διακοπές Λίμνη Eυβοίας

Αν υπήρχε μετρητής ευεξίας, στην περιοχή της Λίμνης Ευβοίας ο δείκτης του

θα ανέβαινε ψηλά: Μέσα σε λίγες ώρες η μικρή πολιτεία που τη χαϊδεύει ο

Ευβοϊκός σε ξεκουράζει και σε γαληνεύει. Παραθαλάσσιες βόλτες με φόντο τα

παλιά εργοστάσια, καλοφτιαγμένοι αγροτουριστικοί ξενώνες, βόλτες στις γύρω

κατάφυτες ορεινές περιοχές με καταρράκτες και ιστορικές μονές, ταβέρνες με

νόστιμα ντόπια κρέατα – τι άλλο να ζητήσεις για ένα διήμερο και μόλις 170

χιλιόμετρα από την Αθήνα;

Οι λίμνες συνήθως σε γεμίζουν γαλήνη, αλλά και μελαγχολία. Σ’ αυτή τη Λίμνη

κράτησε την πρώτη λέξη και στάσου ψηλά στην είσοδό της, στο πέτρινο παραπέτο

απ’ όπου το βλέμμα σου γίνεται ευρυγώνιος φακός. Εστιάζεις σε κεραμιδένιες

σκεπές που ξεκινάνε από τους λόφους όπου είναι κτισμένη και φτάνουν μέχρι τα

ήρεμα νερά του Ευβοϊκού, στο πυκνό πράσινο, στο καμπαναριό της Παναγίας της

Λιμνιάς φτιαγμένο το 1879 από Τηνιακό γλύπτη, στις πολύχρωμες στολές των

παιδιών των ομίλων κανόε-καγιάκ πάνω στην παραλία, στον κόσμο που

πηγαινοέρχεται με τα αυτοκίνητά του σε μια από τις ωραιότερες παραλιακές

διαδρομές που ακουμπά σχεδόν στο νερό – αυτή που θα κάνεις οπωσδήποτε

πηγαίνοντας προς τα Κατούνια. Κοιτώντας ανάποδα, από τη σκουριασμένη

προβλήτα φόρτωσης απέναντι από το φουγάρο του παλιού εργοστασίου

λευκόλιθου, η περιοχή της Λίμνης γίνεται φόντο, το «σκηνικό» της ιστορίας

που γράφεται εκεί από τότε που οι αρχαίοι συγγραφείς μιλούσαν για το «νυμφικόν

Ελύμνιον» – αλλά πάει και πολύ πιο παλιά, στους παλαιολιθικούς και νεολιθικούς

χρόνους.

Θέλεις κι άλλες λέξεις; Ναυτοσύνη. Πολιτισμός. Ευημερία. Αυτή η μικρή

καστροπολιτεία από το 1833 μέχρι το 1900 που ξεκίνησε η κρίση της ιστιοφόρου

ναυτιλίας, κτίστηκε και πλούτισε χάρη στα καράβια που έφτιαχναν στα ναυπηγεία

της, γέμισε «καραβάδες» και… «κατραμόκωλους» όπως τόσο άρεσε στους κατοίκους

των γύρω ορεινών χωριών να αποκαλούν περιπαικτικά τους Ελύμνιους.

H μαρμάρινη αρχαιοπρεπής επιγραφή που σε καλωσορίζει στην κωμόπολη των 2.500

κατοίκων – η οποία τελευταία ζωντάνεψε τόσο ώστε να γίνει το επίκεντρο της

περιοχής – απηχεί νομίζω τα συναισθήματα των ντόπιων για το παρελθόν τους,

μέρος του οποίου έχουν προσπαθήσει να στριμώξουν στο λαογραφικό μουσείο που

στεγάζει αρχοντικό του 1880. Δεν είναι το μόνο, στο «ιστορικό κέντρο» θα βρεις

τουλάχιστον άλλα 12 σπίτια που έχουν κριθεί διατηρητέα. Όπως θα βρεις την

παλιά βρύση, κτισμένη το 1745, και το λιλιπούτειο εκκλησάκι της Ζωοδόχου

Πηγής, κτισμένο πάνω σε παλαιότερη παλαιοχριστιανική βασιλική. Έχει για πάτωμα

και τοίχους τον ασπρισμένο βράχο, αλλά δυστυχώς το πολιορκούν τα αυτοκίνητα

που παρκάρουν εκεί και στον «υπό αξιοποίηση» αρχαιολογικό χώρο.

Τα ίδια αυτοκίνητα θα σου δυσκολέψουν λίγο τη ζωή στον παραλιακό δρόμο, όπου

θα δεις και την ξύλινη προβλήτα του 1905 κλειστή σήμερα, ως επικίνδυνη, αφού

δεν την έχουν συντηρήσει. Επιστρατεύοντας την καλή σου διάθεση και χιούμορ

ανάλογο του Τσιφόρου, που καταγόταν από εδώ, θα κάνεις σλάλομ στο παραλιακό

πεζοδρόμιο όπου οι μαγαζάτορες έχουν στήσει την προίκα τους – τραπέζια,

πολυθρόνες, καναπέδες και πλαστικές καρέκλες – αποφεύγοντας να φανταστείς τι

θα γίνεται εδώ το καλοκαίρι! Απόλυτα ήρεμη θα είναι πάντως η βόλτα προς τα

Ταμπακαριά, όπου υπήρχαν κάποτε βυρσοδεψεία, για να δεις το ασκητήριο του

οσίου Χριστόδουλου από την Πάτμο, που τέλειωσε μέσα στη σπηλιά αυτή τη ζωή

του, το 1111. Κι ύστερα θα φτάσεις μέχρι το πέτρινο κτίσμα μέσα στο νερό, το

Προσκοπείο, που ήταν το παλιό δημοτικό σφαγείο.

Ψάχνεις κι άλλες λέξεις; Τότε συνεχίζεις την εξερεύνηση προς τα Κατούνια,

ανεβαίνεις στο παλιό καμίνι, ισορροπείς στη σκουριασμένη προβλήτα και μετά

φτάνεις πέρα, μέχρι το παραλιακό εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη, κτισμένο το 1885

και τον ξύλινο μόλο με τα δίχτυα αφημένα επάνω του. Συνεχίζεις τον χωματόδρομο

προς τη μονή Γαλατάκη και τις ήρεμες πευκόφυτες παραλίες κάτω από αυτήν. Και

εύχεσαι να ήσουν, προς στιγμήν, ένα βότσαλο… στη Λίμνη.

Τα παλιά εργοστάσια

Ως… από μηχανής θεός, ο λευκόλιθος έσωσε τη Λίμνη την εποχή που η

ιστιοφόρος ναυτιλία άρχισε να παρακμάζει. H ύπαρξη λευκόλιθου στην περιοχή της

Υψηλής Ράχης ήταν γνωστή από το 1867, αλλά ήταν το 1895 που μια ομάδα Γερμανών

και Ελβετών κεφαλαιούχων επένδυσε εκατομμύρια για να φτιάξει στη θέση Κατούνια

εναέριο σιδηρόδρομο ατμού για τη μεταφορά του ορυκτού, εντυπωσιακό καμίνι (το

οποίο βλέπεις ακόμη στα αριστερά του παραλιακού δρόμου), αποθήκες, γραφεία,

χημείο, παντοπωλείο και ωραία σπίτια για το ανώτερο προσωπικό, τα οποία σήμερα

έχουν αγοραστεί από Αθηναίους και ξένους. H εταιρεία, η οποία στη συνέχεια

ονομάστηκε «Αγγλογκρίκ» και είχε έδρα το Λονδίνο, φόρτωνε κατά μέσο όρο 2

φορτηγά την εβδομάδα που έστελναν τον λευκόλιθο σε δεκάδες ευρωπαϊκά λιμάνια

και απασχολούσε έως και 1.100 εργάτες! Το 1940 το εργοστάσιο σταμάτησε να

λειτουργεί καθώς επιτάχθηκε από τους Γερμανούς. Σήμερα το, υπό αξιοποίηση,

καμίνι ανήκει στους ιδιώτες που αγόρασαν τη γύρω έκταση και έφτιαξαν

ενοικιαζόμενα διαμερίσματα.

Στις γειτονικές Ροβιές, στην έξοδο του χωριού, πατάς φρένο μπροστά στις

εγκαταστάσεις του παλιού εργοστασίου χαρτιού, με την ψιλόλιγνη καμινάδα και

την παλιά προβλήτα φόρτωσης μπροστά του. Κτίστηκε το 1910 από την εταιρεία

Οροβίαι και χάρη σ’ αυτό ηλεκτροδοτήθηκε εκείνη τη χρονιά η Λίμνη.

Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων λειτουργίας του χρεοκόπησε αρκετές φορές

και αγοράστηκε από την Εθνική Τράπεζα που τώρα το νοικιάζει. Οι παλιές μηχανές

βρίσκονται ακόμη μέσα στα πέτρινα κτίρια, σκουριασμένες πια, και η παραγωγή

χασαπόχαρτου έχει περιοριστεί σε 18 τόνους την ημέρα.

Από τα 110 άτομα που κάποτε δούλευαν εκεί, σήμερα δουλεύουν μόνο 25.

Το λαογραφικό μουσείο

H στενή πόρτα του νεοκλασικού αρχοντικού του 1880 ανοίγει κι εσύ κάνεις

ένα βήμα προς τα εμπρός και πολλά προς τα… πίσω. Τότε που κατοικούσε εδώ η

οικογένεια Φλώκου-Ευαγγελινού, η τελευταία απόγονος της οποίας το δώρισε στη

Λίμνη. Όπως θα εξηγήσει με τα ωραία ελληνικά του ο κύριος Δημήτρης Αποστόλου,

επιμελητής του ιστορικού και λαογραφικού μουσείου, αναπαριστά το τυπικό

λιμνιώτικο αρχοντικό και περιέχει τα αντικείμενα που υπήρχαν στο σπίτι, μαζί

με ιστορικά εκθέματα και τη μόνη επίσημη αρχαιολογική συλλογή που λειτουργεί

στη Βόρεια Εύβοια. «Για να είναι πληρέστερο το μουσείο επιστρατεύτηκε ο κόσμος

της Λίμνης και έδωσαν όλοι από ένα αντικείμενο – σαν τάμα. Υπάρχουν λοιπόν εδώ

2.500 κειμήλια», λέει χαμογελώντας περήφανα πίσω από το κομψό γραφείο του. Στο

ισόγειο θα δείτε και το ψηφιδωτό πάτωμα της παλαιοχριστιανικής εκκλησίας της

Παναγίτσας κτισμένης πάνω σε παλαιότερα ρωμαϊκά λουτρά, το οποίο βρέθηκε σε

ανασκαφή του Μανώλη Χατζηδάκη το ’60-’61.

Το μουσείο λειτουργεί καθημερινά και Σαββατοκύριακο από τις 9 το πρωί μέχρι

τις 13.00, αλλά κατόπιν συνεννοήσεως ανοίγει και απόγευμα (τηλ. 22770 31335).

Εκεί θα βρείτε και όλη τη βιβλιογραφία για την περιοχή, μαζί με χάρτες.

ΦΑΓΗΤΟ

Στη Λίμνη

Bella Vista. Ο κ. Αντώνης σερβίρει πάντα φρέσκο ψάρι. Δοκιμάστε

επίσης τα πιάτα με χοιρινό και μοσχάρι.

Άστρο (στα Κατούνια). Εκεί αξίζει να καθήσετε έξω αν ο καιρός είναι

καλός. Νόστιμα ψαρικά και καλή ψησταριά.

Φύκι. Ουζερί με νόστιμους ψαρομεζέδες.

Λιθόστρωτο. Μικρό και καλό. Εκεί τρώνε και οι ντόπιοι.

Ο Λάμπρος. Παλιά ταβέρνα με τζάκι που λειτουργεί εδώ και 30 χρόνια.

Σερβίρει μόνο της ώρας.

Στους 7 ανέμους. Ανακαινισμένο παλιό σπίτι του ’50, με τζάκι και αυλή. Με

ευρωπαϊκή κουζίνα: δοκιμάστε μελιτζάνα σαγανάκι με μπέικον και φέτα, σαλάτα

«Λίμνη» με ζυμαρικά, φιλετάκια χοιρινά με σάλτσα Μαυροδάφνης και δαμάσκηνα και

αφήστε… χώρο για το σουφλέ σοκολάτας.

Λιμνιώτικη φωλιά (στην παλιά Αστυνομία). Πολύ νόστιμα τα κρεατικά τους

– δοκιμάστε το κοκορέτσι.

Καφέ Ρεμέτζο. Εκεί συχνάζει η νεολαία της Λίμνης.

Κυμώ μπαρ. «Σκηνικό» με παλιά βαγονέτα και πλάστιγγες. Ανοίγει αργά το

βράδυ.

De Piedra. Με καναπέδες δίπλα στο νερό το πρωί και το βράδυ μέσα στο

πέτρινο μπαράκι στο σοκάκι. Δοκιμάστε το chocolate lovers (κέικ σοκολάτα με

παγωτό και σαντιγί).

Το Νέον. Παραδοσιακό καφενείο και ζαχαροπλαστείο.

Στις Ροβιές

Ο Σινιόρος και η Λίτσα. Με καλή ψησταριά για κρέας και

ψάρι. Έχουν και μαγειρευτά.

Στη γύρω περιοχή

Παράδεισος, στη Δάφνη. Πολύ καλή χασαποταβέρνα, πάνω στον δρόμο, με

ντόπια κρέατα. Δοκιμάστε τη φέτα τους και συνοδέψτε το κρέας (συνιστώ τα

παϊδάκια) με αληθινές τηγανητές πατάτες.

Αρχονταρίκι (στο Καλαμούδι). Εκεί θα φάτε παϊδάκια, κόκορα κρασάτο και

γίδα βραστή.

Ο Καταρράκτης (στον Δρυμώνα). Με πανοραμική θέα στον Ευβοϊκό και στα

δάση γύρω. Και αυτή η ταβέρνα… ειδικεύεται στα ψητά κρέατα, αλλά έχει και

μαγειρευτά.