Aμνησίες…

Έχω παρακολουθήσει την πορεία της «Ομάδας Εδάφους» και των ανθρώπων της σχεδόν

από την αρχή. Με συγκίνησαν, με αναστάτωσαν, με εξέπληξαν, τους θαύμασα,

έγραψα, ξανά και ξανά, «τα λόγια τα μεγάλα» που είναι μερικές φορές

παρεξηγήσιμα – διότι ο κόσμος της τέχνης επιδίδεται στο κυνήγι των μαγισσών…

-, που μπορεί και να ξεφουσκώσουν και να μείνουν χωρίς αντίκρυσμα – έπεα

πτερόεντα. H πορεία τους, με πρωτομάστορα τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, με

δικαίωσε. Δεν μπορώ όμως να μη λέω και τις αλήθειες μου. Κι ας βαράω τη γροθιά

στο μαχαίρι. Όταν ξεκινούσαν, στο πληροφοριακό υλικό, αν θυμάμαι καλά, έγραφαν

ότι την «Ομάδα Εδάφους» έχουν ιδρύσει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, η Αγγελική

Στελλάτου και ο ηθοποιός Σταύρος Ζαλμάς. Αργότερα, όταν ο Σταύρος Ζαλμάς

αποχώρησε, διάβαζα πια στα προγράμματά τους ότι «η «Ομάδα Εδάφους» ιδρύθηκε

από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου και την Αγγελική Στελλάτου». Ξεφυλλίζοντας το

πρόγραμμα του φετινού Μουσικού Ιουλίου, διαβάζω στο βιογραφικό του Δημήτρη

Παπαϊωάννου: «Ιδρυτής της «Ομάδας Εδάφους»». Σκέτο.

… και σεβασμός στοιχειώδης

Ίσως αυτή να είναι η καθαρή αλήθεια – πώς μπορώ να ξέρω; Ίσως οι ανθρώπινες

σχέσεις παίρνουν κάποτε – συχνά – τροπή δυσάρεστη. Ίσως μεσολαβούν γεγονότα

προσωπικού επιπέδου που τα αγνοούμε εμείς οι «απ’ έξω». Αλλά, ως ένδειξη

σεβασμού στη δουλειά που έκαναν, πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να διαγράφονται με

μια μονοκονδυλιά άνθρωποι που έπαιξαν ρόλο ουσιαστικό. Με λυπεί αυτό όταν

συμβαίνει με καλλιτέχνες που εκτιμώ. Όπως με λυπούσε όταν, για πολλά χρόνια,

έβλεπα από τα «κιτάπια» της «Στοάς» εξαφανισμένο το όνομα της Ελένης Καρπέτα

που, αν δεν κάνω λάθος, ήταν συνιδρύτρια του Θεάτρου μαζί με τον Θανάση

Παπαγεωργίου. Όπως με λυπεί όταν βλέπω πανταχού… απόν το όνομα – ακόμα και

την οποιαδήποτε φωτογραφία – τού επί πολλά χρόνια πρωταγωνιστή και ιδρυτή του,

του Χρίστου Πολίτη, από το «Απλό Θέατρο», αδιάφορα αν ο «φέρων οργανισμός» του

θιάσου – του Αντώνη Αντύπα πια – τυπικά έχει μετονομαστεί σε «Φάσμα».