Ελιάς ξεφτίλα


Α, ρε κατακαημένη ελίτσα, πάλι προστρέχεις να σώσεις ζωές, τώρα που η Ενωμένη Ευρώπη έχει προγραμματίσει να μειωθεί η παραγωγή λαδιού στις βαλκανικές και ιδίως στις μεσογειακές χώρες. Πριν από λίγα χρόνια είχε δοθεί εντολή με κοινοτική ντιρεκτίβα να ξεριζωθούν περίπου το ένα τρίτο των ελαιόδενδρων της χώρας μας, παράλληλα με ανάλογες μειώσεις της Ισπανίας, της Ιταλίας κ.τ .λ.

για λόγους που η ηλιθιότητά μου στα οικονομικά δεν αντιλαμβάνεται. Το έγκλημα αποτράπηκε τότε αλλά δεν έχει εγκαταλειφθεί. Και ιδού τώρα, τα φύλλα της ελιάς θεραπεύουν τον καρκίνο.

Και γέμισαν οι μικρές (κ)οθόνες με τσαρλατάνους, εμβριθείς ογκολόγους της πλάκας, και κεχηνότες τηλεπαρουσιαστές ζητούν λεπτομέρειες και συνταγές: το βράζεις και το πίνεις, το βάζεις στο μίξερ, το μασουλάς, το τρως και το φτύνεις;

Κατακαημένη ελιά, σε ύμνησαν οι μεγάλοι αρχαίοι ποιητές, οι τραγικοί, το δημοτικό τραγούδι, οι σύγχρονοι ποιητές, σε ζωγράφισαν οι μείζονες εικαστικοί μας (από τον Παρθένη έως τον Τέτση και χαράκτες από τον Γαλάνη, τον Θεοδωρόπουλο, τον Τάσσο). Ο Τσαρούχης με μια ελίτσα σκηνογράφησε τον Κολωνό του ΟιδίποδαΜινωτή. Και τώρα, ύστερα από τη μεσογειακή δίαιτα, ιδιαίτερα την κρητική, να, που έγινες και φάρμακο σωτήριο. Δεν γλίτωσες τον διασυρμό. Σε βάσκαναν.

Αλλά γιατί, αφού ήθελαν να σβήσουν τη «δόξα» της πικραγγουριάς, δεν πήγε ο νους τους στον αμάραντο (τον τρως και δεν μαραίνεσαι, δεν εξασθενείς, δεν σουρώνεις), ή καλύτερα στον θρυλικό απήγανο, που όλα τα κακά σκορπά, ξεματιάζει και διώχνει τα δαιμόνια και τους τσαρλατάνους;