Tο ερώτημα που θέτει η Ρομιγί με αυτά τα δύο κείμενά της, ενδεχομένως και τα τελευταία της μακρόχρονης προσφορά της, είναι ένα: αν θέλουμε ο σύγχρονος πολιτισμός μας να ξαναβρεί την εμπιστοσύνη απέναντι στον εαυτό του, άρα και τη δημοκρατική του ορμή, μήπως θα πρέπει να ανατρέξουμε στους τρόπους που οι καιροί εκείνοι βρήκαν για να εκφράσουν το μεγαλείο τους, στα κείμενά τους δηλαδή;

Διότι εκτός των άλλων, κι αυτό είναι το μεγάλο προνόμιο του ελληνικού πολιτισμού, οι άνθρωποι αυτοί φρόντισαν να καταγράψουν τις εμπειρίες τους και τις σκέψεις τους, την πορεία του ανθρώπινου πειράματος όσο ακόμη έκανε τα πρώτα βήματά του.

Οποιος περιμένει διακηρύξεις αρχαιολατρίας σ΄ αυτά τα δύο κείμενα θα απογοητευθεί. Αντιθέτως θα ανταμειφθεί όποιος περιμένει να βρει σκέψεις που είναι σύγχρονες επειδή ακριβώς στηρίζονται στη στιβαρότητα του κλασικού πολιτισμού.

Διαβάστε τα και τα δύο κείμενα. Είναι ενέσεις αισιοδοξίας σε καιρούς που η απελπισία, πριν ακόμη γίνει πραγματικότητα, υπήρξε μόδα.