H Eκάβη σκλάβα ενός πολέμου που συνεχίζεται

H προπώληση εισιτηρίων της μοναδικής παράστασης της Royal Shakespeare Company

«Εκάβη» με αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ, που

παρουσιάστηκε το περασμένο Σάββατο στους Δελφούς, έδινε το μέτρο της σημασίας

που αποδίδει η θεατρική κοινότητα στο γεγονός. Άλλωστε, αυτό ήταν και η

επιλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια, ο οποίος μοιράστηκε

με τους περίπου 1.000 θεατές την εμπειρία μιας έντιμης, συναισθηματικής,

κλασικής αν και μέτριας παράστασης.

H Ρεντγκρέιβ είχε τα υλικά, τη δύναμη, το ύφος να γοητεύσει ένα απαιτητικό

κοινό. Μεγαλοπρεπής φιγούρα, με αχτένιστα τα μαλλιά της, βαμμένα λευκά,

τοποθέτησε την ψυχοσωματική ένταση στο βλέμμα και τη φωνή. Δεν ήταν εγκεφαλική

λειτουργία, αλλά μία βαθύτερη σύλληψη όπου η προσωπικότητα της ηθοποιού, το

ήθος που φέρει, η τεχνική της εμπειρίας της συνέθεσαν μία στοχαστική ερμηνεία.

H Εκάβη της Ρεντγκρέιβ είχε εκείνο το μεγαλειώδες στοιχείο που μέσα από

υπόγεια ρεύματα και συνδέσεις, δίνει βάθος σε μία σύγχρονη πραγματικότητα που

αφορά το θέατρο, την κοινωνία, την πολιτική. H Ρεντγκρέιβ είναι μεγάλη

προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου. Πολιτικοποιημένη, λατρεύει τα έργα που

έχουν κάτι να πουν, στην «ύποπτη εποχή μας». Τα υποστηρίζει και στρατεύεται

υπέρ αυτών. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για «κείμενα κιβωτούς» όπως είναι η

«Εκάβη» του Ευριπίδη, για συνεργάτες που αγαπά και εκτιμά όπως είναι ο παλιός

φίλος της Τόνι Χάρισον, μεταφραστής – σκηνοθέτης, και το κλιμάκιο του Royal

Shakespeare Company, θέατρο από το οποίο ξεκίνησε τη μακρά, ενδιαφέρουσα

πορεία της, πριν από 45 χρόνια.

H αγγλόφωνη «Εκάβη» εγκαινίασε το ανοιχτό θέατρο του Κέντρου Δελφών. Το

μαρμάρινο θέατρο χιλίων θέσεων – σχέδιο Κανδύλη – έλυσε το πρόβλημα της

αγωνίας μεταξύ των αρχαιολόγων και των καλλιτεχνών, για το πού θα παίζονται οι

παραστάσεις κάθε χρόνο. H πρόεδρος του Κέντρου κ. Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ

ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. K. Παπούλια, του νέου διευθυντή

καθηγητή Χριστόδουλου Γιαλουρίδη και των άλλων θεατών – κυρίως καλλιτεχνών –

το βάφτισε ως Θέατρο Φρυνίχου. Όνομα που συνδέεται με πολλά γεγονότα που

συνέβησαν τα χρόνια της λειτουργίας του Διεθνούς Κέντρου Δελφών – ακόμα και με

το σκάμμα όπου ο Τόνι Χάρισον, ο σκηνοθέτης της «Εκάβης», πριν από πολλά

χρόνια πειραματίστηκε με έργα του Φρυνίχου.

Τώρα, στην κυκλική ορχήστρα του είχαν στηθεί στρατιωτικές σκηνές με διακριτικά

USA και UK, δίνοντας στο πολιτικό σχόλιο του έργου την επικαιρότητα της

τραγωδίας της σκλαβιάς. Σποραδικά, μπαούλα εκστρατείας οργάνωναν τον χώρο όπου

κινήθηκε ο Χορός. Σκλάβες που τραγούδησαν τα πάθη των ηττημένων. Ανάμεσά τους,

η βασίλισσά τους, μία περσόνα της διεθνούς σκηνής ντυμένη στα ίδια χρώματα με

τις γυναίκες του Χορού, ζει στη σκλαβιά της τον φόνο και των δύο παιδιών της.

Ο πόνος την τυφλώνει και εκδικείται σε ενέδρα τον Πολυμήστορα. Στο τέλος, η

τραγική μορφή της Βανέσας-Εκάβης τραβάει με ανήμπορα χέρια τη βαριά σορό του

σκοτωμένου παιδιού της, ανεβαίνοντας τον Γολγοθά των μανάδων, των αδελφών που

ζουν τους αναβαθμούς της προσωπικής τους τραγωδίας.

Όταν τελείωσε η παράσταση, η σταρ με την ιδιότυπη γοητεία – όσο περνά ο καιρός

τόσο πιο πολύ θυμίζει τη δική μας Μελίνα – δίνοντας βάθος και λάμψη στον τόπο

και στο κοινό, υποκλίθηκε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και απευθυνόμενη στο

κοίλον είπε πως «αυτή η παράσταση είναι το μεγαλύτερο βραβείο».

«Συγκλονιστική εμπειρία»

Την επόμενη ημέρα, καθώς παραλάμβανε το μετάλλιο των Αμφικτιόνων από τον

Δήμαρχο Δελφών για το σύνολο της παγκόσμιας πολιτιστικής και ανθρωπιστικής

προσφοράς της, δήλωνε πως αυτή η τιμή είναι από τις σημαντικότερες της ζωής

της και της δίνει δύναμη να συνεχίσει το έργο της, εκπροσωπώντας τις αξίες που

πρεσβεύει ο ελληνικός πολιτισμός.