Κοντεύουν τέσσερα χρόνια από τότε που είχαμε επισημάνει («TA NEA» 14-11-2001)

ότι η Παλαιά και η Νέα Ρώμη (Κων/πολη) «είχαν την αίσθηση της υπεροχής,

οχυρωμένες πίσω από την ισχύ των απρόσβλητων τειχών και την υπεροπλία των

λογχών τους». Τα τείχη, όμως, και οι λόγχες δεν έσωσαν, εν τέλει, ούτε τη μία

ούτε την άλλη από τους πεινασμένους λαούς της Ανατολής (τι ειρωνεία, ανατολικά

της Εδέμ). Προειδοποιούσαμε, επίσης, εν όψει της εισβολής στο Αφγανιστάν και

στο Ιράκ, ότι οι ξεσπιτωμένοι των βομβαρδισμών θα στραφούν, είτε ειρηνικά ως

πρόσφυγες είτε εκδικητικά ως φονταμενταλιστές, κατά της Δύσης.

Θέταμε, επιπροσθέτως, το ερώτημα μήπως είναι εξυπνότερος τρόπος για τη Δύση

(αντί για «έξυπνες βόμβες») να βοηθήσει τους λαούς της Ανατολής να αναπτυχθούν

στον τόπο τους, σεβόμενη τις ιδιαιτερότητές τους. «Καιρός είναι να σκεφθεί ότι

τα τείχη δεν έσωσαν τη Ρώμη ούτε θα τη σώσουν και τα σύγχρονα, οι

«εμπλουτισμένοι», δηλαδή, ραδιενεργά, πύραυλοί της».

Δυστυχώς, οι βομβιστικές επιθέσεις που ακολούθησαν στην Ισπανία και μέχρι τώρα

(αύριο «τις οίδε») στο Λονδίνο επιβεβαιώνουν «του λόγου το ασφαλές». Όσο

αντιδημοκρατικά και προφυλακτικά μέτρα, όσες στερήσεις ελευθεριών, όση

αστυνόμευση και «άγρυπνα μάτια» να εφαρμόσει η Δύση, είναι αδύνατο να

σταματήσει τις όμοιες ή σχετικές ενέργειες των λαών της σύγχρονης Ανατολής.

Όσο δηλαδή η «προοδευμένη» Δύση εκμεταλλεύεται οικονομικά τον Τρίτο Κόσμο, όσο

δεν λύνει το Παλαιστινιακό και σφάζει υπέρ των Εβραίων τούς εκεί

Μουσουλμάνους, όσο, εν ονόματι της δημοκρατίας, εγκαθιδρύει φασιστικά

καθεστώτα και καταλαμβάνει ενόπλως τις χώρες τους, τόσο η αντι-βία θα

εισέρχεται στην καρδιά της. Τα πράγματα σήμερα, μάλιστα, είναι πιο εύκολα,

γιατί, στα στίφη των πεινασμένων της Νέας Μετανάστευσης των Λαών που

δημιουργούμε, αναφύονται παρακλάδια απελπισμένων ή φανατισμένων, που απειλούν

να διαλύσουν τον ονομαζόμενο Δυτικό πολιτισμό και τη δημοκρατία.

Και είναι εύκολο όλους αυτούς να τους αποκαλούμε «τρομοκράτες». Τους βάζουμε

την ταμπέλα και νομίζουμε ότι ξεμπερδέψαμε. Την ίδια ταμπέλα τη γνωρίσαμε πολύ

καλά οι Έλληνες την περίοδο της Αντίστασης κατά της χιτλερικής βίας και την

εποχή της επταετίας των «μαύρων» Συνταγματαρχών. Και στις δύο περιπτώσεις οι

ένοπλες απελευθερωτικές προσπάθειες χαρακτηρίζονταν «τρομοκρατικές» και οι

αγωνιστές «τρομοκράτες».

Στις παραπάνω εποχές, ιδίως την τελευταία, λεγόταν ότι «ο σκλάβος, όταν

αγωνίζεται, δεν έχει να χάσει παρά μόνο τις αλυσίδες του». Οι Μουσουλμάνοι

αποκαλούν «προσωρινή» την επίγεια ζωή τους. Οι λαοί της Δύσης, όμως, στην

νεοαποικιακή προσπάθειά τους όχι μόνο μεταβάλλονται στις χώρες τους σε

ψοφοδεείς που έχασαν τον ύπνο τους, αλλά, νομοτελειακά, τα σύγχρονα πυραυλικά

τείχη τους θα μεταβληθούν σε σωρούς παλιοσίδερα και οι χώρες τους σε ερείπια

από τον νέο Οδόακρο.

Ο Αντώνης Σανουδάκης είναι διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης – συγγραφέας.

Τελευταία Νέα