Στη μοναξιά της μεγαλούπολης

Ο Γουσταύος με το καπέλο χαμηλωμένο στο μέτωπο και τα μυτερά παπούτσια

είναι ένα ανθρωπάκι που όλο τρέχει. Στο Παρίσι φορά τη χρωματιστή γραβάτα και

σακάκι, κρατά το βαλιτσάκι του στο χέρι, μοιάζει κάπως με ανθρωπάκι του Γαΐτη

ή με φιγούρα από το θέατρο σκιών. Πατέρας του όμως είναι ο Αργεντινός ζωγράφος

Αντόνιο Σεγκί. Στην αναδρομική έκθεση της Αθήνας εβδομήντα πέντε έργα

ζωγραφικής που μοιάζουν με καρτούν, κατασκευές με ξύλα και μικρά γλυπτά

αποκαλύπτουν πως το τοπικό εικαστικό ιδίωμα μπορεί να γίνει όχημα παγκόσμιας

σημασίας και αναγνώρισης.

Ο άνθρωπος μέσα στην κοινωνική ασυναρτησία πρωταγωνιστεί στα έργα του

Σεγκί. Είτε πρόκειται για τους συμπατριώτες του των κακόφημων συνοικιών που

μαχαιρώνουν για ένα κομμάτι ψωμί, είτε για τους αγριεμένους από τον αγώνα της

κοινωνικής επικράτησης αστούς μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής ή ασιατικής

μεγαλούπολης, τα πρόσωπά τους σαν μάσκες εκφράζουν την παραζάλη, την

αποξένωση, τη μοναξιά. Σκηνές πλήθους, κι όμως κάθε φιγούρα μοιάζει

απορροφημένη από τις δικές της δουλειές.

Τίτλος. Ο ζωγράφος των πόλεων. Χιούμορ και σαρκασμός, παρωδία,

χλευασμός, σάτιρα για τον σύγχρονο αστικό κόσμο έχουν εξασφαλίσει για τον

Αργεντινό ζωγράφο τον επίζηλο τίτλο.

Καπέλα. «Όταν ήμουν παιδί όλοι φορούσαν καπέλο. Όταν πήγαινα με τον

πατέρα μου και τους θείους μου σε αγώνα ποδοσφαίρου σε δεξίωση ή για κυνήγι,

οι πάντες φορούσαν πολύ κομψά καπέλα και προπάντων ο πατέρας μου που ήταν

πραγματικός λάτρης του είδους».

Κάρλος Γκαρντέλ (1890-1935). Μια ολόκληρη αίθουσα είναι γεμάτη με

πίνακες αφιερωμένους στον μεγάλο Αργεντινό συνθέτη και τραγουδιστή του τανγκό.

Για πρώτη και τελευταία φορά στη σαραντάχρονη καριέρα του, ο Σεγκί κατεβάζει

τα όπλα της καυστικής σάτιρας και την αποδίδει με νοσταλγία.

Πόλεις. Στις πόλεις οι άνθρωποι μπορούν να περπατούν πάνω στα κτίρια

συστέλλοντας και διαστέλλοντας τους μυς και τα μέλη από την προσπάθεια να

φθάσουν να είναι άλλοτε μικροί ή τόσο μεγάλοι όσο ένα πολυώροφο.

«H ελευθερία είναι περιορισμένη σε μερικά βήματα, με ένα σκύλο με λουρί

ανάμεσα στη σύγχρονη ροή των αυτοκινήτων», σημειώνει ένα ποίημα για τις πόλεις

του Σεγκί που έγραψε ο Αντόνιο Ράμος Ρόσα.

Σε πρώτο πρόσωπο. H προέλευση της ζωγραφικής μου βρίσκεται στην πόλη

που γεννήθηκα, την Κόρντοβα, οκτακόσια χιλιόμετρα έξω από το Μπουένος Άιρες.

Αυτό που κάνω είναι ότι προσπαθώ να ξαναφτιάξω με τα έργα μου την ιστορία της

παιδικής ηλικίας μου, αυτά που αισθάνθηκα, είδα κι άκουσα. Ποτέ δεν υποστήριξα

ότι είμαι ζωγράφος Λατινοαμερικανός. Δουλεύω με σειρές έργων, αναπαριστώ τον

άνθρωπο, ή τα ίχνη που αφήνει ο άνθρωπος και προσαρμόζω την εικόνα σύμφωνα με

την φαντασία μου αναμειγνύοντας σαν τον μάγειρο τα διάφορα υλικά.

«Δεν είμαι πολιτικός. H κατάσταση του ανθρώπου είναι δραματική κι έχω

ένα πανίσχυρο όπλο, το χιούμορ για να ξεφεύγω από τις δραματικές καταστάσεις.

Με την ενεργό συμμετοχή στον αγώνα πολύ λίγα πράγματα άλλαξαν. Αν μπορέσω να

μεταφέρω ένα μήνυμα με τον κώδικα του χιούμορ, αυτό μου αρκεί».

Ποιος είναι. Γεννήθηκε το 1934. Ένας μεγαλοαστός, κοσμοπολίτης, που από

το 1963 ζει στο Παρίσι, εννέα μήνες το χρόνο, σε ένα σπίτι-μνημείο που ανήκε

στον χημικό-βιολόγο και επαναστάτη Ζαν Ρασπάιγ. Εκεί διατηρεί τις συλλογές και

το εργαστήριο της ζωγραφικής του.

INFO

Αντόνιο Σεγκί. Αναδρομική. Μουσείο Φρυσίρα, Μονής Αστερίου 3, Πλάκα, τηλ.:

210-3234.678. Επιμέλεια: Μάρθα Χαλικιά. Διάρκεια έκθεσης: 15 Οκτωβρίου – 8

Ιανουαρίου. Είσοδος: 6 ευρώ. Κατάλογος: 30 ευρώ.