), Κατερίνα Λυπηρίδου (Λιουμπόφ), Ηρώ Μπέζου (Ανια), Μιχάλης Οικονόμου (Επιχόντοφ), Πάνος Πανάγου (Φιρς), Μάκης Παπαδημητρίου (Λοπάχιν), Γιάννος Περλέγκας (Γκάγεφ), Ομηρος Πουλάκης (Τροφίμοφ), Πέτρος Σπυρόπουλος (Γιάσα).

Το έργο – το κτήμα με το βυσσινόκηπο της παλιάς, αριστοκρατικής οικογένειας της Λιουμπόφ Αντρέγιεβνα Ρανιέφσκαγια και του αδελφού της Λεονίντ Αντρέγιεβιτς Γκάγεφ, καθώς είναι ανίκανοι πια να το διαχειριστούν, περνάει στα χέρια του ανερχόμενου μικροαστού έμπορου Λοπάχιν – έχει ν’ ανεβεί στην ελληνική σκηνή απ’ τη σεζόν 2009 – 2010, όταν το σκηνοθέτησε ο Στάθης Λιβαθινός για την Πράξη της Μπέττυς Αρβανίτη στο θέατρο Οδού Κεφαλληνίας. Τον Οκτώβριο, πάντως, του 2010 παρουσιάστηκε και στο Badminton απ’ το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας σε σκηνοθεσία Αντολφ Σαπίρο.

Οι λοιποί συντελεστές και τα κενά της διανομής είναι ακόμα υπό συζήτηση.

Να θυμίσω πως οι Σανκάι Τζούκου, η γιαπωνέζικη ομάδα χορού Μπούτο απ’ την Ιαπωνία, που μας ξανάρθαν τις προάλλες – και που δυστυχώς έλειπα και δεν τους είδα στο Παλλάς – στην Ελλάδα έχουν πρωτόρθει – και μας εντυπωσίασαν – ήδη απ’ το καλοκαίρι του ’87. Με την παράσταση «Αυγά που στέκονται από περιέργεια». Η οποία παίχτηκε στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Μια και περί Τσέχωφ σήμερα ο λόγος, «Θείο Βάνια» έχουμε φέτος στο Badminton απ’ το ιστορικό Βαχτάνγκοφ της Μόσχας, σε σκηνοθεσία του 60χρονου λιθουανού καλλιτεχνικού διευθυντή του Ρίμας Τουμίνας (φωτογραφία) – από αύριο μέχρι και την Κυριακή. «Θείο Βάνια» όμως και σε δυο εντόπιες εκδοχές – σχεδόν ταυτόχρονα: ο Βασίλης Πλατάκης έχει σκηνοθετήσει το έργο στο «Άλεκτον» με Βασίλη Βλάχο στον επώνυμο ρόλο ενώ ο Έκτορας Λυγίζος κι ο Δημήτρης Καραντζάς της Ομάδας «Grasshopper» από Τετάρτη το ανεβάζουν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με τρεις αφηγητές – Θύμιος Κούκιος, Ελίνα Ρίζου, Έκτορας Λυγίζος – που «επιχειρούν να παρακολουθήσουν και να ζωντανέψουν τα εννέα πρόσωπα του έργου και τις απόπειρες τους να αποκαταστήσουν την αδικία. Για να το πετύχουν, όμως, είναι υποχρεωμένα, ως πρόσωπα απ’ τη φύση τους δευτερεύοντα, να αρθούν στο ύψος σκηνών γραμμένων κανονικά για πρωταγωνιστές».

Για μερακλήδες θεατρόφιλους, χαράς ευαγγέλια.

Τελευταία Νέα