Αναζήτηση
Φτάνει ο συρµός στον σταθµό Συντάγµατος. Εχει πάντα κόσµο αυτή η πλατφόρµα, κι όλοι στριµώχνονται µπροστά στις πόρτες. Ανοίγουν τα θυρόφυλλα αυτόµατα, οι από µέσα βγαίνουν µε το πλάι, δεν τους αφήνουν χώρο οι απέξω, κάνουν έξοδο εφ’ ενός ζυγού. Μερικοί φωνάζουν περιµένετε λίγο, άλλοι κάνουν απλώς µια γκριµάτσα, βαριούνται να διαµαρτυρηθούν, µπορεί να κάνουν το ίδιο στη θέση τους, αποµακρύνονται γρήγορα. Βγαίνουν όλοι, µπαίνουν όλοι. Χωράνε, δεν υπήρχε λόγος για τόσο σπρώξιµο. Αν στέκονταν δίπλα στην πόρτα και άφηναν τους από µέσα να βγουν πριν αρχίσουν να µπαίνουν, θα έχαναν χρόνο;
Μάλλον όχι, ίσως καθυστερούν περισσότερο µε τα σπρωξίµατα. Αλλά είµαστε όλοι τόσο βιαστικοί, νευρικοί, µας τρώει ο φόβος µήπως µας πάρουν άλλοι τη σειρά, µήπως προλάβουν κάτιπου θα χάσουµε, µήπως µας εξαπατήσουν µε κάποιον τρόπο που θα βρεθούµε ριγµένοι στη µοιρασιά χώρου στο Μετρό.
Γενικά το Μετρό είναι τόσο πολιτισµένο που µας εξαναγκάζει να σεβόµαστε τους κανονισµούς του. Απαγορεύεται η κατανάλωση φαγητών και ποτών, λένε τα µεγάφωνα, κι όλοι καταλαβαίνουν αυτή την καθαρεύουσα. Ελάχιστοι τρώνε, κι αυτοί από κρυφά έως διακριτικά. Ζητιάνους έχει λίγους, καµία σχέση µε τα λεωφορεία ή τον ηλεκτρικό. Ακόµα και στις κυλιόµενες µάθαµε να στεκόµαστε δεξιά και να αφήνουµε τους βιαστικούς να προσπερνάνε. Σχεδόν το µάθαµε. Αλλά στις πόρτες κρατάµε αυτή την αγωνία, αυτό το όρµα πρώτος. Η δυσπιστία στους κανόνες, ακόµα και στη λογική έρχεται και µας βρίσκει εκείνη τη στιγµή, κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη, σαν να µην πέρασε από το µυαλό κανενός ότι αν δεν βγουν από το βαγόνι όσοι περιµένουν να βγουν δεν θα µπορέσουν να µπουν όσοι περιµένουν να µπουν. ∆ιότι καλή η λογική, καλοί και οι κανόνες, αλλά πώς να τους εµπιστευτείς όλους αυτούς γύρω; Τους ήξερες κι από πέρσι; Κι αν έχουν στόχο να σε αποµονώσουν και να σε βγάλουν ειδικά εσένα την τελευταία στιγµή; Καλύτερα να έχεις έτοιµους τους αγκώνες για σπρωξίδι, η κοινωνία είναι ζούγκλα όπως έχουµε πει, ευκαιρία να εξασκούµαστε µε µικρούς καθηµερινούς άχρηστους πανικούς.
