Τέσσερις νέοι καλλιτέχνες σχολιάζουν με πολιτικά έργα τις γκρίζες ζώνες της εποχής μας
Το γκρι ταιριάζει με τη μεταβατική εποχή μας, όπου τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο πολιτικά και προσωπικά και μια γκρίζα ζώνη απλώνεται σαν κηλίδα και τυλίγει τα πάντα. Τέσσερις νέοι καλλιτέχνες παρεμβαίνουν στην γκρίζα πρόκληση με καινούργια πρωτότυπα έργα βαθύτατα προσωπικά και πολιτικά, που εκφράζουν την πεποίθηση ότι υπάρχει ελπίς.

«Το γκρίζο ήταν κάποτε το ιδανικό φόντο για να λάμψουν τα άλλα χρώματα της ζωγραφικής, το χρώμα της μελαγχολίας και του φθινοπώρου, μιας πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης των ορίων της τέχνης ή της καθημερινής ζωής», λέει η επιμελήτρια της έκθεσης, ιστορικός τέχνης Μαρία Μαραγκού που είχε την ιδέα για μια σύγχρονη εικαστική διερεύνηση του γκρίζου.

Τρία μεγάλα γκρι πορτρέτα εγκιβωτισμένα σε μια εγκατάσταση φωτογραφημένα μέσα από υγρό, που αλλάζουν συνεχώς, είναι το βασικό από τα τρία «κινητικά» έργα της Γιούλας Χατζηγεωργίου. Στο δεύτερο- ένα βίντεο- ένα χέρι μαχαιρώνει βίαια το νερό, που υποχωρεί στη βία αλλά αυτοεπουλώνεται και στο τρίτο βίντεο ένα στόμα που πίνει διαρκώς νερό προσπαθεί αλλά δεν μπορεί να ξεδιψάσει. «Η επανάληψη της άτοπης κίνησης και στα τρία αυτά έργα φανερώνει την αγωνία και την αδυναμία να προσδιορίσουμε τον εαυτό μας, να αντιδράσουμε βίαια, να ικανοποιήσουμε τη δίψα της επιθυμίας. Τίποτα δεν γίνεται όπως το θέλουμε, φανερώνει όμως ταυτόχρονα την αγωνία και τη θέληση για ζωή», λέει η καλλιτέχνις. Μια τεράστια διάτρητη κυπριακή σημαία 6Χ3,60 μ. με αραιές εύθραυστες δεμένες σε κόμπο κλωστές που λύνονται μόλις τις αγγίξεις ετοίμασε ο Ανδρέας Σάββα για να σχολιάσει το γκρίζο στάδιο στο οποίο βρίσκεται χρόνια τώρα το εθνικό σύμβολο της Κύπρου. «Μια λύση του Κυπριακού θα οδηγούσε στο ενδεχόμενο να καταργηθεί αυτή η σημαία, λέει ο Κύπριος καλλιτέχνης κι έτσι βρισκόμαστε σε μια μπερδεμένη κατάσταση απέναντι σ΄ αυτό που είθισται να αποτελεί το σταθερό εθνικό σύμβολο ενός λαού», λέει. Ακόμα περισσότερο, ο Ανδρέας Σάββα παίζει με τη σημασία της σημαίας σ΄ ένα μικρό βίντεο με τίτλο «Αχ και να ήμουνα υπερδύναμη», που αφηγείται το όνειρο της σημαίας ενός μικρού κράτους να γίνει υπερδύναμη. Μέσα στην οθόνη, μια μεγάλη αμερικάνικη σημαία μετασχηματίζεται σε κυπριακή σημαία.

Μια μεγάλη αρχιτεκτονική και ζωγραφική κατασκευή με τίτλο «Παράσιτο» και θέμα τη συμπεριφορά ενός εισβολέα σ΄ έναν χώρο ετοίμασε ο Σωκράτης Φατούρος, σαν σχόλιο που αφορά πολλές πλευρές της ζωής. «Από τις αυθαίρετες προσωρινές κατασκευές που κολλάνε σ΄ ένα κτίριο, σε μια ταράτσα και εμποδίζουν τη θέα μέχρι ένα κράτος που, όπως θα πει, «εισβάλλει σ΄ ένα άλλο κράτος με ειρηνικές προθέσεις για να προσφέρει βοήθεια, αλλά καταλήγει να αφαιρεί και να παίρνει πράγματα, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια νέα γκρίζα κατάσταση όπου τα δυο κομμάτια λειτουργούν μαζί».

Από το Μπέλφαστ έως τη Ραμάλα


Σε επτά περιοχές του πλανήτη όπου μαίνεται η χρόνια αντιπαράθεση ταξίδεψε η Δανάη Στράτου και έστησε τον φακό και στις δυο πλευρές του διαχωρισμού στην γκρίζα ζώνη, στην έρημη Πράσινη Γραμμή της Λευκωσίας , στη γέφυρα μεταξύ βόρειας και νότιας Μιτροβίτσας του Κοσόβου, όπου συγκατοικούν Σέρβοι και Αλβανοί. Το Μπέλφαστ της Ιρλανδίας, το ναρκοθετημένο χωριό Μπάντμε μεταξύ Αιθιοπίας και Ερυθραίας, το Τείχος της Δυτικής Όχθης που οδηγεί στη Ραμάλα της Παλαιστίνης, τη γραμμή εκεχειρίας στα βουνά μεταξύ ινδικού και πακιστανικού Κασμίρ. Τα θαλάσσια σύνορα της Τ ιχουάνα του Μεξικού με την πλαζ γεμάτη κόσμο και η έρημη παραλία, όπως συνεχίζεται, στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Από τις 15.000 φωτογραφίες που πήρε η Δανάη Στράτου ξεχώρισε επτά ζευγάρια των αντίθετων πλευρών, τα μεγέθυνε και τα παρουσιάζει σε μια ηχητική-φωτογραφική εγκατάσταση στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη. «Μέσα στο γκρίζο, μέσα στην πίεση, τις επιθέσεις, αυτό που μου έκανε την ισχυρότερη εντύπωση ήταν η επιθυμία των ανθρώπων να ζήσουν, να μη φύγουν» καταλήγει η καλλιτέχνις.

 ΙΝFΟ

● Σπίτι της Κύπρου, Ηρακλείου 10, τηλ.

2 1 0-3641 .21 7 . Ανδρέας Σάββα, Σωκράτης Φατούρος, Γιούλα Χατζηγεωργίου.

● Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Πλ. Κολωνακίου 20, τηλ. 21 0-2608.278. Δανάη Στράτου.

Διάρκεια: 1-24/2.

Τελευταία Νέα