H εβδομάδα που φεύγει ήταν… κατακόκκινη. Αλλά το χρώμα δυστυχώς δεν το έδωσε

το φεγγάρι, που πρόσφερε ωστόσο μία καταπληκτική πανσέληνο πριν από δέκα

ημέρες πάνω από το κατάμεστο Ηρώδειο, στην παράσταση του «Κάντο Χενεράλ» του

Μίκη Θεοδωράκη.

Τη… στραβή κόκκινη πινελιά έβαλαν οι νέοι εμπρησμοί στην Αττική, που δεν

μπόρεσε να αντιμετωπίσει η ανέτοιμη και χωρίς τα απαραίτητα μέσα Πολιτεία. Και

οι φωτιές που άναψε η κυβέρνηση με άλλα δύο αντιλαϊκά, όπως τα κατήγγειλε η

αντιπολίτευση, νομοσχέδια.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σ’ ένα γενικότερο αλαλούμ, που ξεπερνά κατά πολύ

τις εκτιμήσεις ακόμη και των «άσπονδων φίλων» του Πρωθυπουργού Κώστα

Καραμανλή, οι οποίοι παρακολουθούν έκπληκτοι να ανατρέπονται πολιτικές, π.χ.

με το πετρέλαιο ή με τον καθορισμό… ΑΦΜ στις πολυκατοικίες!

Με υπερατλαντικές οδηγίες

Αλλά η εβδομάδα ήταν στο βάθος πρωτίστως αντεργατική, μ’ ένα σκανδαλώδες για

τα ελληνικά δεδομένα νομοσχέδιο, αυτό που προώθησε την κατάργηση ουσιαστικά

του οκταώρου, παρά την αντίθετη γνώμη όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων,

ακόμη και της φιλοκυβερνητικής παράταξης ΔΑΚΕ. Και σα να μην έφτανε αυτή η

εξέλιξη, ήρθε καπάκι και το άλλο νομοσχέδιο που έφερε πίσω την υπόθεση των

ατομικών ελευθεριών στον τόπο μας. Έτσι μπαίνει «καπέλο» (με… ελέγχους) για

τους πολίτες ένα υπερόργανο του υπουργείου Δημόσιας Τάξης που συστήνεται

ύστερα από υπερατλαντικές οδηγίες, όπως υποστήριξαν το ΠΑΣΟΚ, το KKE και ο

ΣΥΝ.

Τιμητής των πάντων

Για το πρώτο νομοσχέδιο, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της αξιωματικής

αντιπολίτευσης Ευάγγελος Βενιζέλος απευθυνόμενος στη Βουλή προς τον «κόκκινο»

Πάνο Παναγιωτόπουλο είπε ότι «θα ‘πρεπε να κοκκινίζει από ντροπή για ένα

εργασιακό νομοσχέδιο που μεταφέρει πλούτο από τους πολλούς στους λίγους». Αλλά

εκείνος λάβρος αντί να απαντήσει προτίμησε να γίνει τιμητής των πάντων.

Ξεστράτισε συνειδητά τη συζήτηση, έκανε μαθήματα δημοκρατίας σε πολιτικούς που

πήγαν φυλακή επί δικτατορίας και ανέδειξε ένα άλλο πρόσωπο, αυτό του

υπουργού… Προπαγάνδας από τον ρόλο του υπουργού Εργασίας που επισήμως του

ανέθεσε η Πολιτεία. Το μόνο που ίσως πέτυχε ήταν να ξεστρατίσει τη συζήτηση

για ένα νομοσχέδιο που, όπως είπε η γενική γραμματέας του KKE Αλέκα Παπαρήγα,

επαναφέρει τα εργασιακά θέματα τον τόπο μας στον 19ο αιώνα! Αν και από εδώ και

πέρα, όπως παρατήρησε ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέκος Αλαβάνος, τίποτα δεν πρέπει να

μας εκπλήσσει, αφού η κυβέρνηση θα κάνει συνεχώς βήματα προς τα πίσω.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου σφράγισε πάντως, με τη δεύτερη

κοινοβουλευτική του παρέμβαση κατά της κυβέρνησης που έκανε μέσα στον Ιούλιο ο

οποίος εκπνέει αύριο, μία τακτική «δομικής – και όχι λαϊκίστικης –

αντιπολίτευσης». Παρά το ότι πολλοί – ακόμα και φίλοι του βουλευτές – τον

συμβούλευσαν «για περισσότερη ένταση στην αντιπολιτευτική του τακτική και

μεγαλύτερη συγκεκριμενοποίηση των στόχων του», εκείνος επέλεξε το μοντέλο της

«ήρεμης αλλά σίγουρης δύναμης».

Κατά πόσο θα πείσει ορισμένους συναδέλφους του που ζητάνε «να ανεβάσει τους

τόνους», αυτό γρήγορα θα καταγραφεί. Ο ίδιος δείχνει ωστόσο να κρατάει με

εμμονή αυτή τη γραμμή. Ακόμη κι όταν έστειλε την Πέμπτη στις φωτιές της

Ραφήνας τη γραμματέα του κόμματος Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, και παρά το ότι

είχε καταγγελίες πως «υπήρξε έλλειψη πυροσβεστικών μέσων», αλλά και «έλλειψη

προετοιμασίας», έδωσε σαφείς οδηγίες. «Δεν θα εκμεταλλευτούμε τον πόνο των

ανθρώπων που έχασαν τα σπίτια τους. Όταν σβήσει η φωτιά και έρθει η ώρα του

καταλογισμού ευθυνών, τότε μπορούμε να μιλήσουμε. Αλλά οφείλουμε να πούμε και

για τα αυθαίρετα που χτίσθηκαν από το ’50 έως σήμερα. Κάποτε πρέπει να βάλουμε

το χέρι επί τον τύπο των ήλων», ήταν η εντολή.

«Πάρε με στο τηλέφωνο»

Έδειξε όμως και τυχερός ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Παρά το ότι οι πρώην υπουργοί

της N.Δ. οι οποίοι εξελέγησαν με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματός του

ξέφυγαν από κάθε όριο, προκαλώντας με τις θέσεις τους τα στελέχη της

αξιωματικής αντιπολίτευσης, τελικώς ηρέμησε τα… πνεύματα. Πέρασε σχετικά

ανώδυνα τις φουρτούνες, π.χ. με τις… νεοφιλελεύθερες εκρήξεις των

συνεργαζόμενων κ.κ. Στ. Μάνου και A. Ανδριανόπουλου, βάζοντας ως «ελεγκτές

κυκλοφορίας ιδεών» την κ. Ξενογιαννακοπούλου και τον κ. Ρέππα. Και άνοιξε –

τυχαία όπως αρχικώς φάνηκε στο Προεδρικό Μέγαρο – κι έναν δρόμο μελλοντικών

διευρύνσεων και συνεργασιών μ’ εκείνο το περίφημο σλόγκαν προς τον κ. Δημήτρη

Τσοβόλα «πάρε με στο τηλέφωνο».

Φυσικά, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει μπροστά του πολλά αγκάθια, κυρίως ένα…

καυτό φθινόπωρο, μέσα στο οποίο μεταξύ των άλλων – και πάντα υπό την

προϋπόθεση ότι δεν θα επιλέξει η N.Δ. το χαρτί των πρόωρων εκλογών – πρέπει να

ξεκαθαρίσει τις επιλογές του για τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του

2006. Ήδη η N.Δ. έχει κινηθεί και το συνεχές «πλασάρισμα» του συμπαθούς Νικήτα

Κακλαμάνη για τον Δήμο της Αθήνας γίνεται με πολύ έντεχνο τρόπο.

H Αριστερά

Κι ενώ η «νεοδημοκρατική λαίλαπα» – όπως εκτιμούν στην αντιπολίτευση – τώρα

αρχίζει να ξεδιπλώνει τη δράση της, που δεν μπορεί «παρά να είναι αντιλαϊκή,

λόγω των μεγάλων προβλημάτων τα οποία δεν θέλει να αντιμετωπίσει περιορίζοντας

τους ολίγους, αλλά φορτώνοντας τα βάρη στους πολλούς», στην Αριστερά ανεβάζουν

τους τόνους. Τόσο η κ. Αλέκα Παπαρήγα όσο και ο κ. Αλέκος Αλαβάνος δεν

δείχνουν διατεθειμένοι – παρά τις προσωπικές καλές σχέσεις μαζί του – να

χαρισθούν στον κ. Γιώργο Παπανδρέου, κυρίως εν όψει δημοτικών και νομαρχιακών

εκλογών. Θεωρούν υπεύθυνα και τα δύο μεγάλα κόμματα για την πορεία του τόπου,

υποχρεώνοντάς τα να σκεφθούν τη στρατηγική τους έναντι της Αριστεράς. Και η

N.Δ. ανησυχεί γιατί πόνταρε πως η κριτική του KKE και του ΣΥΝ θα βάραινε

κυρίως το ΠΑΣΟΚ. H δε αξιωματική αντιπολίτευση, εν όψει των τοπικών εκλογών

ήλπιζε σε συνεργασίες για να κερδίσει μεγάλους δήμους και υπερνομαρχίες.

Όλα αυτά βεβαίως δεν είναι παρά παρωνυχίδες μπροστά σ’ έναν πλανήτη που ζει τη

βαρβαρότητα. Αρκετοί στη Δύση καταγγέλλουν «τους μουσουλμάνους

φονταμενταλιστές και την τρομοκρατία». Ξεχνάνε όμως ότι το θρίλερ με τους

απλούς ανθρώπους των τριτοκοσμικών χωρών, του Ιράκ, του Αφγανιστάν και της

Παλαιστίνης, που δολοφονούνται από στρατεύματα κατοχής σαν τα κοτόπουλα,

συνεχίζεται. Όπως – «φυσικά» – και της ξένης κατοχής στην Κύπρο!

KAI TO ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

Έβαλε ένα ακόμη «καπέλο» στη δημοκρατία

Αν κάποιος υπουργός έπαιρνε το βραβείο για το… σαρδόνιο χαμόγελό του, αυτός

θα ήταν ο κ. Γιώργος Βουλγαράκης. Κυρίως γιατί πέτυχε… αναίμακτα να βάλει

ένα ακόμη «καπέλο» στη δημοκρατία.

Την ώρα που όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης στη Βουλή τον επέκριναν ότι

φέρνει – ύστερα από οδηγίες από τις ΗΠΑ – ένα νομοσχέδιο που περιορίζει τις

ατομικές ελευθερίες, εκείνος απαντούσε με το… πονηρό του χαμόγελο και τους

χαμηλούς τόνους του σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

«Το Κέντρο Μελετών Ασφάλειας που ιδρύεται αφορά την επιστημονική έρευνα. Και

νομίζω ότι σε επιστημονικά θέματα δεν θα υπάρχουν αντιρρήσεις», είπε πολλές

φορές, ακόμη και στην αίθουσα των δημοσιογράφων του Κοινοβουλίου.

Κι όμως το όργανο αυτό που θα μας αστυνομεύει δεν θα το ελέγχει η Βουλή. Τον

προϊστάμενό του θα τον ορίζει εκείνος, μακριά από κάθε δυνατότητα παρέμβασης

κοινοβουλευτικών επιτροπών!