Ο Τζωρτζ Στάινερ στο εξαιρετικό δοκίμιό του Δέκα (πιθανοί) λόγοι για τη μελαγχολία της σκέψης (μετάφραση Σεραφείμ Βελέντζας, Scripta 2007) διερευνά τους λόγους για τους οποίους η σκέψη συνοδεύεται από τη θλίψη έχοντας ως αφορμή την άποψη του Σέλλινγκ σύμφωνα με την οποία η θλίψη είναι αδιαχώριστη από κάθε θνητό βίο. Ο Στάινερ εκθέτει τους δέκα πιθανούς λόγους για τη μελαγχολία που ακολουθεί τη σκέψη και καταλήγει στα συμπεράσματά του χωρίς το «δεκανίκι» των απόλυτων αληθειών. Διαλεγόμενος με απόψεις μεγάλων στοχαστών, φιλοσόφων αλλά και συγγραφέων ή ποιητών, όπως του Παρμενίδη, του Πλάτωνα, του Χάιντεγκερ, του Σαίξπηρ, ο Στάινερ ορίζει την αμφιβολία, τον δεσμό της σκέψης με το είναι, τη σχέση της σκέψης με την ελπίδα και τη συνέπεια, τη θλίψη που γεννάται από τον κορεσμό, την ανικανότητα της εμπνευσμένης σκέψης απέναντι στον θάνατο, «μια ανικανότητα που δημιούργησε τα μεταφυσικά και τα θρησκευτικά μας σενάρια…».

Το κείμενο είναι γοητευτικό γιατί ψηλαφίζει με γνώση και ευαισθησία αλλά και αμεσότητα τα άλυτα μυστήρια του νου και της ύπαρξης.

Η Χρύσα Σπυροπούλου είναι συγγραφέας

Τελευταία Νέα