«ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΑΛΛΙΩΣ
ΜΕ ΑΝΗΚΟΥΣΤΗ
ΧΟΡΔΗ/
Σ΄ ΕΝΑ ΠΑΡΘΕΝΟ
ΣΗΜΕΙΟ/ ΤΗΣ ΑΚΟΗΣ
ΣΑΣ./ ΑΥΤΟΣ
ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
ΜΟΥ»,
ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ Ο
ΜΑΝΟΛΗΣ
ΠΡΑΤΙΚΑΚΗΣ
Γενέτειρα: Μύρτο Ιεράπετρας, 1943 Σπουδές/ Σταδιοδρομία: Σπουδάζει Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αναγορεύεται διδάκτορας στην Ψυχιατρική. Πρωτοεμφανίζεται στα γράμματα το 1971 με τη συλλογή Θαλασσινές φωνές. Το 2003 τιμάται με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Το 1997 ο συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος, με βάση έξι ποιήματά του από τη συλλογή Λιβιδώ, συνθέτει τον Αθέατο σφυγμό , ενώ το 2000 ο ίδιος συνθέτης δημιουργεί τη Συμφωνία της ίασης, έργο βασισμένο στα βιβλία του Πρατικάκη Γενεαλογία, Η λήκυθος και Αφημένα ήσυχα στη χλόη, που παρουσιάστηκε με επιτυχία το 2001 στο Μέγαρο Μουσικής. Ποιήματά του μελοποιούν και άλλοι συνθέτες, ανάμεσά τους η Χαρά Παλαιολόγου και ο Κώστας Στεφάνου. Πρόσφατα εξάλλου κυκλοφόρησε Η κριτική αξιολόγηση της ποίησης του Μ. Πρατικάκη (Εκδ. Μελάνι, επιμ. Θ. Πυλαρινός), τόμος ο οποίος συγκεντρώνει κριτικά κείμενα που γράφτηκαν κατά καιρούς για την ποίησή του και τα οποία αποτιμούν την αξιοσημείωτη πορεία του στα γράμματα και Το αειθαλές παιδί (Εκδ. Καστανιώτης) στον οποίο τέσσερις μελετητές (Ε. Γαραντούδης, Τ. Καλογήρου, Κ. Κωστίου, Θ. Πυλαρινός) μας προσφέρουν τις δικές τους αξιολογικές αναγνώσεις της ποίησης του Πρατικάκη.

Το γνωρίζατε; Εκτός από διακεκριμένος ποιητής, είναι και γνωστός νευρολόγος-ψυχίατρος με διευθυντική θέση στο ΕΣΥ, πλούσιο επιστημονικό έργο στο ενεργητικό του και δεκάδες συμμετοχές σε διεθνή και ελληνικά συνέδρια.

Κριτική ετυ μηγορία: Από τις πιο ισχυρές της γενιάς του ΄70, η λυρικά ευφάνταστη ποίηση του Πρατικάκη συγκεράζει τον κοσμολογικό λόγο των Προσωκρατικών με τον μυστικό της Ανατολής (Τάο, Ζεν, Βέδες), ενώ αρδεύεται γόνιμα και από τη χρησμική φωνή ενός Σολωμού ή Ελύτη, αλλά και από το μοντερνιστικό πρόταγμα ενός Έλιοτ ή Πάουντ. Σε γλώσσα συγκινησιακά αναπεπταμένη, αποτυπώνει την τραγικότητα του σημερινού ανθρώπου, που ως πλάσμα της φύσης ζητά να εναρμονιστεί με τις επιταγές της, αλλά ως υποκείμενο της ιστορίας βιώνει τη συνεχή αποξένωσή του από το φυσικό περιβάλλον, αποξένωση που το καταδικάζει στην αλλοτρίωση και την οριστική του αποανθρωποποίηση.

Βιβλιογραφία: Οι πρώτες έξι συλλογές (ανάμεσά τους, Λιβιδώ , Η πα ραλοϊσμένη, Το σώμα της γραφής, Γενεαλογία ) βρίσκονται συγκεντρωμένες στον τόμο Ποιήματα 1970 1984 (Εκδ. Μεταίχμιο), ενώ οι επόμενες έξι (ανάμεσά τους, Οντοφάνεια, Η μαγεία της μη διεκδίκησης, Τα δυσεύρετα χρώματα του τέλους, Λήκυθος, Αφημένα ήσυχα στη χλόη ) στον τόμο Ποιήματα 1984 2000 (Εκδ. Μεταίχμιο). Ακολούθησαν οι συλλογές, Το νερό (2002, Εκδ. Μεταίχμιο), Oμεγάλος ξενώνας (2006, Εκδ. Μεταίχμιο), Το αόρατο πλήθος (2007, εκδ. Καστανιώτης). Στίχοι: «Εδώ στέκεται όλος ο ατεμάχιστος καιρός·/ Τα σκίνα δε βιάζονται ποτέ· συμφωνημένα/ Με τον άνεμο και τον Απρίλη. Ένα/ Με τον κοκκινολαίμη που τρίβει τα φτερά του/ Σε στυφές ευωδιές- παίρνει το σκουληκάκι/ Κι από αγκάθι σε φύλλο με σοφήν γευματίζει/ Ευφροσύνη./ Ο καιρός δε λείπει ούτε περισσεύει./ Είναι ένα με τα ρεύματα και τα σημεία».