Για την αύξηση του ορίου της συνταξιοδότησης γράφει η κ. Δώρα Μανιώτη,

φοιτήτρια Νομικής:

«Ακούσατε το νέο ανέκδοτο που κυκλοφόρησε στους κυβερνητικούς κύκλους; Σύνταξη

στα 65. Μα δεν είναι υπέροχο; Αν θεωρήσουμε ότι με τα σημερινά δεδομένα, ο

μέσος Έλληνας βγαίνει στην αγορά εργασίας στα 25, όλους εμάς τους νέους

πολίτες αυτής της χώρας μάς περιμένουν 40 υπέροχα χρόνια δημιουργίας. Είμαστε

πολύ τυχεροί. Σίγουρα κάποιοι από εσάς αγανακτήσατε. Δεν υπάρχει λόγος.

Σίγουρα η πρώτη σας σκέψη ήταν πώς θ’ αντέξετε επί 40 χρόνια να ξυπνάτε το

μαύρο πουρνοχάραμα για να βρίσκεστε στην ώρα σας στη φάμπρικα ή στο γραφείο.

Άσε την κίνηση και τα τσιτωμένα νεύρα μέχρι να φτάσετε στον προορισμό σας.

Σίγουρα όσοι έχουν προτείνει τη συγκεκριμένη ρύθμιση λειτούργησαν στο πλαίσιο

μιας από τις επόμενες θεωρίες:

Θεωρία Νο 1: Οι Έλληνες πρώτα θα πεθαίνουν και μετά θα συνταξιοδοτούνται. H

θεωρία αυτή δεν είναι μάλλον τόσο ευχάριστη για το ευρύ κοινό. Είναι γνωστό

ότι η ελληνική οικονομία δεινοπαθεί από τη στιγμή της δημιουργίας της.

Τεράστιες μαύρες τρύπες ταλανίζουν τον ετήσιο προϋπολογισμό. Σίγουρα θα

έπαιρνε μια βαθιά ανάσα λοιπόν η πολυβασανισμένη οικονομία μας αν το πακέτο

των συντάξεων μειωνόταν. Αν θεωρήσουμε λοιπόν ότι οι μισοί από τους

εργαζομένους θα κατέληγαν να βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα πριν καλά καλά

πατήσουν τα 60 (κάτι τα εγκεφαλικά και τα εμφράγματα από τους μειωμένους

μισθούς, τις αυξημένες τιμές, τις… 2.381 μέρες και σήμερα μέχρι την

πολυπόθητη συνταξιοδότηση), πολύ θέλει για να λυγίσει ο άνθρωπος; Το υπουργείο

Οικονομικών θα γλίτωνε μεγάλο μέρος από την πίτα των συντάξεων. Τώρα, για

όσους έχουν γερή κράση δεν είναι και λίγο να τους συντηρείς 10 χρόνια με τις

πενιχρές συντάξεις (λαμβάνοντας ως μέσο όρο ζωής τα 75) από το να τους

συντηρείς 20 χρόνια (σε περίπτωση που συνταξιοδοτούνταν στα 55). Πρακτικό

μυαλό ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος.

Θεωρία Νο 2. Οι επιστήμονες έχουν διαπιστώσει ότι η εργασία, όσο κοπιαστική

και να είναι, δίνει νόημα και στόχο στη ζωή μας. Παρατηρείται ότι οι άνθρωποι

μετά τη συνταξιοδότησή τους νιώθουν παραμερισμένοι, ανίκανοι και αυτή η

ψυχολογική τους κατάπτωση οδηγεί σε βιολογική κατάρρευση.

Με λίγα λόγια αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το ταξίδι χωρίς επιστροφή.

Βλέπετε λοιπόν πόσο μας αγαπάνε; Γι’ αυτό θέλουν ν’ αυξήσουν τα ανώτατα όρια

ηλικίας, για να ζούμε περισσότερο και να έχουμε την αίσθηση της νιότης. Δεν

είναι υπέροχη εικόνα σ’ έναν εργασιακό χώρο να συνυπάρχουν τριαντάρηδες και

εξηντάρηδες; Δίνεται και λύση στο αιώνιο χάσμα των γενεών.

Αν με ρωτάτε ποια από τις δυο θεωρίες προτιμών, σίγουρα τη 2η. Μου αρέσει να

νιώθω ότι οι κυβερνώντες τον πονεμένο αυτό τόπο μάς αγαπάνε και κάνουν ό,τι

καλύτερο μπορούν για την ευδαιμονία μας.

Συνιστώ να υιοθετήσετε την ίδια θεωρία για να καταπιείτε πιο εύκολα το

χρυσωμένο χάπι του Ασφαλιστικού, του συνταξιοδοτικού κ.λπ. κ.λπ.».

Τελευταία Νέα