Ένας νηφάλιος


Ο Τάσος Μπαντής, που τόσο πρόωρα και αναπάντεχα μας αποχαιρέτησε, ήταν μια νηφάλια παρουσία μέσα στον θεατρικό χώρο της ανανέωσης. Ομιλώ για την καλλιτεχνική του παρουσία και μόνο, μη έχοντας τεκμήρια για την ιδιοσυγκρασία του ως προσωπικότητας. Χωρίς δημόσιες, τηλεοπτικές ή άλλες παρουσίες, χωρίς μεγαλόστομες δηλώσεις, χωρίς μανιφέστα, χωρίς αυτό που λέμε έντονη παρουσία στην πνευματική αγορά, κατόρθωσε να πει τον λόγο του με σκηνικά επιχειρήματα.

Ανεξάρτητα από επιτυχίες ή αποτυχίες (τι σήμαιναν τάχα αυτά τα δημοσιοσχετίστικα κατηγορήματα)

τολμούσε να προβάλλει συνεχώς μια προσωπική άποψη χωρίς ούτε μία φορά να απιστήσει στο πνεύμα των κειμένων. Φιλόλογος ο ίδιος τίμησε την επιστήμη του τιμώντας τον λόγο, το ύφος και το ήθος των δραματουργών. Ούτε μία φορά δεν θυμάμαι να υπέκυψε στη μεταμοντέρνα μόδα, δεν ανασκολόπισε κείμενα, δεν τα υπονόμευσε, δεν τα διασκεύασε, δεν τα «εμπλούτισε» με ξένα σώματα ή με αυθαίρετες λύσεις. Ως ηθοποιός επίσης ξένων μεταμοντέρνων σκηνοθεσιών επέβαλε το ήθος του και δεν προσχώρησε σε καρικατούρες των κλασικών. Ως δάσκαλος ηθοποιών ευτύχησε να πλάσει ταλέντα.

Θα μας λείψει.

Τελευταία Νέα