Σαν τον Δεινόσαυρο, σαν τον Τυραννόσαυρο και τα άλλα προϊστορικά pet, έτσι και η Kodak κουτούλησε σε αστεροειδή και μας άφησε χρόνους. Στη μνήμη των ασταθών της κόκκων χύθηκε πολύ μελάνι, αρκετοί μάλιστα έριξαν το ανάθεμα στην τεχνολογία που μετέτρεψε τη μοναδικότητα του φιλμ σε αναλώσιμες ψηφιακές εικόνες. Σ’ αυτήν απάνω την υπερβολή θέλω να πατήσω και να προσθέσω την ψαλμουδιά και τις χοές μου.

Μα τον Δία και τους άλλους μικρούς θεούληδες του εγωισμού, ουδέποτε συμπάθησα τη ματαιοδοξία των οικογενειακών κλικ κι ούτε ποτέ μου υπήρξα ευτυχής κάτοχος φωτογραφικής μηχανής. Αιτία προφανώς, το σπίτι της γιαγιάς μου που ήταν γεμάτο φωτογραφίες από το ταβάνι μέχρι το πάτωμα. Πλήθος ασάλευτα πρόσωπα, νεκρικά στο ύφος και στο στήσιμό τους, ακόμη κι όταν χαμογελούσαν, ακόμη κι όταν παντρεύονταν, έδιναν σήμα να ξεκινήσει μέσα μου ένα ανεξήγητο πένθος που πολλαπλασιαζόταν ανάλογα με τις μπούκλες που έκανε στην άκρη τους το πολυκαιρισμένο χαρτί.

Οταν απόκτησα δικαίωμα σε δικό μου σπίτι, όλα αυτά τα απαιτητικά Φαγιούμ μπήκαν σ’ ένα κουτί κι έμειναν εκεί μέχρι νεωτέρας. Τα ακούω καμιά φορά να συνωθούνται και να δυσφορούν σαν το τζίνι στο μπουκάλι, αλλά κάνω την αδιάφορη. Δεν χρειάζομαι την πόζα σου. Θέλω να δω το αρνητικό της.