Αναζήτηση
|
|
«Όχι, στρινγκ εγώ δε φοράω», «Όχι, εγώ δε σκύβω», «Όχι, εγώ δε γονατίζω»…
Εεεεε…. Μα έτσι πώς θα γίνει, κ. Νομάρχα μου, πώς θα γίνει;
Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή…
|
|
Καλώς σας βρήκα. Και καλό χειμώνα! «Το Τέταρτο Κουδούνι» και πάλι μαζί
σας. Στις επάλξεις της ηρωικά μαχόμενης δημοσιογραφίας!
Έτοιμο να σας αποκαλύψει τη σαπίλα που κρύβεται πίσω απ’ τις κουίντες!
Έτοιμο να χωθεί μες στη βρωμιά των καμαρινιών! Έτοιμο να βουτήξει την πένα του
(τρόπος του λέγειν) στο αίμα και ν’ αγγίξει τον τύπο των ήλων! Έτοιμο να
φτάσει με καυτά ρεπορτάζ το μαχαίρι στο κόκαλο! («Μια και μιλάμε για μαχαίρι
στο κόκαλο, ας δώσουμε τώρα το λόγο στην κυρία Βέφα», που ‘χε πει κι η
ανεπανάληπτη Ελένη Μενεγάκη εν μέσω ναυαγίου του «Σαμίνα», στον – τότε –
«Πρωινό καφέ» της).
Καλά, καλά ντε! Ηρεμήστε. Δε μου συνέβη το ανεπανόρθωτο – εκείνο, με το
καλάμι – στις διακοπές. Ούτε Ελένη Μενεγάκη θέλω να γίνω άμα μεγαλώσω. Απλώς
πλάκα κάνω.
(Όσο για την καθυστέρησή μου στο «ραντεβού» μας κατά δυο βδομάδες
συγχωρήστε την. Ας όψεται ο… λουμπάγκος).
|
|
|
|
Ο νέος ηθοποιός Μάνος Γαβράς (στη φωτογραφία) έχει επωμιστεί τον επώνυμο
ρόλο στον «Δον Κάρλος» του Σίλερ που ανεβάζει σε μετάφραση Μαρλένας Γεωργιάδου
και σε διασκευή του ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης για το ΚΘΒΕ, με Βασιλιά Φίλιππο
τον Νικήτα Τσακίρογλου. Ρικάρντο, Μαρκήσιος του Πόζα, ο Αλέκος Συσσοβίτης,
Βασίλισσα Ισαβέλλα – Ελισάβετ ντε Βαλουά – η Κλειώ Οθωναίου και Πριγκίπισσα
Έμπολι η Λήδα Βεΐκου – πολύ νέες ηθοποιοί. Η Ελένη Μανωλοπούλου έχει αναλάβει
τα σκηνικά και τα κοστούμια, ο Αλέκος Αναστασίου τους φωτισμούς κι ο Κώστας
Σουρβάνος τη μουσική επιμέλεια.
Η πρεμιέρα, στις 15 Δεκεμβρίου, στο Βασιλικό της Θεσσαλονίκης αμέσως
μετά την… τροπαιούχο – στα ταμεία – «Ντόλι» του Θόρντον Ουάιλντερ και του
Γιάννη Ιορδανίδη με Χρυσούλα Διαβάτη και Κώστα Σαντά.
Σημειώστε ότι το έργο, κατά τα «κιτάπια» του Θεατρικού Μουσείου, έχει
ανεβεί στην ελληνική σκηνή μόνο τρεις φορές: το 1905, το 1934 και – η πιο
πρόσφατη, στο Εθνικό, απ’ τον Αλέξη Σολομό, με Χρήστο Πάρλα, Νίκο Τζόγια,
Στέλιο Βόκοβιτς, Ελένη Χατζηαργύρη, Νόρα Κατσέλη στους αντίστοιχους ρόλους –
το 1975.
|
|
|
|
Στην παραστασιογραφία, στο πρόγραμμα του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου για το έργο του
Λόρκα «Ο Δον Περλιμπλίν και η Μπελίσα», που ανέβασε – καλά, κατά τη γνώμη μου
– ο Θοδωρής Γκόνης (φωτογραφία) το καλοκαίρι, να προσθέσω και την παράσταση
του έργου απ’ την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», το χειμώνα 1981-’82, στο
θέατρο «Άδωνις» της Θεσσαλονίκης.
Προφανώς διέλαθε της προσοχής γιατί το έργο ανέβηκε – απ’ τον Νίκο
Αρμάο – μαζί με άλλα δυο μονόπρακτα του Λόρκα – «Χίμαιρα» και «Η παρθένα, ο
ναύτης και ο σπουδαστής» – υπό το γενικό τίτλο «Των ερώτων τα θαύματα».
Όσο για ‘κείνο το «Στην παράσταση ακούγεται το τραγούδι »Πέρα στο θολό
ποτάμι» από το »ΜΕΓΑΛΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ» (σ.σ.: τα κεφαλαία στο πρωτότυπο) του
Μάνου Χατζιδάκι με τη Φλέρυ Νταντωνάκη» που αλίευσα στο ίδιο πρόγραμμα δε θα
το σχολιάσω. Ζω μόνο με την ελπίδα ότι ο Χατζιδάκις πολύ θα το διασκέδαζε…
|
|
«Ό,τι θέλουν οι γυναίκες» του Νίκου Αθερινού. Κατερίνα Γιουλάκη –
Μανώλης Δεστούνης – Λουίζα Μελίντα.
Όχι. Δεν πρόκειται για παράσταση της δεκαετίας του ’70 στο – το πάλαι
ποτέ – θέατρο «Λουζιτάνια». Στο θεατράκι του ΟΣΕ, στο Ναύπλιο παίχτηκε. Στις 9
Αυγούστου. Διοργάνωση Δήμος Ναυπλίου – ΔΕΠΑΝ.
Περιόδευε ο θίασος, υποθέτω. Δικαίωμά του. Αλλά στις ξεχασμένες
ψιλο-αφίσες που ‘δα κολλημένες – και ξεχασμένες… – στο Ναύπλιο διάβασα –
κάτω κάτω: «Είσοδος δωρεάν – Υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού».
Κι όταν λέμε «υπό την αιγίδα»; Τι ακριβώς εννοούμε; Θα το φαντάζεστε,
φαντάζομαι… Πάλι καλά που δεν ήταν ο θίασος και στη λίστα της Γνωμοδοτικής
Επιτροπής για επιχορήγηση…
Το υπουργείο Πολιτισμού, πάντως, διάφορα περί του κύρους τής – εντελώς
διαβλητής – πρότασης της Γνωμοδοτικής και περί των «διορθωτικών επεμβάσεων»
που ‘κανε ο υπουργός κ. Βουλγαράκης σ’ αυτή μπορεί να άφησε να διαρρέουν –
τακτική που δε θεωρώ απολύτως έντιμη, άσε που κάποιες απ’ τις «επεμβάσεις»
έβγαζαν μάτι περισσότερο κι απ’ την πρόταση… – αλλά σιγά που δε θα το
τηρούσε και το «κάτω απ’ το τραπέζι», το πατροπαράδοτο… Με γνώμονα – φυσικά!
– αποκλειστικά την ενίσχυση της θεατρικής επιμόρφωσης του ελληνικού λαού.
|
|
|
|
Κινέζικο έργο, και δη κλασικό, θ’ ανεβάσει φέτος – τον Ιανουάριο – στο
«Αμόρε» ο Θωμάς Μοσχόπουλος (φωτογραφία) – «Ο ορφανός του Ζάο» του Ζι Ζουν
Ζιανγκ.
Θα ‘ναι μόλις το δεύτερο έργο απ’ το κινέζικο δραματολόγιο που
παρουσιάζεται στην Ελλάδα – εκτός κι αν κάποιο μου διαφεύγει.
Ο πρώτος που ανέβασε στην Αθήνα κινέζικο έργο ήταν ο σκηνοθέτης Τάσος
Αλκουλής, με το δικό του «Θέατρο ’61», στο θέατρο «Αργυροπούλου», σαράντα
πέντε χρόνια πριν – το καλοκαίρι του ’61: «Το κορίτσι με τ’ άσπρα μαλλιά» των
Χο Τσινγκ Σι – Τινγκ Γι – έργο σύγχρονο όμως, διασκευή του σκηνοθέτη από
κινέζικη όπερα του 1945. Την οποία έχουμε δει και σε ταινία – παραγωγής 1972,
η δεύτερη, μετά το «Κόκκινο γυναικείο απόσπασμα», κινέζικη που παίχτηκε στην
Ελλάδα, το 1977.
Στην παράσταση του ’61 έπαιζαν, μεταξύ άλλων, Διονύσης
Παπαγιαννόπουλος, Δάφνη Σκούρα, Δημήτρης Νικολαΐδης, Μαρία Κωνσταντάρου, Πόπη
Αλκουλή, Χρήστος Δοξαράς.
|
|
Η Ρένη Πιττακή, συγκλονιστική στη σιωπή της, στο «Πράξη χωρίς λόγια Ι» του
Μπέκετ, που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι στο «Σχολείον» μαζί με το «Όχι εγώ» και
το «Λίκνισμα» σε ένα σφιχτοδεμένο τρίπτυχο Μπέκετ. Με σκηνοθεσία Ελπίδας
Σκούφαλου η οποία ευδόκιμα μετάγγισε την μπεκετική ουσία στην τεχνολογία.
Έτσι, για να θυμηθούμε, τώρα που ο χειμώνας αρχίζει, τις πολύ καλές στιγμές
του περασμένου Φεστιβάλ Αθηνών
