«Ντρέπομαι, αλήθεια, για κάποια από τα έργα μου, που ήταν ανόητα», λέει τώρα

το «τρομερό παιδί» της τέχνης Ντάμιεν Χιρστ

Στην αρχή οι παρευρισκόμενοι στα εγκαίνια της νέας έκθεσης έργων του

εκκεντρικού Βρετανού καλλιτέχνη, Ντάμιεν Χιρστ, στη Νέα Υόρκη, θεώρησαν πως ο

δημιουργός μιλούσε γενικά. Ή πως προσπαθούσε για ακόμη μία φορά να προκαλέσει

το ενδιαφέρον του κοινού με τη δήλωσή του «δεν μπορεί όλα όσα φτιάχνει ένας

καλλιτέχνης να είναι αριστουργήματα». Γρήγορα όμως κατάλαβαν πως το «κακό

παιδί» της σύγχρονης εικαστικής σκηνής δεν αστειευόταν. Περνούσε μία κρίση

αυτογνωσίας.

Και μπορεί να παραδέχτηκε – πολύ ταπεινά – πως το έργο του θα αντέξει και θα

εκτίθεται για τα επόμενα 200 χρόνια, αλλά διευκρίνισε πως αυτό δεν ισχύει για

τα «περιττώματα», αλλά μόνο για τα καλά έργα του. Και τώρα πώς να ξεχωρίσει ο

απλός φιλότεχνος ποιο θα αντέξει στον χρόνο και ποιο είναι για τα μπάζα; Να

επενδύσει στον καρχαρία στη φορμόλη ή μήπως σε εκείνα τα τασάκια με τα

αποτσίγαρα που είχε τοποθετήσει ως εγκατάσταση στο πάτωμα γκαλερί (και τα

οποία σκούπισε άμουση και ευσυνείδητη καθαρίστρια) για να δείξει το χάος που

επικρατούσε στο εργαστήριο του;

Ο Ντάμιεν δεν τους άφησε στο χάος. Παραδέχτηκε πως έχει κάνει έργα «ανόητα»

για τα οποία «ντρέπεται», όπως είναι κάποιοι πίνακές του ή το κομμένο στη μέση

γουρούνι που θύμιζε κόφτη για μπέικον. Δεν μπόρεσε όμως να μη μιλήσει και για

το αποκορύφωμα της εικαστικής του διαδρομής. Τον βυθισμένο σε ενυδρείο και

διατηρημένο σε φορμόλη τίγρη-καρχαρία. «Πιστεύω ότι ο καρχαρίας είναι ένα πολύ

σημαντικό κομμάτι. Εκείνο που χρειάζεται είναι αγάπη και προσοχή», προσέθεσε

για το έργο-σύμβολο της δεκαετίας του ’90, το οποίο πέρασε στα χέρια

Αμερικανού συλλέκτη προσφάτως, έναντι δέκα εκατομμυρίων ευρώ.

Χωρίς απάντηση δεν έμειναν ωστόσο και όσοι τον κατηγορούν πως τα ζωγραφικά

έργα που εκθέτει τώρα στη Νέα Υόρκη δεν τα έχει φτιάξει ο ίδιος, αλλά οι

βοηθοί του. «Γενικά δεν μου αρέσει κάθε ιδέα του καλλιτέχνη να υλοποιείται από

τον ίδιο. Το βρίσκω παλιομοδίτικο», ήταν η τοποθέτησή του στην προσπάθειά του

να απενοχοποιήσει ό,τι κάνουν οι περισσότεροι καλλιτέχνες, αλλά δεν το

παραδέχονται.