Ω μητέρα, είπε το μικρό κοτοπουλάκι στη μαμά του τρέμοντας από φόβο, ω μαμά,

βρέθηκαν νεκροί κύκνοι επί γαλλικού εδάφους, τώρα τι θα κάνουμε; Θα μας

κυνηγήσουν κι εμάς, θα μας σκοτώσουν όπως τις κότες και τα κοτόπουλα της

Κίνας, της Τουρκίας, κι όλων εκείνων των παράξενων ανατολικών χωρών, όπου τα

αδέρφια μας στην αιχμαλωσία γέμισαν κατά εκατομμύρια κοινούς τάφους; Θα με

πάρει κι εμένα άραγε αγκαλιά η μικρή κόρη του αφεντικού, όπως εκείνο το

κοριτσάκι έξω από την Ισταμπούλ είχε πάρει αγκαλιά το κοτοπουλάκι του, θα με

υπερασπιστεί απέναντι στους άκαρδους αστυνομικούς που θα έρθουν να με

αρπάξουν, θα κλάψει άραγε όταν τελικά με χωρίσουν από αυτήν και με οδηγήσουν

στον λάκκο; Τέτοια είπε το μικρό κοτοπουλάκι στη μαμά κότα, γαλλιστί, γιατί

όλ’ αυτά συνέβησαν στη Γαλλία, και η μαμά κότα απάντησε με βραχνή, πολύξερη

φωνή: «Παιδί μου σώπα και μην κλαις άδικα, εδώ δεν είναι Κίνα, εδώ είμαστε

Δύση, δεν υπάρχει περίπτωση να ανοίξουν λάκκους και να μας ρίξουν μέσα. Εδώ οι

γραφειοκράτες έχουν σημειώσει τι κοστίζει η ζωή και ο πρόωρος θάνατος του κάθε

πουλερικού, δεν θα γίνουν ομαδικές σφαγές και τέτοιες βαρβαρότητες. Να δεις

που κάτι πιο πολιτισμένο θα σκεφτούν οι εκτροφείς μας». Και είχε δίκιο βεβαίως

η μητέρα κότα, διότι μόλις η γρίπη πέρασε τα σύνορα της Ενωμένης Ευρώπης,

τέρμα οι προγραφές και οι εκτελέσεις. Τα πουλερικά στη Γαλλία εμβολιάζονται

σαν παιδάκια του σχολείου και το πολύ – πολύ να κλάψουν επειδή τα πονάει η

ένεση. Τόσο άδικος είναι αυτός ο κόσμος ο σημερινός, που ακόμα και κοτόπουλο

να είσαι, είναι καλύτερα να έχεις γεννηθεί στην Ευρώπη, παρά στην Τουρκία. Για

την Ελλάδα δεν ξέρω, ίσως διεκδικούμε τις ανατολίτικες ρίζες μας, οπότε θα την

πληρώσουν τα κοτόπουλα στην περίσταση αυτή.

Τελευταία Νέα