διακοπές Tο δικό μου βουνό

Με τα φώτα μιας μοτοσυκλέτας σαν δέσμες να σκίζουν την παχιά ομίχλη του βουνού

έβγαλα την πρώτη μου καλή φωτογραφία. Την αφιέρωσα στο μαγικό βουνό των

Κενταύρων το οποίο δεν ήθελε να μου χαριστεί έτσι εύκολα. Που τελικά ποτέ δεν

μου χαρίστηκε απλόχερα, που πάντα ήθελε περισσή προσπάθεια για να αποκαλύψει

τις κρυφές αυθεντικές γωνιές του. Αν σκεφτεί κανείς ότι το Πήλιο αποτελεί έναν

από τους κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς της Ελλάδας, ακούγεται

εξωπραγματικό να υπάρχουν κομμάτια του ανεξερεύνητα. Και όμως ετούτο το βουνό

τα κρατάει ζηλότυπα για εκείνους που θα προσπαθήσουν, για εκείνους που έχουν

όρεξη να μαθητεύσουν δίπλα σε μυθικούς Κενταύρους, σε Πηλιορείτες που μαζεύουν

μήλα, που κάνουν τις γαρδένιες ν’ ανθίζουν μοναδικά, που σέρνουν άλογα στα

καλντερίμια, που έχουν αποτυπωμένο μέσα τους τον πρωτότυπο καμβά των

ανεξάντλητων χρωμάτων του βουνού στις τέσσερις εποχές.

Με τον ίδιο τρόπο που κρατάει τα μυστικά του, το Πήλιο κρατάει και τους

ανθρώπους στην αγκαλιά του. Είναι ίσως το μοναδικό βουνό που έχει τόσα ζωντανά

χωριά χαμένα στην πυκνή βλάστηση, άλλα να απολαμβάνουν τον Παγασητικό και άλλα

να αγναντεύουν από το μπαλκόνι τους το Αιγαίο. Και παρά τις δυσκολίες,

ιδιαίτερα αυτές του χειμώνα, κανένας δεν φεύγει από τη θέση του… γιατί δεν

γίνεται να αφήσεις πίσω σου τόση ομορφιά και τόσο πλούτο.

Και κάποιοι θα νομίσουν ότι παρουσιάζουμε μια ιδανική εικόνα που απέχει πολύ

από εκείνη του Σαββατοκύριακου με τα πούλμαν, το μποτιλιάρισμα, τις «ορδές των

βαρβάρων-κατακτητών», τα δεκάδες μαγαζάκια με σουβενίρ φασόν, με βότανα

αγορασμένα, με γλυκά εργοστασίου και πάει λέγοντας. Δεν μας αρέσει αυτή η

εικόνα και δεν θέλουμε να την κρατήσουμε.

Έτσι κι αλλιώς κρατάει λίγο, ένα-δύο 24ωρα, και μετά όλα έρχονται στη θέση

τους, το φυσικό σκηνικό λειτουργεί, οι Πηλιορείτες χαλαρώνουν και οι

επισκέπτες που παραμένουν (και είναι όλο και περισσότεροι) μπαίνουν και

εκείνοι στην κατάσταση «χωρίς πρόγραμμα».

Ναι! Το αγαπώ πολύ το Πήλιο. Είναι από τα μέρη εκείνα που θα επιθυμούσα να

περάσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου. Να είμαι μέσα στο μαγικό βουνό και την

ίδια στιγμή μέσα στη θάλασσα. Να κερδίζω από παντού εικόνες, να ανακαλύπτω

καινούργιες μυρωδιές, να χρησιμοποιώ καθημερινά το σώμα μου και όχι απλά να το

μεταφέρω, να αισθάνομαι περίφημα δίπλα σε φίλους όπως ο Μήτσος, ο Μιλτιάδης, ο

Θύμιος και πάει λέγοντας. Και όσο για «τας Κυριακάς και εορτάς»… δεν έχω

κανένα πρόβλημα… θα έρχομαι στην Αθήνα!

ΥΓ: Μερικά από τα κρυμμένα μυστικά του Πηλίου θα τα βρείτε στο αφιέρωμα

που ετοιμάσαμε για εσάς. Υπάρχουν πολύ περισσότερα. Κάποια είναι επίσης

κρυμμένα μέσα στα κείμενα και κάποια – πολύ προσωπικά – τα κρατήσαμε για εμάς!