«Δώστε τη χούντα στον λαό»! Τι κι αν ο ίδιος λαός – ή τουλάχιστον η πλειονότητά του – ήταν που πριν από μερικά χρόνια χειροκροτούσε τις γιορτές των Απριλιανών στο Καλλιμάρμαρο – με ελάχιστες και ανιδιοτελείς εξαιρέσεις αντίστασης. Το 1975 όλοι – κυριολεκτικά – φορούσαν πια αμπέχονα, στρατολογούνταν σε αριστερές πολιτικές νεολαίες και μιλούσαν μια διάλεκτο που αναμείγνυε τη δημοτική του αμφιθέατρου με φράσεις και ρήσεις του Μαρξ, του Λένιν και του Μάο Τσε Τουνγκ – αυτά τα τελευταία στα φλογισμένα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων της εποχής, βεβαίως!
Το κλίμα είναι ταραγμένο, ο κόσμος έχει χαρμολύπη – μην ξεχνάμε πως η Κύπρος έχει χωριστεί στα δύο με τον πιο εφιαλτικό τρόπο και με εκατοντάδες θύματα και αγνοούμενους – και στο κάδρο της εποχής, ένα γνώριμο και εξαιρετικά δημοφιλές πρόσωπο από τον χώρο του τραγουδιού διακόπτει την τόσο μακρινή απουσία του: ο Στέλιος Καζαντζίδης.
Ο βάρδος του λαού έχει διακόψει για πάντα από το 1965 τις εμφανίσεις του στα νυχτερινά κέντρα, έχει κάνει την αποτυχημένη απόπειρα να στεριώσει τη δική του δισκογραφική εταιρεία με τίτλο Standard ενώ το ελαφρολαϊκό ρεύμα κερδίζει έδαφος όλο και ταχύτερα – ας μην ξεχνάμε ότι απ’ τα τέλη του ’60 ο perfomer και μοιραίος Τόλης Βοσκόπουλος είναι ο νέος άρχοντας της πίστας ενώ και οι παλιές ταβέρνες των Τζιτζιφιών και του Μοσχάτου έχουν αρχίσει να δίνουν την θέση τους στα θηριώδη νυχτερινά κέντρα που πλέον συνδυάζουν τραγούδι – θέαμα – χορό.
Η αποχή όμως του Καζαντζίδη απ’ τους ναούς με τα λουλούδια και τα συνθεσάιζερ γιγαντώνει τον μύθο του, οι ερμηνευτικές του ικανότητες παραμένουν αξεπέραστες και ο «αϊ-λαός» που έχει ήδη ορθοποδήσει ως μετανάστης σε Γερμανία, Καναδά, ΗΠΑ και Αυστραλία συνεχίζει να ανάβει κεράκι στο εικόνισμα του πονεμένου ειδώλου. Ο δίσκος που κυκλοφορεί τον Νοέμβριο του 1975 λέγεται «Υπάρχω», βγαίνει απ’ τη Minos, σχεδόν όλα τα τραγούδια του υπογράφονται απ’ τον Χρήστο Νικολόπουλο και τον Πυθαγόρα – εκτός απ’ την επανεκτέλεση του «Εφυγες με έναν άλλονε» σε μουσική Γιάννη Τατασόπουλου και στίχους του Νίκου Ρούτσου, εκδότη του Γκαούρ Ταρζάν. Το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου «Υπάρχω» έχει τη δική του αυτοτελή αξία. Εχει συμβολικό πρόσημο κατ’ αρχήν, αφού δηλώνει την παρουσία του Καζαντζίδη και την αδιατάρακτη σχέση του με τον λαό. Εχει και βαθύ ερωτικό υπονοούμενο – θα κινδύνευα να πω προς τη Μαρινέλλα με την οποία έχουν πια χωρίσει.
Είναι όμως και το δικό του «παρών» σε ένα τοπίο (ελλαδικό) που διασχίζει ένα παράδοξο ποτάμι. Και που στη μία του όχθη κάθονται μουσάτοι με αμπέχονα φοιτητές και νεολαίοι που βυθίζονται στα γρανάζια του πολιτικού τραγουδιού για χρόνια και απ’ την άλλη το χριστεπώνυμο πλήθος του ελαφρολαϊκού ρεπερτορίου που γεμίζει τις πίστες της μεταπολιτευτικής εποχής. Δεν είναι τυχαίο, πως ο οξυδερκής Στέλιος προλογίζει – υπό τη μορφή πρόζας το τραγούδι ως εξής σε ένα σημείο: «Υπάρχω εφόσον εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι εκφράζω τους καημούς, τα προβλήματά σας, την πίκρα της ξενιτιάς, τον μόχθο του εργάτη, την εγκατάλειψη, τη μοίρα του ανθρώπου της συνοικίας. Και θα υπάρχω, όσο υπάρχουν ταπεινοί, αγνοί και τίμιοι άνθρωποι του λαού». Εμελλε ο δίσκος αυτός – και παρά τις τεράστιες πωλήσεις του – να είναι ο τελευταίος για τον Καζαντζίδη αφού θα απέχει απ’ τη δισκογραφία μέχρι το 1987 όταν επιστρέφει με τον «Δρόμο της επιστροφής». Λες και για δώδεκα χρόνια – απ’ το ’75 μέχρι το ’87 – και πέραν της κόντρας του με τη δισκογραφική εταιρεία Minos – είχαν λιγοστέψει επικίνδυνα οι ταπεινοί, αγνοί και τίμιοι άνθρωποι του λαού. Και άρα και οι λόγοι για να συνεχίσει και ο Καζαντζίδης να υπάρχει και να τραγουδάει.
Υπάρχω
ΜΟΥΣΙΚΗ Χρήστος Νικολόπουλος
ΣΤΙΧΟΙ Πυθαγόρας
ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ Στέλιος Καζαντζίδης
Υπάρχω κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω, σκλάβα τη ζωή σου θα ‘χω κι ας βαδίζουμε σε δρόμους χωριστούς. Υπάρχω μες στα μάτια σου που κλαίνε, μες στα χείλη σου που καίνε και θα υπάρχω στα τραγούδια που θ’ ακούς. Είμαι της ζωής σου ο ένας, δε με σβήνει κανένας κι αν με άλλους μιλάς κι ώρες ώρες γελάς κατά βάθος πονάς, γιατί σκέφτεσ’ εμένα. Είμαι και αρχή και φινάλε και στη σκέψη σου βάλε πως αν κάνεις δεσμό μες σε λίγο καιρό θα χωρίσεις γιατί θα υπάρχω εγώ.
Σχόλια
