Άξιζαν τελικά τον κόπο τα σουαχίλι που έμαθε ο Φόρεστ Γ ουίτακερ για τις ανάγκες της ταινίας «Ο τελευταίος βασιλιάς της Σκωτίας», κι ας έκανε τέσσερις μήνες να ξαναμιλήσει αγγλικά χωρίς ξενική προφορά. Η ερμηνεία του στον ρόλο του δικτάτορα της Ουγκάντας Ίντι Αμίν τού χάρισε ήδη μία Χρυσή Σφαίρα, ενώ κατά γενική ομολογία θεωρείται φαβορί για το Όσκαρ. Η ταινία παρακολουθεί τη σχέση του παρανοϊκού δικτάτορα με τον γιατρό του, έναν νεαρό Σκωτσέζο που έφτασε στην αφρικανική χώρα για να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε ένα χωριό και κατέληξε το δεξί χέρι του Αμίν. Ο γιατρός δεν είναι πραγματικό πρόσωπο, αλλά μέσα από τη δική του ιστορία η ταινία διηγείται την πορεία του δικτάτορα. «Τρομοκρατήθηκα όταν κατάλαβα ότι έπρεπε να παίξω έναν χαρακτήρα τόσο πολύπλοκο» λέει ο Γ ουίτακερ, ο οποίος πέρασε αρκετούς μήνες στην Καμπάλα, την πρωτεύουσα της Ουγκάντας, πριν αρχίσουν τα γυρίσματα ώστε να προετοιμαστεί καλύτερα. Έμαθε την τοπική γλώσσα, πέρασε δεκάδες ώρες μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας ομιλίες του Αμίν, συνάντησε συγγενείς του δικτάτορα και παλιούς στρατηγούς του για να μάθει όσα περισσότερα μπορούσε.

«Καθόμουν επί ώρες στην αγορά της πόλης μιλώντας σε κόσμο που τον ήξερε. Όλοι είχαν ιστορίες να διηγηθούν.

Πολλοί είχαν ανάμεικτα συναισθήματα για τον δικτάτορα.

Μερικοί μάλιστα είχαν χάσει συγγενείς τους στις σφαγές του καθεστώτος του. Αλλά οι περισσότεροι συμφωνούσαν ότι είχε κάνει και σπουδαία πράγματα για τη χώρα του. Αυτή η συμφιλίωση με το παρελθόν ήταν κάτι που έπρεπε οπωσδήποτε να καταλάβω για τον ρόλο μου». Όσοι ήξεραν τον Αμίν λένε ότι ο Γουίτακερ έχει κάνει καταπληκτική δουλειά στη μίμηση των εκφράσεων και των κινήσεων του δικτάτορα.

Γ ι΄ αυτό και η ερμηνεία του είναι απόλυτα πειστική, παρ΄ όλο που δεν του μοιάζει ιδιαίτερα στην εμφάνιση. «Δεν μοιάζουμε πολύ, είμαι αρκετά πιο ανοιχτόχρωμος από αυτόν, 20-25 κιλά πιο ελαφρύς και η κατατομή του προσώπου μας διαφορετική. Ελπίζω όμως ότι οι θεατές παίρνουν μια γεύση από το πνεύμα αυτού του ανθρώπου».

Παρ΄ όλο που ο Αμίν ευθύνεται για τη σφαγή 300.000 πολιτών της Ουγκάντας, σε αρκετές σκηνές ο Γουίτακερ τον παρουσιάζει ως πρόσχαρη και εύθυμη προσωπικότητα. «Όταν είδα τις συνεντεύξεις του και τα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκαν γι΄ αυτόν, μου έκανε εντύπωση η ικανότητά του να είναι αστείος και χαρισματικός, να κάνει τους ανθρώπους να γελούν. Αλλά ήταν παρανοϊκός».