|
|
|
«Ροζ» (με τον σκηνοθέτη Αλέξανδρο Βούλγαρη σε πρωταγωνιστικό ρόλο). Το όνομα μιας σκυλίτσας και η πιστοποίηση της μοναδικής νέας ελληνικής ματιάς!
|
Εγωιστικά συγκινήθηκα γιατί από το 2004 με το «Κλαις» στοιχημάτισα ότι αυτός
είναι από τους ελάχιστους που θα προχωρήσει μπροστά. Με την καρδιά, επειδή το
«Ροζ» – το όνομα μιας ηλικιωμένης σκυλίτσας – φέρει τα χαρίσματα μιας νέας
ματιάς. Με αφομοιωμένες επιρροές, με ρίσκα ισορροπημένα, με μουσικές
ευλογημένες και με χαρμάνια ερωτικά. Και το σπουδαιότερο, εντελώς εχθρικός
προς τις ρεπλίκες, το τάχα μου μοντέρνο και σημερινό. Είναι σπάνιο, αληθινά.
Ένα παιδί τόσο σημερινό, να έχει καρφώσει μέσα του αξίες από το παρελθόν!
Το στόρι μοιάζει με σκόρπιο αυτοσχεδιασμό, με παρτιτούρα από αυτοβιογραφικά
κομμάτια κάποιου μύωπα, δασύτριχου κρεμανταλά (τον υποδύεται ο ίδιος
μοναδικά). Γράφει μουσική, βοηθά μετανάστες μουσικούς από την κατεστραμμένη
ΕΣΣΔ και φλερτάρει με μια ρομαντική εικοσάρα Έμιλι από την Ιρλανδία και μια
ενδεκάχρονη Σνεζάνα από την Ουκρανία. Ταυτόχρονα επιστρέφει νοσταλγικά στη
μνήμη της μητέρας του, ενώ διαρκώς σχολιάζει τον πατέρα του – παντρεμένο με
μια νέα κοπέλα – και τον αδελφό του, έναν αυτάρεσκο γόη και Σάκη, αστέρι της
τηλεόρασης και του θεάτρου.
Όλα αυτά κάνουν ελληνική σαλάτα, αλλά στα χέρια ενός επιδέξιου σεφ με ματιά
ζωγράφου, αυτιά μουσικού και καρδιά μαρουλιού, μεταμορφώνονται σε ένα
πανάλαφρο, πικάντικο γεύμα με αγνά υλικά. Ο λόγος απλός. Όλα ανάποδα, δηλαδή
δημιουργικά. Ίχνος βίας, ίχνος κλισέ, ίχνος τηλεοπτικής αναφοράς.
Μπαινοβγαίνει στους χρόνους σαν μπαλαρίνα, ανακατεύει τις αντιθέσεις σαν
δροσερός αέρας και αφηγείται ακραίες καταστάσεις με γαλλική φινέτσα. Μπράβο
Αλέξανδρε. Η σκυλίτσα σου με πήρε και με απογείωσε μακριά από το μεταλλαγμένο,
κιτσάτο κεμπάπ!
Από πού προκύπτει ο ενθουσιασμός; Μα φυσικά από μια ελπίδα και από την
ανελέητη, φεστιβαλική απελπισία. Όταν δηλαδή το βράδυ βυθίζεσαι από τα βαρίδια
του «Γιου του φύλακα» τού Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου και έπειτα από δώδεκα ώρες
απογειώνεσαι με τα φτερά μιας σκυλίτσας, πώς να μην καταλήξεις στην υπερβολή
για τον Βούλγαρη και την ιπτάμενη κινηματογραφική του γραφή;
Για να τελειώνω. Ψύχραιμα, αντικειμενικά και θετικά. Κάτι τρέχει φέτος με το
ελληνικό σινεμά. Ακόμα και με του Κουτσιαμπασάκου τη θολή ματιά. Δεν είναι
κακό, ούτε ντροπή να δει ξανά τα πράγματα από την αρχή. Να πετάξει τα περιττά,
να επιστρέψει στα πρωταρχικά και να επεξεργαστεί το σενάριο και τη σκηνοθεσία
με εργαλεία χαμηλόφωνα και απλά. Κρίμα Δημήτρη, αλλά δεν πειράζει. Ελπίζω σε
μια δεύτερη φορά!
Δείτε απόψε
«Ολύμπιον»: 17.30 «Ακάμας» του Πανίκου Χρυσάνθου, 22.30
«Πανδώρα» του Γιώργου Σταμπουλόπουλου
«Παύλος Ζάννας»: 15.00 «Πυροτεχνήματα την πρωτοχρονιά» του Άσγκχαρετ
Φαρχαντί, 19.30 «Η πόλη των κοριτσιών» του Τζιμ ΜακΚέι
«Τόνια Μαρκετάκη»: 18.45 «Ροζ» του Αλέξανδρου Βούλγαρη. 20.45
«Μια ροζ παραμάνα» του Νίκου Πομώνη. 22.30 «Ο γιος του φύλακα» του
Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου
«Φρίντα Λιάππα»: 17.30 «Μαύρη τρύπα» του Τσεν Ντάμινγκ
«Τζον Κασσαβέτης»: 18.00 «Περιμένοντας την ευτυχία» του Αμπντεραμάν
Σισακό
«Σταύρος Τορνές»: 20.00 «Κλίματα αγάπης» του Νουρί Μπίλγκε Τζεϊλάν
