Αναζήτηση
Θα σας εξομολογηθώ κάτι: Δεν ευχήθηκα ποτέ την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων
από την Αθήνα – ένιωθα σαν άστεγος που πιέζεται να χρεωθεί και να χτίσει στα
γρήγορα βίλα στην Εκάλη για να κάνει το κομμάτι της μια ξιπασμένη ξαδέρφη του.
Χάρηκα όμως που τους πήραμε, με τον παιδαριώδη τρόπο που χαιρόμουν μικρή όταν
εύρισκα μια πλαστική μπίλια στο ΚΛΥΝ.
Δεν πίστευα επίσης ότι θα καταφέρναμε να τιθασεύσουμε το αραχτό, μαλωσιάρικο,
άναρχο ζώο μέσα μας και να ετοιμαστούμε στις σωστές ημερομηνίες. Ενθουσιάστηκα
όταν τα καταφέραμε τελικά.
Δεν πίστευα πως θα ανταποκριθούμε στις εκκλήσεις για εθελοντική εργασία – πόσο
μάλλον που άκουγα όλα τα προοδευτικά icons να αποδοκιμάζουν την προσφορά
«τζάμπα δουλειάς στο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο», λες και για την Κόκα Κόλα
καιγόταν να δουλέψει ο εθελοντής και όχι για να γίνει για μια στιγμή έστω ένα
με όλους, κομμάτι της γιορτής. Είδα όμως με έκπληξη δεκάδες γελαστούς (ναι
ναι!) εθελοντές να κατευθύνουν επιτυχέστατα 70.000 ανθρώπους προς το σωστό
σημείο στην Τελετή Λήξης. Και όλοι ήταν σε τρανς, χρόνια θα τη θυμούνται την
έκσταση τού όλοι για έναν και ένας για όλους που απροσδόκητα έζησαν – και μη
συγχύζεστε εσείς οι αντιφρονούντες, δεν θα οδηγούσαμε σε πτώχευση την Κόκα
Κόλα αν την αναγκάζαμε να πληρώσει μερικούς εθελοντές, εντάξει;
Νόμιζα πως η Γιάννα Αγγελοπούλου είχε φιλοδοξίες, θέληση και λεφτά μόνο, αλλά
παραδέχτηκα ότι είχε και ένστικτο αμέσως μόλις διάβασα ότι ανέθεσε την Τελετή
Έναρξης στον Δ. Παπαϊωάννου. Είδα με ανοιχτό το στόμα την Τελετή Έναρξης από
την τηλεόραση – ήταν ακριβώς όπως την περίμενα και δεν μου τη χάλασε ούτε η
φλυαρία του Κωστάλα ούτε η αμήχανη τηλεσκηνοθεσία. Ο θαυμασμός μου όμως
απέναντι στον Παπαϊωάννου δεν με στράβωσε. Είδα ότι η Τελετή Λήξης, που
δυστυχώς παρακολούθησα από κοντά, ήταν άθλια. Δεκάδες άνθρωποι έτρεχαν πάνω
κάτω ατάκτως σ’ ένα πλαστικό τσαλακωμένο δάπεδο, ιλουστρασιόν έθνικ γύφτοι
πουλούσαν ιλουστρασιόν έθνικ καρπούζια χορεύοντας τσιφτετέλι και στο τέλος
βγήκε και η Μαρινέλλα. Αν έλεγε το «Άνοιξε πέτρα», θα πίστευα για τα καλά πια
πως ζούσαμε όλοι μαζί επί τρίωρο σε ταινία της Φίνος Φιλμ. Τώρα πώς έγινε
Δαλιανίδης ο Παπαϊωάννου, μυστήριο. Τι του ήρθε του ταλαντούχου αυτού ανθρώπου
και μετέτρεψε την Τελετή Λήξης σε επιχείρηση Απόλλων, άγνωστο… Κατά πάσα
πιθανότητα εξοντώθηκε στην κούραση, τα έδωσε όλα για την έναρξη. Ήταν κοινό
μυστικό πως του την είχαν στημένη άπαντες κι αυτού και της Γιάννας που τον
επέλεξε με «αδιαφανείς διαδικασίες» (το πιστεύετε ότι άκουσα σε μια παρέα πως
η Γιάννα είναι ο Αντίχριστος;!!! Και όχι, η παρέα δεν ήταν στο Δαφνί…) Έτσι
κι ο Παπαϊωάννου, λέω, μη διαθέτοντας άλλες δημιουργικές δυνάμεις για το
τέλος, κατέφυγε στην ασφαλή από μαζικά γιουχαΐσματα λύση του πατριωτικού
φολκλόρ.
Τι θέλει να πει ο ποιητής με όλα αυτά; Ότι τώρα που βγήκαμε άβρεχτοι από μια
τόσο ζόρικη δοκιμασία, όσο μας ζεσταίνει ακόμα το παπλωματάκι της επιτυχίας,
είναι καιρός να αποφασίσουμε να μην παιδιαρίζουμε πια τόσο υστερικά. Έλεος
συμπατριώτες. Ας μεγαλώσουμε πια. Ας… ψυχραιμήσουμε. Δεν ζούμε ούτε στην
Κόλαση ούτε στον Παράδεισο. Ζούμε σε μια πανέμορφη χώρα με άσχημες συνθήκες
ζωής που τελευταία κάπως βελτιώνονται. Δεν είμαστε ούτε Καραγκιόζηδες, ούτε
γαμώ τα παιδιά. Είμαστε ένας λαός της ευρωπαϊκής περιφέρειας που προσπαθεί –
με επιτυχία τα τελευταία χρόνια – να προσεγγίσει το κέντρο. Ούτε φιλέλληνες
υπάρχουν, ούτε εχθροί της Ελλάδος.
Οι άνθρωποι γύρω μας είναι τόσο αδιάφοροι απέναντί μας όσο εμείς όταν μιλάμε
για το Βέλγιο. Σταματήστε να ρίχνετε μπουκάλια στον ξένο διαιτητή γιατί
αδίκησε το παλικάρι μας στο τάε κβον ντο και – εννοείται – μην παραληρείτε από
ενθουσιασμό όταν ένας φουκαράς Κινέζος τουρίστας δηλώνει στους δημοσιογράφους
ότι οι Ελληνίδες είναι ωραίες. Δηλαδή αν μας εύρισκαν άσχημες οι Κινέζοι, θα
τρέχαμε στον Φουστάνο τώρα; Κυρίως παρατήστε πια τον χουλιγκανοπατριωτισμό.
Δεν είναι εθνική ταπείνωση η ήττα μας από την Αλβανία, εθνική ταπείνωση είναι
οι κομπλεξικοί που δεν μπορούν να ανεχτούν τους πανηγυρισμούς των Αλβανών
φιλάθλων στην Ομόνοια. Και παρακαλώ μη χαρακτηρίζετε απλώς θερμοκέφαλο τον
δολοφόνο του ανυποψίαστου Αλβανού. Φανταστείτε μόνο τα ελληνικά δελτία
ειδήσεων αν ένας «θερμοκέφαλος» Αλβανός μαχαίρωνε Έλληνα μετά το ματς στην Αλβανία…
Η Λένα Διβάνη είναι επίκουρος καθηγήτρια της Διπλωματικής Ιστορίας στη
Νομική Σχολή Αθηνών.
