«Η τέχνη σήμερα έχει δύο πλευρές. Η αθώα της πλευρά που δεν φτάνει ποτέ στους ανθρώπους, γιατί οι άνθρωποι έπαψαν να είναι αθώοι και δεν καταλαβαίνουν τίποτε. Από την άλλη, η μυθική της πλευρά, που βγαίνει κατευθείαν από τους ρυθμούς και τους κανόνες της εποχής μας», λέει στα «ΝΕΑ» ο Άγγελος, ο ερωτευμένος με τη φύση ζωγράφος, που αποτραβήχτηκε εδώ και χρόνια στα βουνά του Ελικώνα, αποζητώντας την ηρεμία και τον «διάλογο» με την ελληνική ύπαιθρο. Και ο οποίος προτείνει «επιστροφή στη φύση» μέσα από τη νέα του δουλειά που παρουσιάζει στην γκαλερί Μιχαλαριά, στην Κηφισιά.

Η παγκοσμιοποίηση τι ρόλο παίζει στην τέχνη;

Σήμερα οι άνθρωποι αγοράζουν προϊόντα, αλλά στην ουσία αγοράζουν την ίδια τους την ύπαρξη μοιρασμένη σε μικρά και μεγάλα εμπορεύσιμα κομμάτια. Νομίζω ότι χάσαμε όλες μας τις αναμετρήσεις με τον εαυτό μας για χάρη της σκοτεινής πλευράς του σύγχρονου πολιτισμού.

Και ποιο είναι το τίμημα;

Σήμερα η υλιστική πραγματικότητα έχει τον πρώτο λόγο, γιατί η πνευματική απαιτεί θυσίες. Κανείς σήμερα δεν έχει τον χρόνο και το κουράγιο να φορτωθεί τα προβλήματα των άλλων. Πάψαμε να πιστεύουμε, να αναρωτιόμαστε, να θαυμάζουμε. Τα προβλήματα της επιβίωσης είναι πολλά και μας απορροφούν όλη την ενέργεια. Το να έχει κανείς χρόνο για να σκεφτεί είναι πλέον μια ηρωική πράξη.

Σε τι βαθμό η σύγχρονη ζωγραφική είναι τέχνη και σε τι βαθμό επένδυση;

Πώς να εκτιμήσεις την τέχνη όταν το κέρδος και το χρήμα λειτουργούν σε βάρος των συναισθημάτων και των πνευματικών μας αξιών; Σήμερα ό,τι και να κάνει κανείς πρώτα θέλει να βγάλει χρήματα.

Νιώσατε ποτέ αδικημένος από τους κριτικούς;

Μάλλον εγώ τους αδίκησα, γιατί τους έπαιρνα στα σοβαρά. Θυμάμαι στο ξεκίνημά μου είχα εκθέσει έναν πίνακα που τον ονόμαζα «Πιετά». Τον εμπνεύστηκα από έναν παιδικό μου φίλο που χάθηκε στα δεκαεπτά του χρόνια και πόνεσα πολύ γιατί ήμασταν σαν αδέλφια. Ήθελα να εκφράσω την αδικία του θανάτου ενός νέου ανθρώπου που δεν πρόλαβε να γευτεί τη ζωή. Κανείς δεν με ρώτησε με ποια κίνητρα ζωγράφισα αυτό τον πίνακα, παρά μόνο μου κόλλησαν την ταμπέλα ότι αντιγράφω τον Καραβάτζιο.

Οι επικριτές σας λένε ότι δεν είστε σύγχρονος και πως με το έργο σας δεν εκφράζετε την εποχή σας.

Προσωπικά δεν αισθάνομαι την ανάγκη να είμαι σύγχρονος, αλλά διαχρονικός, χωρίς να ξέρω αν το καταφέρνω. Αλλά μήπως και ο πολιτισμός μας δεν έχει τις βάσεις του στο παρελθόν; Κάθε τόσο δεν επιστρέφουμε στο Ευαγγέλιο, στους αρχαίους φιλοσόφους και στους αρχαίους τραγικούς; Ή μήπως έχει αλλάξει η στάση μας απέναντι στη ζωή, τον θάνατο, τον έρωτα;

ΙΝFΟ

Στην γκαλερί «Μihalarias Αrt» (Κηφισίας 260 και Δηλιγιάννη, Κηφισιά) έως 31 Μαΐου.

Τελευταία Νέα