Μονάχα εκεί έξω υπάρχει η ζωή

Δεν είναι συνηθισμένη περίπτωση ο Θεσσαλονικιός Σάκης Σερέφας. Οχι τόσο γιατί τα καταφέρνει εξίσου καλά με όποιο είδος και αν καταπιαστεί (ποίηση, πεζογραφία, δοκίμιο, θεατρικά έργα, σενάρια κινηματογρά- φου), όσο γιατί είναι από τους ελάχιστους που πετυχαίνει να συνδυάσει με τόση μαεστρία σαρκασμό και φιλάνθρωπη ευαισθησία, βιτριολικό χιούμορ και ψυχοπονιάσματα, αποτρόπαιες σκηνές και ατόφιο λυρισμό. Οι είκοσι σύντομες ιστορίες του βιβλίου είναι σαν είκοσι φιλετάκια, νοστιμότατα μεν, αλλά που ακόμη στάζουν αίμααίμα ζωής. Ή σαν αντίστοιχες νύξεις από το παράλογο που κατοικεί δίπλα μας και που δεν τολμούμε να το κοιτάξουμε, για να δούμε ότι είναι η πίσω όψη αυτού που συνηθίζουμε να λέμε φυσιολογικό ή κανονικό.

Τα πλάσματα του Σερέφα για να μπορέσουν να νιώσουν ζωντανά παίρνουν τους δρόμους. Ετσι: Κάποιος που δεν αντέχει τον χωρισμό του κάνει οδηγώντας το ΑθήναΘεσσαλονίκη σε δυόμισι ώρες, ένας βρίσκει παρηγοριά τα ξημερώματα στα βρεγμένα τσιμέντα, ένας άλλος σφάζει κουνέλι στη μνήμη της μάνας του, μια πόρνη τυφλώνει τον πελάτη της άθελά της, ωστόσο δίκαια, η ανορεξική κοπέλα γευματίζει βαμβάκι βουτηγμένο στο λίπος από το μπιφτέκι, μια γριά εκλιπαρεί ακαθαρσίες για να σπάσει την αφόρητη μοναξιά της, στα όνειρα το ψάρι είναι μεγάλη λαχτάρα κι αυτό το ξέρει καλά μια γυναίκα εγκαταλελειμμένη από τον άντρα της εδώ και δέκα χρόνια, δύο ηλικιωμένους τούς ενώνει το τάισμα των περιστεριών, ο Μήτσος ο ταξιτζής είναι ένας εστέτ της γεύσης και της παρέας, όσο για τους εκδοροσφαγείς, παίζουν σαν μικρά παιδάκια με τα εντόσθια του ζώου που περιμένει ημιθανές το τελικό χτύπημα της σφαγής.

«Πού πας, παιδί μου; Θα σε πάρει ο δρόμος» φωνάζει η μάνα στον πιτσιρίκο, όταν αυτός πετάγεται μεσημεριάτικα έξω από το σπίτι για να βρει τους φίλους του. Για τον Σερέφα αυτή η αγωνία της μάνας είναι η προσωπική του παρηγοριά. Γιατί ξέρει καλά ότι μονάχα εκεί έξω υπάρχει η ζωή. Μέσα στις σκόνες, στα αίματα, στη βουή των πολλών. Εκεί περιπλανώνται και οι κάθε λογής ιστορίες. Πιστός στο δόγμα του Ρέιμοντ Κάρβερ ότι οι ιστορίες «έρχονται σε αυτούς που μπορούν να τις αφηγηθούν», ο Σερέφας γίνεται μαγνήτης σε κάθε πλανόδιο συμβάν για να το κάνει στη συνέχεια απολαυστική λογοτεχνική διήγηση.