Χθες πια τα φώτα και ο Φωτισμός


Δευτέρα του ξεστολισμού η προχθεσινή. Έσβησαν οι φωτοχυσίες στα μπαλκόνια και πρωί πρωί άρχισε η αποκαθήλωση. Ανεβασμένοι σε σκάλες και σκαμνιά μεταλλικά, οικονομικοί μετανάστες κατέβαζαν λαμπιόνια, φωτάκια, μπιρμπιλόνια, τα τύλιγαν προσεκτικά κάνοντας κουλούρες τα λεπτά καλώδια που τα περνούσαν ανάμεσα παλάμη και αγκώνα, τά ΄βαζαν σε χαρτόκουτα και… άντε και του χρόνου.

Θλιβερό, δε λέω, το θέαμα, αν και φέτος ακόμα πιο θλιβερό βρήκα τον στολισμό, μπαλκονιού, βεράντας, κήπου και αυλής παρά τον ξεστολισμό του. Οι πιο πολλές προσόψεις είχανε καραφωτιστεί, περισσότερο σαν «Λας Βέγκας στα Βριλήσσια» μου φάνηκε, με τα πολυποίκιλτα και πολύχρωμα φωτορυθμικά τους, παρά σαν «Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει» και «Άγιος Βασίλης έρχεται» (κατ΄ άλλους ασυγχώρητους «Άδειος Βασίλης έρχεται»).

… Μιλάω για μπαλκόνια, βεράντες και δενδρύλλια γιατί δεν μπορώ να μιλήσω ακόμα για τον ξεστολισμό του Θεάτρου που άρχισε παραμονή Πρωτοχρονιάς και ελπίζω να τελειώσει με τη χθεσινή τρίτη τελετή. Άστρα φωτεινά με φως εσώτερο ζεστό και ζωογόνο έσβησαν στο γύρισμα του χρόνου. Σε δέκα μέρες τρεις κηδείες. Θέλω να μιλήσω γι΄ αυτούς που με το φως τους, μεγάλο, μικρό ή και κρυφό, στόλιζαν το δέντρο του Θεάτρου, το φωταγωγούσαν, τού ΄διναν ζωή, πνεύμα, ηδύτητα, λάμψη και ζωή, μα δεν μου πάει το χέρι. Λίγο να απομακρυνθούμε από το άγριο και ωμό της ταφής τους και σιγά σιγά όταν γλυκάνει με την απόσταση ο χρόνος την πληγή, ίσως μπορέσουμε να λογαριάσουμε τι χάνουμε με τον χαμό τους.

Χθες πάντως που μας έβλεπα μια ακανόνιστη γραμμή να σέρνεται κάτω από τα κυπαρίσσια ανάμεσα στα μάρμαρα, τα πλαστικά λουλούδια και τους όρθιους σταυρούς, μας σκέφτηκα μέρα ηλιόλουστη που είναι να ξεστολίζουμε κι εμείς, οι μετανάστες της ημέρας, το δικό μας δέντρο του Θεάτρου. Μόνο που τα φώτα που το στόλιζαν δε τα φυλάμε για του χρόνου στο πατάρι. Ξέρουμε πως δεν θα ξανανάψουν ποτέ. Γι΄ αυτό και τα φυλάμε βαθιά στα καμαρίνια της καρδιάς, μπας και μπορέσει η θέρμη της να τους ξαναδώσει ένα άλλο, της τέχνης μας, αέναο και αιώνιο της μνήμης Φως.

Τουλάχιστον να μας περίμεναν. Ή μήπως δεν καταδεχτεί ο ουράνιος θίασός τους τη μίζερή μας την ψυχή;

Καλή αντάμωση.

Τελευταία Νέα