Βασόρα, 3 Ιουνίου 2006. Δεκαέξι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους όταν καμικάζι

ανατινάχθηκε στο παζάρι της πόλης

«Την τελευταία φορά που είδα τον Χασάν, στεκόταν στην πόρτα που μόλις

πέρασες». H Λαμπίντα Οουέιντα μού δείχνει την πόρτα του κήπου πίσω μου, με τη

στεφάνη της μπουκαμβίλιας. «Ένιωθα πως δεν θα έβλεπα τον γιο μου ποτέ ξανά και

του είπα «γύρνα πίσω». Εκείνος όμως μου απάντησε: «Για μένα, το να επιστρέψω

δεν έχει σημασία»».

Με τα λόγια αυτά, ο Χασάν Τζαμάλ Σουλιεμάν Οουέιντα άφησε πίσω του τα βρώμικα

χαλάσματα του προσφυγικού καταυλισμού Μίε Μίε στον Λίβανο για να γίνει

βομβιστής αυτοκτονίας. Τον Δεκέμβριο του 2004 εμβόλισε με το παγιδευμένο με

εκρηκτικά αυτοκίνητό του ένα αμερικανικό στρατιωτικό κομβόι στο Ταλ Αφάρ. Με

τον τρόπο αυτό, έγινε ο πρώτος Παλαιστίνιος «μάρτυρας» στον πόλεμο εναντίον

της αμερικανικής κατοχής του Ιράκ.

H ιστορία του Χασάν Οουέιντα – και το πύρινο τέλος της – παρέμενε, μέχρι

σήμερα, κρυφή. Το ίδιο και οι ιστορίες άλλων 26 Παλαιστινίων – μόνο από τους

δύο προσφυγικούς καταυλισμούς του Μίε Μίε και του Άιν αλ-Χίλουε, στον Λίβανο –

που όπως αποκαλύπτεται τώρα έχουν γίνει «μάρτυρες» στο Ιράκ. Αρκετοί ακόμα

αναχώρησαν από τους καταυλισμούς της Σάμπρα και της Σατίλα στη Βηρυτό, τον

τόπο της διαβόητης σφαγής του 1982 από τους Λιβανέζους πολιτοφύλακες συμμάχους

του Ισραήλ. Συνολικά, περισσότεροι από 1.000 βομβιστές αυτοκτονίας από

ολόκληρο τον αραβικό κόσμο έχουν ανατιναχθεί στο Ιράκ.

Παρότι όλοι οι Παλαιστίνιοι που έφτασαν από τον Λίβανο σκόπευαν να πεθάνουν

στο Ιράκ, δεν έγιναν όλοι βομβιστές αυτοκτονίας. Ο Φαράτζ Μοχάμεντ Αμπντάλα

Ζεϊντάν, για παράδειγμα, σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυρών με

Αμερικανούς στρατιώτες, πριν από οκτώ εβδομάδες. Ήταν φίλος του Χασάν. Ο

Αχμέντ Αλί Αουάντ, μέλος του θρησκευτικού κινήματος αλ-Ανσάρ, ήταν υπεύθυνος

στο Ιράκ ενός καταστήματος που πωλούσε αντιαεροπορικά εφόδια και σκοτώθηκε από

αμερικανικό πύραυλο. Ο Αμέντ αλ-Φαράν όμως από το Μίε Μίε – ήταν παντρεμένος –

φαίνεται πως έγινε βομβιστής αυτοκτονίας. Σκοτώθηκε, όπως λένε οι φίλοι του,

σε μια «μαρτυρική επιχείρηση» στη Φαλούτζα. Ερασιτεχνικά βίντεο από το Ιράκ

που έχουν περιέλθει στην κατοχή της «Independent» απεικονίζουν Παλαιστινίους

να εξοπλίζονται και να εκπαιδεύονται στους οπωρώνες που υπάρχουν κατά μήκος

του ποταμού Τίγρη.


Χασάν Οουέιντα, ετών 17, καμικάζι. Σκοτώθηκε στο Ιράκ. Συνολικά, περισσότεροι

από 1.000 βομβιστές αυτοκτονίας από ολόκληρο τον αραβικό κόσμο έχουν

ανατιναχθεί εκεί

Ηζωή του Χασάν Οουέιντα είναι χαρακτηριστική. H οικογένειά του καταγόταν από

το Ακρ, στο σημερινό Βόρειο Ισραήλ. Διέφυγε στον Λίβανο το 1948. Ο πατέρας του

παντρεύτηκε τέσσερις φορές και η μητέρα του τού έκανε συνολικά τρία παιδιά.

Δύο θείοι του Χασάν σκοτώθηκαν κατά την ισραηλινή εισβολή του 1982 στον

Λίβανο. Ένας άλλος συγγενής του σκοτώθηκε από τους Ισραηλινούς το 1989. Ο

Οουέιντα ήταν μόλις 17 ετών όταν έφυγε για το Ιράκ, το 2003, στη διάρκεια της

αμερικανικής εισβολής. Είχε ήδη πουλήσει το αυτοκίνητό του και μοιράσει τα

χρήματά του. «Ήταν θεοσεβής, και σκεπτόταν πάντα την οικογένειά του – αλλά

έλεγε συχνά στον πατέρα και τις αδελφές του πως ήθελε να γίνει «μάρτυρας»»,

λέει ένας συγγενής του. «Έφτασε στη Βαγδάτη μόλις δύο ημέρες μετά τους

Αμερικανούς και μας τηλεφώνησε. Ονειρευόταν να γίνει «μάρτυρας» στην

Παλαιστίνη αλλά δεν μπορούσε να διασχίσει τα σύνορα του Λιβάνου – γι’ αυτό

επέλεξε το Ιράκ».

Από τις συζητήσεις μου με μέλη της οικογένειας του Χασάν αποδεικνύεται ότι οι

Παλαιστίνιοι ζητούν να γίνουν «μάρτυρες» στο Ιράκ και «καλούνται» να

εγκαταλείψουν τα σπίτια τους συγκεκριμένες ημερομηνίες – ίσως όταν τα

αποθέματα βομβιστών αυτοκτονίας λιγοστεύουν. «Όλοι περιμένουμε να μας

καλέσουν», μου είπε ένας μεσήλικος άνδρας, ο οποίος συμφώνησε πως η Συρία

είναι το μόνο διαθέσιμο πέρασμα για τους Παλαιστινίους που μεταβαίνουν από τον

Λίβανο στο Ιράκ.

H μητέρα του Χασάν, η Λαμπίντα, θυμάται το τελευταίο τηλεφώνημα του γιου της.

«Μου είπε πως θα παντρευόταν στον παράδεισο. «Γύρνα στον Λίβανο και βρες εδώ

μια νύφη, γίνεσαι «μάρτυρας» στην Παλαιστίνη αργότερα», του είπα. «Όχι, θα βρω

μια νύφη στον Παράδεισο», μου είπε και με αποχαιρέτησε».