Η έναρξη λειτουργίας του μικρού αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου με την παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου «Ευριπίδου Σπαράγματα», που σκηνοθέτησε ο Βασίλης Νικολαΐδης, είχε τη μελαγχολία ενός δώρου ανεπίδοτου. Όχι επειδή το θεατράκι ήταν μισοάδειο και τις δύο ημέρες, αλλά κυρίως γιατί η «πρόταση» παρέμεινε στα επίπεδα μιας φιλότιμης προσπάθειας Δραματικής Σχολής. Η φιλόδοξη ιδέα του Βασίλη Νικολαΐδη ήταν να συνθέσει τα σωζόμενα αποσπάσματα από τις χαμένες τραγωδίες του Ευριπίδη. Κι επειδή με τη φιλολογία δεν κάνεις θέατρο, η προσπάθεια έμεινε στο επίπεδο των ερωτημάτων: Πώς μπορεί να συνδεθούν παραστασιολογικά «κομμάτια και θρύψαλα» από τις σωζόμενες τραγωδίες του Ευριπίδη και να δημιουργήσουν μια σκηνική δράση ελκυστική;

Με ποιον τρόπο θραύσματα μύθων και έργων μπορούν να αφηγηθούν με φρεσκάδα θεατρική αυτήν την περιπέτεια; Πώς μια φιλολογική έρευνα μπορεί να αφορά τον σύγχρονο θεατή;

Οι λύσεις που έδωσε η παράσταση με υπότιτλο «Απλά μαθήματα μιας άγνωστης μυθολογίας» συνέδεσαν κινησιολογία, χορογραφικά και μουσικά τα θραύσματα των κειμένων από τις τραγωδίες «Κρήτες», «Φαέθων», «Τήλεφος», «Ανδρομέδα», «Υψιπύλη», στη μετάφραση του Γιάννη Λιγνάδη. Η Αγαθή Δημητρούκα έκανε τη δραματουργική επεξεργασία και έγραψε τους στίχους, ο Πέτρος Ταμπούρης τη μουσική, η Έρση Πίττα τη χορογραφία. Η σύλληψη του Βασίλη Νικολαΐδη πάτησε πάνω στην άδεια σκηνή που επιμελήθηκε ο Γιάννης Μετζικώφ, ο οποίος έκανε και τα κοστούμια- μαύρα, με πέπλα που φορούσαν οι ηθοποιοί, αλλάζοντας ρόλους. Ο αποσπασματικός χαρακτήρας των κειμένων διατήρησε ένα αισθητικό ενιαίο ύφος τελετουργικής ατμόσφαιρας αρχαίου δράματος, που φιλότιμα υπηρέτησαν οι ηθοποιοί Λουκία Πιστιόλα, Θανάσης Κουρλαμπάς, Άννα Κουτσαφτίκη, Παναγιώτης Λάρκου, Μαρία Παρασύρη, Γιάννης Κρανάς, Βασιλική Κυπραίου, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Αναστασία Κατσιναβάκη, Ζαχαρούλα Κληματσάκη και Βαγγέλης Ψωμάς.