M’ αρέσει η προσφορά των πάσης φύσεως και υφής δελτίων ειδήσεων στον

πολιτισμό. Δεν υπάρχει μέρα που να μην αφιερώσουν τον ημιπολύτιμο χρόνο τους

σ’ αυτό που εννοούν οι ιθύνοντες «πολιτιστικά». Πολιτιστικά δε κατ’ αυτούς

σημαίνει: τραγουδίστρια με κοιλιακούς, ντυμένη με καπέλο καρφωμένο με τα

καρφιά τα ασημένια, με τατουάζ στον αφαλό, στον λαιμό μαντίλι, στο πόδι

βραχιόλι, στον κώλο φτερά, το μαλλί όρθιο σε ανάταση και το μυαλό κουκούτσι.

Το ρεπορτάζ, εκτός από την εξωγήινη και αηδή εμφάνιση της αοιδού, περιλαμβάνει

και σκηνές από το πολιτιστικό κέντρο – κοινώς σκυλάδικο με πούλιες – με

σπαρμένα στην πίστα γαρίφαλα, πιάτα και αδέσποτες φάλτσες νότες που

εκσφενδονίζονται από λαρύγγια τσίγκινα, καθώς και από το φιλότεχνο κοινό, τους

θαμώνες σε αθλίαν κατάστασιν, μεταξύ των οποίων θαμώνων περιλαμβάνονται

αθλητές μετά τη νίκη, εφήμεροι τηλεοπτικοί αστέρες μετά την ήττα, πολιτικοί

πριν από τις εκλογές και παστωμένοι κοσμικοί κατόπιν εορτής. Ακολουθεί

συνέντευξη της μεταμορφωμένης εις άπταιστον ανθελληνικήν του τύπου: «Εγώ τι να

σας πω; Όταν τον γνώρισα, κατόπιν που γνωριστήκαμε, έφυγα για το Παρίσι που

είχα να πάω ούτε και ‘γώ δεν ξέρω πόσα χρόνια πρώτη φορά πήγα». Στη διάρκεια

της αποβολής αυτής της φράσεως από το στόμα της τραγουδίστριας, ο σταθμός

προβάλλει σκηνές από το τελευταίο (και έσχατο) βιντεοκλίπ της, όπου η ίδια η

κακοτέχνις σε εντελώς άλλη μορφή παρουσίας της επί της γης κουνάει οπίσθια και

φωνητικές χορδές συγχρόνως και με την ίδια φορά και φόρα, ενώ πίσω της ακριβώς

ένας μελαψός ακροβάτης επιχειρεί κυβίστησιν και είναι ντυμένος μόνο με μια

σακούλα από στρας για να αποθηκεύονται οι όρχεις του. Τελειώνοντας, οι

παρουσιαστές μάς παροτρύνουν να πούμε όλοι μαζί ένα «καλή επιτυχία» και

περνάμε σε άλλο ενδιαφέρον θέμα. Πολιτιστικά τέλος.

… Το συζητάγαμε το βράδυ με τη Μαργέττα. Το συζήταγα δηλαδή μόνος μου, γιατί

αυτή έπλεκε και σώπαινε. Σώπασα κι εγώ. Ξαφνικά σταματάει το πλέξιμο, με

κοιτάει και:

«Ξέρεις για δεν μιλάω; Γιατί ήσουνα μικρός εσύ δεν τα θυμάσαι, που τα θυμάσαι,

αλλά τέλος πάντων. Παλιά τα ίδια λέγανε και για τους τωρινούς «μεγάλους» κι

ανησυχούσαμε και πού πάει το τραγούδι και προβληματιζόμαστε και τι θα γίνει

στο μέλλον; Τα ίδια τώρα και μ’ εσένα. Γιατί φοβάσαι, ρε παιδάκι μου, και συ

τόσο πολύ το μέλλον; Αφού κάποια στιγμή, σε μερικά χρονάκια, θα ‘χει γίνει και

αυτό παρελθόν και θα το νοσταλγείς».

Τι να της πω; Τι;

Τελευταία Νέα