Από τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια του βιβλίου είναι αυτά που είναι αφιερωμένα στην αντιαποικιακή σκέψη, στα οποία μπορεί ο αναγνώστης να διαπιστώσει τις διαφορετικές εκδοχές αυτής της διαπολιτισμικής ώσμωσης. Η επιρροή του κομμουνιστικού κινήματος, βέβαια, είναι κάτι περισσότερο από προφανής σε περιπτώσεις όπως αυτές του Μάο Τσε Τουνγκ ή του Τσε Γκεβάρα. Πέρα, όμως, από αυτούς και σε πάρα πολλούς άλλους ηγέτες του αντιαποικιακού κινήματος θα συναντήσουμε την ώσμωση μαρξισμού και εθνικισμού. Ο Αmilcar Cabral από τη Γουινέα Μπισάου θα υπογραμμίσει τη διαφορά μεταξύ πολιτικής ανεξαρτησίας και τερματισμού της ξένης οικονομικής κυριαρχίας, ενώ ο Frantz Fanon με βάση την εμπειρία της Αλγερίας θα θέσει με ιδιαίτερη ένταση το ζήτημα της βίας ως κεντρικής αντιαποικιακής τακτικής. Από την άλλη ο εθνικισμός όπως προβάλλεται μέσα από την αντιαποικιακή σκέψη είναι πολύ διαφορετικός από τους ευρωπαϊκούς εθνικισμούς του 19ου αιώνα που γνωρίζουμε. Αναδείκνυε την ιθαγενή κουλτούρα η οποία είχε καταπιεστεί και περιθωριοποιηθεί από την αποικιοκρατία. Ο Josι Μariαtegui από το Περού θα προτείνει την «ανοικοδόμηση του Περού πάνω σε ινδιάνικα θεμέλια» (σ. 290), ο Κwame Νkrumah από την Γκάνα θα υποστηρίξει έναν αφρικανικό σοσιαλισμό στηριγμένο στην «αφρικανική φυσιογνωμία», ενώ ο Leopold Senghor από τη Σενεγάλη θα διατυπώσει ένα πρόγραμμα «ανοιχτού σοσιαλισμού», εμπνευσμένος από το κίνημα της negritude, την ανάπτυξη δηλαδή της αφρικανικής πολιτικής και πολιτισμικής ταυτότητας ενάντια στην αφομοίωσή της από τη γαλλική κουλτούρα.

Τελευταία Νέα