Απλή συζητησούλα, με λίγη πονηριά, τη μαγεία της πρόβλεψης, κάτι από την ένταση του τζόγου που μας γαργάλησε όσο να ΄ναι χρονιάρες μέρες, το αν θα γίνουν ή όχι εκλογές. Στην πραγματικότητα δεν μας απασχολεί, δεν είναι δικό μας θέμα. Πώς μας πείθουν να ξεχνιόμαστε μαζί του; Ζούμε σε κύκλους επάλληλους με τον δημόσιο βίο, ήσυχους, άσημους, μη τηλεοπτικούς, παίρνουμε το λεωφορείο, κυκλοφορούμε σε δρόμους, πηγαίνουμε σε σχολεία, σε νοσοκομεία- κούφια η ώρα δηλαδή, αλλά όταν περπατάμε σε τέτοιους δρόμους, γεμάτους σκουπίδια, σκοντάφτουμε και τρώμε τα μούτρα μας. Κι αλήθεια τα σκουπίδια, οι χωματερές, τι γίνονται; Ένας εργαζόμενος κόντεψε να πεθάνει, ακρωτηριάστηκε, έχασε το πόδι του, αλλά φαντάζεστε τους πολιτικούς με τα ωραία κοστούμια, τα τόσο μεταχειρισμένα πρόσωπα, να κάθονται να συζητάνε για χωματερές;

Δεν πάει… Κάτι θα γίνει, δεν μπορεί, θα βρεθεί μια λύση μόνη της, από κούραση και πλήξη, θα βαρεθεί η λύση να κρύβεται και θα εμφανιστεί μια ωραία μέρα, σαν αυτές τις αλκυονίδες, αχ τι φως, την αγαπάει ο Θεός την Ελλάδα… Θα δουλέψει ο αυτόματος πιλότος, η Ευρώπη ίσως να επιβάλει κάτι, ωραία θα είναι, θα διαμαρτυρηθούμε κιόλας, θα κάνουμε διαδηλώσεις, «δεν μπορεί η Ευρώπη να μας επιβάλλει ό,τι θέλει» θα φωνάζουμε, κι ύστερα θα είμαστε, σιωπηρά, πολύ ευχαριστημένοι. Αλλά θα το κάνει; Μάζεψε ένα κάρο υπανάπτυκτες χώρες τώρα τελευταία, μήπως νομίζει ότι εμείς έχουμε αναπτυχθεί στο μεταξύ, και μας ξεχάσει, να πνιγούμε στον εγωισμό και στα απορρίμματά μας; Έπρεπε να έχουμε βάλει βέτο, πώς το ξεχάσαμε αυτό το ωραίο πράγμα;

Τέλος πάντων, κάτι θα βρεθεί, ας κουβεντιάσουμε για εκλογές τώρα, να ανάψουν λίγο τα αίματα.

Τελευταία Νέα