Στον Μεσαίωνα οι περισσότεροι μαθητές προτιμούσαν να το σκάνε από τις τάξεις
τους, παρά να πηγαίνουν στα μαθήματά τους. Οι δάσκαλοι, πάλι, ήταν σωστοί
δεσμοφύλακες. Όταν κάποιος μαθητής δεν ήξερε να απαντήσει σε μια ερώτηση, τον
έδεναν χειροπόδαρα και τον έκλειναν στο υπόγειο του σχολείου. Άλλοτε τον
έγδυναν και και τον άφηναν για ώρες στην παγωνιά. Στην πρώτη σειρά ήταν το
ξύλο. Με ειδικές βέργες ο δάσκαλος έπιανε το παιδί, του έβγαζε τα παπούτσια
και το χτυπούσε στις πατούσες. Τα απάνθρωπα αυτά μαρτύρια γίνονταν σε όλα τα
σχολεία της Ευρώπης. Γι’ αυτό τον λόγο τα παιδιά προτιμούσαν να το σκάνε, παρά
να πηγαίνουν στο σχολείο. Στο Βυζάντιο – σύμφωνα με όσα αναφέρει ο συγγραφέας
και δημοσιογράφος Τάκης Νατσούλης στο βιβλίο του «Λέξεις και Φράσεις
Παροιμιώδεις» (Εκδόσεις Σμυρνιωτάκης) – οι δάσκαλοι ήταν σχεδόν όλοι καλόγεροι
και παπάδες. Φυσικά έδερναν κι εκείνοι τους μαθητές, αλλά μόνο μία φορά τον
χρόνο, τον Αύγουστο που σταματούσαν τα μαθήματα, για να ξαναρχίσουν πάλι τέλος
Σεπτεμβρίου. Έτσι, κάθε μαθητής θα έπρεπε να φάει το ξύλο του από τον
παιδονόμο. Και αυτό γιατί είχαν την εντύπωση ότι τον ένα μήνα που θα έλειπαν
από το σχολείο θα ήταν φρόνιμοι. Από αυτό το γεγονός βγήκε και η φράση «Έφαγε
το ξύλο της χρονιάς του».
