Αναζήτηση
Ντελικανήδες
και μπουμπούκια
Αγαπητή Φοίβη,
Επίτρεψέ μου σήμερα να γυρίσω σαράντα έξι χρόνια πίσω. Στις 15 Ιουλίου 1965 ο άμυαλος και θρασύς νεαρός βασιλιάς Κωνσταντίνος απέλυσε χωρίς δισταγμό τον τότε πρωθυπουργό της χώρας Γεώργιο Παπανδρέου, που είχε εκλεγεί από το 53% του ελληνικού λαού!
Πριν ακόμη ο πρωθυπουργός του λαού αποχωρήσει απ’ το γραφείο του βασιλιά, ο τελευταίος όρκισε αμέσως… δικό του «πρωθυπουργό», τον τότε πρόεδρο της Βουλής, Γ. Νόβα. Στη συνέχεια ορκίστηκαν γρήγορα ως υπουργοί ο Ιω. Τούμπας και ο Σταύρος Κωστόπουλος. Το βασιλικό πραξικόπημα ετοιμαζόταν μεθοδικά από καιρό από Αμερικανούς και… έλληνες συνεργάτες τους για να φραχτεί με κάθε μέσο ο δρόμος προς την εξουσία του Ανδρέα Παπανδρέου…
Είχε μάλιστα προηγηθεί από την Πλατεία Κλαυθμώνος δημόσιο κάλεσμα προς τους βουλευτές της Ενωσης Κέντρου να εγκαταλείψουν τον αρχηγό τους και νόμιμο πρωθυπουργό της χώρας με τη σημαία των οποίων είχε εκλεγεί. Ποιος έκανε το ανόσιο κάλεσμα; Μα ο τότε αρχηγός της ΕΡΕ Παναγιώτης Κανελλόπουλος, με την επίβουλη υπόσχεση η ΕΡΕ να στηρίξει κυβέρνηση εκ της Ενώσεως Κέντρου χωρίς τον Γεώργιο Παπανδρέου!
Τίποτα δεν τους σταμάτησε… Και οργάνωσαν αποστασία μερικών κυβερνητικών βουλευτών, εξαγοράζοντάς τους με όλα τα άδολα μέσα για να πετύχουν νέα πλειοψηφία από την ίδια Βουλή.
Αποτέλεσμα του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1965, μια εφτάχρονη χούντα και το 36% της Κύπρου στους Τούρκους.
Οσο για τους πρωταιτίους του αντεθνικού πραξικοπήματος, ο μεν παραβάτης και επίορκος βασιλιάς που το αποτόλμησε κυνηγημένος «από χωρίον εις χωρίον» απ’ τα στρατά που τον στήριζαν μέχρι τότε, ποιεί τας διατριβάς του εν Εσπερία. Οσο για τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, πρωθυπουργός είκοσι μόνο ημερών, πιάστηκε στο κρεβάτι του με τις πιτζάμες από έναν λοχαγό του Παττακού στις 21 Απριλίου 1967! «Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος», της όποιας αμαρτίας, ατομικής, συλλογικής, πολιτικής.
Γιατί όμως τα θυμήθηκα σήμερα όλα αυτά; Μα γιατί, πρώτα, τα γεγονότα εκείνα έζησα έντονα ο ίδιος. Υστερα γιατί και η σημερινή συγκυρία έχει ομοιότητες με εκείνη του 1965. Στην ατμόσφαιρα πλανάται και σήμερα η προσπάθεια αποστασίας μερικών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ για να εκβιαστούν, αυτή την οριακή ώρα για τη χώρα, εκλογές. Το κλίμα διαμορφώνεται σταθερά με τη σχετική, επίμονη αρθρογραφία των εφημερίδων που σε κάθε σελίδα τους αναμασάται χίλιες φορές η κατάρατη λέξη «χρεοκοπία».
Ομως όχι. Γιατί εκλογές τώρα θα ήταν ο τάφος της χώρας αλλά και γιατί, είμαι βέβαιος, κανένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ δεν προτίθεται να γίνει νέος… Τσιριμώκος. Ας μην προσπαθούν άδικα οι χρυσοκάνθαροι του Τύπου και των καναλιών. Θα γλιτώσει η Ελλάδα απ’ την κατάσταση που την οδήγησαν οι «καταλληλότεροι» και το βάλανε στα πόδια λίγο πριν οδηγηθεί στα βράχια.
Και όσοι ψάχνουν για αποστάτες δεν θα έχουν πού να κρυφτούν ύστερα. Οσο για την – κομματικώς – κορακοζώητη κυρά του Περισσού και τον ντελικανή με το κοκοράκι που πίστεψε στ’ αλήθεια ότι έγινε κι αυτός αρχηγός, να παρακαλάνε οι εκλογές να γίνουν όσο αργότερα γίνεται.
Γιατί; Γιατί ο λαός που με τόσο θράσος επικαλούνται τους ετοιμάζει μια έκπληξη που δεν μπορούν να την φανταστούν. Ιδίως ο ντελικανής ας προμηθευτεί από τώρα κουκούλα και τηλεβόα για να φωνάζει έξω απ’ τη Βουλή. Γιατί μέσα δεν πρόκειται να ξαναμπεί…
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία,
Χρήστος Παππάς
Ας μας επιτραπεί, αγαπητέ Χρήστο, να παραφράσουμε τους στίχους σε «Ηρεμα, κούκλα μου, δεν είμαι αποστάτης / είμαι το θύμα μιας παλιάς απάτης». Είτε να καταφύγουμε στο άσμα του γκρουπ Μαύρη Μαγιονέζα: «Αλλη μια νύχτα με τυλίγει εδώ / Είμαι αποστάτης που σκιές κυνηγώ / Κι εσύ σε ποιο σκοτάδι να μένεις; / Είμαι μια σκέψη, είμαι το χάος το ίδιο». Αλλά ας μην το συνεχίσουμε διότι θα φτάσουμε και σε γνωστούς «γκαντέμηδες» – πτου σκόρδααααα!
Μάθε, παιδί μου…
γομαράματα
Αγαπητή Φοίβη,
Αφού ο βουλευτής κ. Ροντούλης απεκάλεσε, μεταξύ άλλων, «γομάρια» την κυβέρνηση και, κατά το ιδίωμα του χωριού του, «γομάρι» σημαίνει αυτός που κουβαλάει φορτίο, βγάζουμε το συμπέρασμα ότι αυτός απλώς αναπαύεται με την ιδιότητα του βουλευτή, αφού το όλο βάρος του (και το οικονομικό) το κουβαλούν άλλοι.
Φιλικά, Χρίστος Τσαχπίνης –
Καβαλιώτης, Γερμανία
Δεν λέτε που έχουμε, αγαπητέ Χρίστο, και τους βουλευταράδες μας και μαθαίνουμε και κανένα ελληνικό, καμιά ετυμολογία, για να μας βρίσκεται στις ώρες ένδειας που περνάμε;
