Ο λόγος στους αναγνώστες.

Ο Δ. Φράγκος, Κηφισίας 104, Αθήνα, γράφει:

«Σε φύλλο σας διάβασα την περιπέτεια της διευθύντριας σχολείου που αρνήθηκε να

παρανομήσει έπειτα από πιέσεις παραγόντων της σημερινής Δεξιάς. Γνωρίζω μία

ίδια και χειρότερη περιπέτεια ειρηνοδίκη, που υπέστη πίεση από παράγοντα της

τότε Δεξιάς (να είναι σύμπτωση, άραγε;) να παραβεί τον νόμο σε όφελος

κομματικού του φίλου. Ο αφοσιωμένος στον νόμο δικαστής, επάνω στην αντιδικία

έπαθε εγκεφαλική αιμορραγία. Άφησε μια χήρα με τρία παιδιά, εκ των οποίων το

τελευταίο ενός έτους. Από την εγκεφαλική βλάβη στερήθηκε τη δυνατότητα να

στέκεται όρθιος, να γράφει και να μιλάει. Ως νομικός ήταν νεκρός, ακόμη δεν

είχε συμπληρώσει χρόνια συντάξιμα. Το Ελεγκτικό Συνέδριο αναγνώρισε το ότι

υπέστη τη βλάβη «εν τη υπηρεσία και δη λόγω ταύτης». Έτσι, η οικογένειά του

πήρε σύνταξη και δεν πείνασε. Ο δικαστής αυτός είναι ο Φράγκος Γεώργιος.

Υπηρετούσε στο Αγρίνιο το 1927. Πέθανε το 1929. Γνωρίζω πολύ καλά τα γεγονότα,

γιατί ο αφοσιωμένος στο καθήκον δικαστής ήταν ο πατέρας μου».

H M. Καλαϊτζάκη, Stralsunder Str. 6, 40822, Mettmann, Γερμανία:

Κρατώ την επιστολή σας αλλά, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν είναι δυνατόν να

δημοσιεύσω τα εγκωμιαστικά σχόλιά σας για τη δουλειά μου. Μια παράγραφο μόνο

θα βάλω, για το ελληνικό τραγούδι, γενικώς. Αυτήν: «Το ελληνικό τραγούδι είναι

κομμάτι όχι μόνο της καθημερινότητάς μου, μα και της ίδιας μου της ψυχής. Και

όπως και να ‘ναι, με κάθε άκουσμα, έστω κι αν δεν ζω στην Ελλάδα, «όλοι οι

δρόμοι με οδηγούν» πάντα στο ίδιο τέρμα. Γιατί είναι μαχαίρι η ξενιτιά, όσα κι

αν αποκτήσεις».

Τελευταία Νέα