Αναζήτηση
Ο λόγος στους αναγνώστες.
Ο Γ. Νικολαΐδης, Λυκούργου 220, Καλλιθέα, γράφει:
«Είναι γνωστό σε όλους μας, το τι γίνεται στο κέντρο της Αθήνας, όταν
καταλαμβάνεται αυτό από διάφορα σωματεία εργαζομένων για να διαμαρτυρηθούν
εναντίον της κυβερνήσεως. Αλλά δεν είναι, δυστυχώς, μόνο οι εργαζόμενοι. Είναι
και οι νέοι που πολεμούν για τα δικά τους φοιτητικά συμφέροντα. Ποιες είναι οι
συνέπειες από τις συγκεντρώσεις αυτές στο κέντρο της Αθήνας για τους άλλους
πολίτες είναι γνωστές. Γιατί σίγουρα λίγο-πολύ, πάρα πολλοί θα ‘λεγα από τους
μη συμμετέχοντες στην ορμητική κατάληψη των δρόμων της πρωτευούσης έχουμε
υπάρξει θύματα αφού τα μέσα της συγκοινωνίας μάς αφήνουν στις εισόδους της
πόλεως και από εκεί και πέρα – κόψε το κεφάλι σου – για να πας στη δουλειά
σου. Δικαιώματα, όμως, έχουν μόνο οι διαμαρτυρόμενοι; Οι μη διαμαρτυρόμενοι
δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν αυτό για το οποίο πήραν το τρόλεϊ να κατέβουν
στην Αθήνα;
Επικαλούνται τα δημοκρατικά τους δικαιώματα για να διαμαρτυρηθούν και τα
δημοκρατικά δικαιώματα των άλλων πολιτών τι γίνονται; Διαγράφονται ως
υποδεέστερα των δικών τους δικαιωμάτων; Συμφωνώ, ως δημοκρατικός πολίτης,
αυτής της παράλογης χώρας, να διαμαρτυρηθεί η κάθε τάξη των εργαζομένων και
των φοιτητών. Δημοκρατία όμως δεν είναι να προσπαθείς να εξυπηρετήσεις τα
συμφέροντα του κλάδου σου εις βάρος των δικαιωμάτων των άλλων πολιτών. Αυτό
σημαίνει πως οι διαμαρτυρίες θα πρέπει να γίνονται με τρόπο που να μη δίνει
αφορμή ταλαιπωρίας για τους άλλους πολίτες πολλοί εκ των οποίων έχουν και
κάποια ηλικία.
Διαβάσαμε στις εφημερίδες πως ο κ. Κακλαμάνης, υποψήφιος δήμαρχος για τον Δήμο
της Αθήνας, έκανε την σκέψη, με σκοπό να την εφαρμόσει όταν γίνει δήμαρχος, να
λάβει μέτρα να εξαλειφθεί αυτό το κακό. Και οι φωνές διαμαρτυρίας από τους
δημοκράτες πολίτες έφθασαν μέχρι τον… ουρανό γιατί, λέει, θίγονται τα
δημοκρατικά τους δικαιώματα, λες και οι άλλοι πολίτες, οι ταλαιπωρούμενοι, δεν
έχουν δικαίωμα να κατέβουν στο κέντρο και να κάνουν την όποια δουλειά τους.
Βέβαια, σε τελευταία ανάλυση, το άδικο αυτό και η αταξία που δημιουργείται με
τις καταλήψεις θα μπορούσε να ρυθμιστεί σύντομα και γρήγορα, γιατί η ιστορία
αυτή έχει μεγάλο παρελθόν, εάν η κυβέρνηση και η κάθε κυβέρνηση λάμβανε τα
κατάλληλα μέτρα έναντι των καταληψιών των δρόμων αναγκάζοντας αυτούς, π.χ. να
διαμαρτύρονται επί των… πεζοδρομίων! Αυτό όμως δεν συμφέρει και δεν συμφέρει
γιατί ενδεχομένως θα έχει πολιτικό κόστος! Τώρα γιατί δεν λαμβάνει υπ’ όψιν το
δυσμενές κλίμα από τα θύματα αυτών των καταλήψεων, σίγουρα θα έχει κάνει τους
υπολογισμούς της, βρίσκοντας πως το πολιτικό κόστος των θυμάτων θα είναι
μάλλον μικρότερο από το κόστος απαγόρευσης των καταλήψεων των δρόμων της
πρωτεύουσας».
