Τις προάλλες μού έλεγε κάποιος γνωστός ότι εστιάτορας εν Παρισίοις δεν δέχθηκε κέρματα ελληνικής κοπής του εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντος ευρώ ακριβώς διότι έφερε ελληνικά χαρακτηριστικά. Ακουσα και σε κάποιο ραδιόφωνο πως όταν η ταμίας σούπερ μάρκετ στο Βέλγιο αντελήφθη πως ο πελάτης ήταν Ελληνας του δήλωσε αναιδώς πως γύρω στα 500 ευρώ από τους ετήσιους φόρους της πάνε για να αποπληρωθούν τα δικά του χρέη.

Υποθέτω δε πως τέτοια μικροεπεισόδια συμβαίνουν καθημερινά σε διάφορα σημεία της Γηραιάς Ηπείρου. Υποθέτω δε πως δεν συμβαίνουν μόνο μ’ εμάς. Μπορεί και οι Πορτογάλοι να υφίστανται παρόμοιους προπηλακισμούς, ενδεχομένως και κάποιοι Ιταλοί ή Ισπανοί. Και θα μου πείτε πως όλα αυτά αποδεικνύουν ότι η βλακεία δεν θάλλει μόνον παρ’ ημίν. Είναι δημοκρατικά μοιρασμένο αγαθό, παρέχεται δωρεάν και ο καθένας δικαιούται να τη χρησιμοποιήσει ανά πάσα στιγμή.

Θα μου πείτε επίσης πως υπάρχει και η άλλη άποψη. Πως είναι πολλοί αυτοί που θεωρούν ότι αυτό που συμβαίνει με την Ελλάδα δεν είναι παρά το προοίμιο εκείνου που, εντός ολίγου, θα συμβεί και σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Το γαλλικό βιντεάκι με τον φουστανελοφόρο που σπάει πέτρες και τον χρησιμοποιούν ως πειραματόζωο για να διαπιστώσουν πόσο θα αντέχει να δουλεύει χωρίς να πληρώνεται λέει πολλά.

Η σοβαρή Ευρώπη, γιατί υπάρχει ακόμη μια Ευρώπη που δεν έχει χάσει τη σοβαρότητά της, βλέπει πως η κοινωνική κατάρρευση που έχει χτυπήσει την περιφέρειά της είναι μεταδοτική. Η σοβαρή Ευρώπη βλέπει πως η χρηματοπιστωτική πτυχή της κρίσης δεν είναι παρά η ορατή κορυφή ενός παγόβουνου το οποίο σέρνει πίσω του νοοτροπίες, πολιτικά ελλείμματα και εγγενείς ανισορροπίες που οδηγούν στη συρρίκνωση και στον ακρωτηριασμό των μεσαίων αυτών στρωμάτων που στήριζαν τις δημοκρατίες της. Η σοβαρή Ευρώπη βλέπει πως το πείραμα που λέγεται Ευρώπη, και για πολλούς υπήρξε όραμα ζωής, κινδυνεύει να γκρεμιστεί μέσα στην κακοφωνία του οικονομικού πολέμου.

Μέσα σε όλη αυτή τη φασαρία δεν είναι λίγοι αυτοί που αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν μια πρόωρα γερασμένη και καταχρεωμένη ζωντοχήρα η οποία με τη συμπεριφορά της κατέστρεψε τον γάμο. Και τώρα, γυναίκα μόνη ψάχνει βοήθεια. Τα εξιλαστήρια θύματα δεν βολεύουν μόνον τους πολιτικούς υπεύθυνους της κρίσης. Και το αντανακλαστικό της δαιμονοποίησης δεν ισχύει μόνον στον εγχώριο πόλεμο όλων εναντίον όλων.

Εχει η Ελλάδα τον τρόπο και τα μέσα για να αποκαταστήσει τη χαμένη της αξιοπιστία; Κι όταν οι πολιτικοί μας άνδρες μιλούν για αξιοπρέπεια της χώρας, για τη δική μας αξιοπρέπεια, μήπως θα πρέπει να σκεφτούν πως ο δρόμος της αξιοπρέπειας περνάει μέσα από την αξιοπιστία μας; Δεν σας κάνει εντύπωση ότι δύο χρόνια, από τότε που μας έριξαν στο χοιροστάσιο μαζί με τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο, δεν έχει δημιουργηθεί ένα σοβαρό πλέγμα αλληλεγγύης ανάμεσα στις χώρες του Νότου; Στη μεγάλη υπαρξιακή κρίση της Ευρώπης η απομόνωση είναι χειρότερο βάρος κι από το βάρος του χρέους.

Τελευταία Νέα