Ο Όλιβερ Στόουν στα γυρίσματα των «Δίδυμων Πύργων» του, που θα προβληθούν

στην Ελλάδα στις 12 Οκτωβρίου

Όταν η Μαρία Μπέλο θαυμάζει τα γυαλιά ηλίου που φοράς και όταν κοτζάμ Όλιβερ

Στόουν, ταλαιπωρημένος από τις ελληνικές κρατικές αρχές για τον

«Μεγαλέξαντρο», σε υποδέχεται πανέτοιμος να μονομαχήσει «μ’ εσάς τους

καχύποπτους και μονίμως αντιρρησίες Greeks», ε, τότε βγαίνεις από τη

συνέντευξη κορδωμένος σαν γύφτικο σκεπάρνι!

Προσπερνάω το στιγμιότυπο με τη Μαρία Μπέλο, την πρωταγωνίστρια των «Δίδυμων

Πύργων» (World trade centre) που, όταν της είπα «εμείς στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ

τρώμε καλύτερα από τους τριτοκοσμικούς εξαιτίας της πολεμικής βιομηχανίας και

του πλιάτσικου στις αραβικές χώρες», με κοίταξε με βλέμμα μικρού μοσχαριού που

βόσκει και, θαυμάζοντας τα γυαλιά μου, με ρώτησε ευγενικά και χαμογελαστά:

«Μπορώ να τα δοκιμάσω;».

Όλα τα προσπερνάω, προκειμένου να απολαύσετε ρεσιτάλ Όλιβερ Στόουν. Σε μια

ταινία εντελώς διαφορετική από τις (δεκαπέντε) προηγούμενες, κατηγορούμενο –

όπως ο ίδιος μου έλεγε χτες το μεσημέρι στο Excelsior του Λίντο στη Βενετία –

από τους «Liberals των ΗΠΑ, για φιλομπουσική πολιτική και δεξιά στροφή».

Και γιατί;

«Επειδή περιγράφω τον πεζοναύτη που έσωσε τους δύο αστυνομικούς να πιστεύει

ότι η Αμερική βρίσκεται σε πόλεμο και στο τέλος να αποφασίζει να πάει στο Ιράκ

για να εκδικηθεί. Δηλαδή, τι να έκανα; Να το έκρυβα; Έτσι αισθάνθηκαν οι

Αμερικανοί, έτσι και εγώ. Γι’ αυτό ήμουν υπέρ της εισβολής στο Αφγανιστάν,

αλλά στη συνέχεια, με το Ιράκ, τάχθηκα εναντίον από την αρχή. Και σου θυμίζω

ότι η Χίλαρι ήταν υπέρ, ο Τζον Κέρι υπέρ, το «New Yorker» και αυτό υπέρ του

πολέμου στο Ιράκ. Αγαπητέ μου, η ιστορία της ανθρωπότητας, απ’ όλες τις χώρες,

είναι γραμμένη με κλοπές, πλιάτσικο, γενοκτονίες. Αυτό είναι γεγονός. Όπως

όμως οι Ισπανοί, οι Άγγλοι, οι Ρώσοι, οι αρχαίοι Έλληνες δεν είναι όλοι κακοί,

έτσι και οι Αμερικανοί. Άνθρωποι είναι όπως και εσείς. Και να σου πω ακόμα

κάτι άλλο. Η τυφλή εμμονή της Αριστεράς εναντίον του Μπους με κάνει καχύποπτο.

Το ζητούμενο δεν είναι η δεξιά και η αριστερά αλλά το κέντρο. Αυτό το κομμάτι

των πολιτών μ’ ενδιαφέρει πολύ. Και στο κάτω κάτω της γραφής, δεν είναι

απορριπτέο και φοβερό να δει την ταινία ο Μπους και να συγκινηθεί. Μπορεί κάτι

να του πει».

Πραγματικά το πιστεύεις αυτό;

«Αν εννοείς ότι είμαι ο ευνοούμενος του συστήματος, έχεις πέσει έξω. Το όνομα

Όλιβερ Στόουν είναι συνώνυμο του αιρετικού. Ουδέποτε είχα σχέσεις με το

Πεντάγωνο όπως έχουν και διατηρούν πολλοί συνάδελφοι εξασφαλίζοντας έτσι

κομπάρσους και τεχνολογία δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων».

Όπως;

«Ο Ρίντλεϊ Σκοτ στο «Μαύρο γεράκι» (Black Hawk down), μια ταινία που μίσησα

εξαιτίας αυτής της σχέσης. Όπως οι παραγωγοί του «Περλ Χάρμπορ», που επίσης

μίσησα. Όπως ο Σπίλμπεργκ στη «Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν». Καλές ταινίες,

αλλά κακές σχέσεις. Και ακόμα σου θυμίζω τη σκανδαλώδη απουσία του ονόματός

μου από δημοσιογραφικές αναφορές σε πολεμικές ταινίες. Λέξη για το «Πλατούν».

Δεν έκανα την ταινία; Δεν γλίτωσα από βέβαιο θάνατο;».

Στο Βιετνάμ;

«Μάλιστα, στο Βιετνάμ. Υπηρετούσα σαν πεζικάριος όταν τον Οκτώβρη του 1967 μια

σφαίρα τρύπησε τον σβέρκο μου – να κοίτα εδώ -, και παρά μισό πόντο θα μ’

άφηνε στον τόπο. Τι με έσωσε; Η τύχη, το πεπρωμένο, δεν ξέρω».

«Το μόνο που μένει είναι οι ήρωες»

«Το ζητούμενο είναι να σωθεί η ανθρωπότητα. Όπως πάμε, δεν αποκλείεται να

κηρυχθεί ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος με αφορμή τη διένεξη Ισραήλ –

Παλαιστίνης για την τοποθεσία γέννησης του Χριστού», λέει ο Όλιβερ Στόουν. «Μα

πού αλλού συμβαίνουν αυτά; Σκοτώνονται οι βουδιστές για τον τόπο γέννησης του

Βούδα ή του προφήτη Μωάμεθ; Τέτοια γεγονότα σε κάνουν να χάνεις την πίστη σου

στην πολιτική. Τελικά, το μόνο που μένει είναι ο ηρωισμός αυτών των πενήντα

σωστικών συνεργείων της Νέας Υόρκης, που με κίνδυνο της ζωής τους έσκαψαν και

μπήκαν κάτω από τα συντρίμμια για να επαναφέρουν στον κόσμο των ζωντανών δύο

θαμμένους αστυνομικούς»!