H Σαπφώ τον φέρνει πίσω στη σκηνή

Ακόμα κι αν κάποιος δεν είναι θαυμαστής του Τζιανκάρλο Τζιανίνι, δεν μπορεί ν’

αγνοήσει το γεγονός ότι ο Ιταλός ηθοποιός επιστρέφει ύστερα από 35 χρόνια στο

σανίδι. Τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια ύστερα από έναν «Άμλετ» που χόρευε σέικ

-ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων.

Στα 63 του και έπειτα από μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες όπως η «Ιστορία

έρωτα και αναρχίας», «H κυρία και ο ναύτης», αλλά και πιο πρόσφατα το σίκουελ

της «Σιωπής των Αμνών», «Χάνιμπαλ», αποφάσισε να δοκιμάσει ξανά τις θεατρικές

δυνάμεις του με «Το γλυκό τραγούδι των θεών», όπως τιτλοφορείται η παράσταση

στην οποία έχει αφιερωθεί. Ένα θέαμα βασισμένο στην αρχαία ποίηση -από τη

Σαπφώ ακόμη – που θα παρουσιαστεί σε αρχαιολογικούς χώρους, υπό τις

σκηνοθετικές οδηγίες του Ρενάτο Τζιορντάνο.

Ο πρωταγωνιστής όμως δεν βλέπει την επιστροφή του στη σκηνή και ως επιστροφή

στις ρίζες. «Είμαι απλώς παθιασμένος με την ποίηση. Είναι η απόλαυση της

λέξης. Ορίζεται από την καρδιά και γεννήθηκε στην Ελλάδα», εξηγεί ο Τζιανκάρλο

Τζιανίνι, που υπόσχεται βραδιές γεμάτες στίχους για τον έρωτα, τον πόλεμο, την

ευτυχία, τον μύθο, την αιωνιότητα. Δεν κρύβει ωστόσο την αδυναμία του στην

ερωτική Σαπφώ, καθώς «έχει καλλιεργήσει την ποιητική αίσθηση, τόσο που

εξακολουθεί να αγγίζει συναισθηματικά τον σημερινό άνθρωπο -πιστεύω και το

μελλοντικό».

H σκηνή δεν φαίνεται να τον τρομάζει. Ούτε η επαφή με ένα πολυπληθές κοινό,

που θα τον περιμένει είτε στο αρχαίο θέατρο της Ταορμίνα είτε στον

αρχαιολογικό χώρο της Σύβαρης είτε στις άλλες γωνιές με… άρωμα αρχαίου

ελληνικού κόσμου, όπου θα περιοδεύσει. «Είμαι συνηθισμένος να εμφανίζομαι

μπροστά σε μεγάλο κοινό. Μην ξεχνάτε πως έκανα το ντεμπούτο μου στο «Όνειρο

καλοκαιρινής νύχτας» του Σαίξπηρ. Μπορεί η μοίρα και συγκεκριμένοι λόγοι να με

οδήγησαν στον κινηματογράφο, αλλά στην ουσία δεν έχει αλλάξει κάτι».

Γιατί όμως επέλεξε να επιστρέψει με αρχαία ποίηση και όχι με έναν κλασικό

ρόλο; «Με ευχαριστεί ο ρυθμός των λέξεων στην ποίηση. Γι’ αυτό και ως

υπεύθυνος του Πειραματικού Κέντρου Κινηματογράφου έχω εισαγάγει μαθήματα

ποίησης. Πρόκειται για ένα μάθημα αρμονίας που δεν πρέπει να χάσει κανένας».

Τελικά τι μπορεί να κεντρίσει και να οδηγήσει στον δρόμο της τέχνης έναν

άνθρωπο σαν τον Τζιανκάρλο Τζιανίνι; «Αν δεν έχεις ακούσει τον Βιτόριο Γκάσμαν

και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, δεν πρόκειται ποτέ να φωτιστείς. Πρέπει να

μαθαίνουμε από τους άλλους», παραδέχεται.