Θα ήθελα να μας πει ο κύριος Γκαργκάνας πού ακριβώς τους τριγυρίζει τους

ξένους που τον επισκέπτονται και του λένε όλοι ότι δεν έχουν ξαναδεί τόσο

φωτισμένη πόλη σαν την Αθήνα. Όπου και να βρίσκεται η περιοχή αυτή, ας το

αποκαλύψει, και θα είμαστε διακριτικοί, δεν θα πλακώ-σουμε όλοι μαζί, να του

σκοτει-νιάσει ο τόπος, ένας ένας θα πηγαί-νουμε, με εισιτήριο μάλιστα, αν

θέλει. Γιατί τέτοιο φαινόμενο, κομμάτι της πόλης που φωτίζεται καλά τη νύχτα,

και μάλιστα έτσι όπως πουθενά αλλού στον κόσμο, αξίζει να πληρώσεις για να το

επισκεφθείς. Επειδή συνήθως στα σκοτεινά διαβαίνουμε και στη μαυρίλα μέσα

σκοντάφτουμε μόλις νυχτώσει, η αποκάλυψη του μυστικού θα προσέφερε μεγάλη

υπηρεσία. Ακόμα, ξέρετε, κυκλοφορούν στην πόλη αυτή οπαδοί του φωτός, κοινώς

φωταδιστές, που αν και θα έπρεπε να μάθουν να εξυπηρετούνται από τις νέες

λωρίδες για τυφλούς στα πεζοδρόμια (τη μάντευαν την παρότρυνση Γκαργκάνα όταν

τις έβαζαν;) έχουν αγιάτρευτη αδυναμία στις λάμπες που δουλεύουν τη νύχτα. Τι

τα θέλετε, το φως είναι μεγάλη εξάρτηση και καλά το κατάλαβε ο διοικητής της

Τραπέζης της Ελλάδος, ο αληθινός κήρυκας της ασκητικής: θα δυσκολευτούμε πολύ

να ξεκόψουμε. Κι αν κόψουμε το κάπνισμα, το ποτό και τα ξενύχτια, το νερό και

το τηλέφωνο, τα φώτα πάλι θα τα θέλουμε. Είναι αυτή η έμφυτη ανθρώπινη τάση, η

ανάγκη να βλέπουμε, να θρώσκουμε, που λέει και η λέξη «άνθρωπος». Και κοίτα να

δεις που μέχρι τώρα νομίζαμε ότι ζούμε σε μία από τις πιο σκοτεινές πόλεις της

Ευρώπης. Βουτηγμένοι στην πολυτέλεια είμαστε λοιπόν και δεν το καταλαβαίνουμε.

Ευτυχώς που διαθέτουμε τον κ. Γκαργκάνα να μας δείχνει με φαντασία τι μπορούμε

ακόμα να χάσουμε, για να εκτιμάμε περισσότερο τα λυχναράκια που έχουμε.