Tο τέλος της Λολίτας

Σημασία έχει να είσαι γυναίκα. Να το αισθάνεσαι και να το δείχνεις. Το Παρίσι,

λοιπόν, ήταν ξεκάθαρο όσον αφορά τις προθέσεις του. Οι 80 σχεδιαστές

ολοκλήρωσαν χθες τα ντεφιλέ τους, παρουσιάζοντας τις συλλογές τους για την

άνοιξη και το καλοκαίρι του 2004, αποφασίζοντας να αλλάξουν κατεύθυνση και να

δώσουν προσοχή στη γυναικεία προσωπικότητα. Καθένας με το δικό του στυλ, τη

δική του χρωματική παλέτα, τις καλλιτεχνικές εμπνεύσεις του, παρατήρησαν τις

σύγχρονες γυναίκες, διάβασαν για τις επιδιώξεις, τις ανησυχίες, τις επιθυμίες,

αλλά και τις αγωνίες τους. Και ύστερα από πολλά χρόνια λατρείας του τύπου

Λολίτα ή πιτσιρίκα, έδειξαν κατανόηση για το γυναικείο σώμα που ωριμάζει και

χάνει το νεανικό σφρίγος του. Κάτι που σημαίνει ότι χαμήλωσαν τους τόνους του

επιθετικού σέξι ύφους, το οποίο βγάζει το υπερβολικά γυμνό σώμα και μπορούν να

χειριστούν μόνο οι νεαρής ηλικίας γυναίκες ή εκείνες που επενδύουν τις

συντάξεις τους στα επιτεύγματα της πλαστικής χειρουργικής.

Ο Ολλανδός Ολιβιέ Τεσκένς, ο οποίος έχει το χάρισμα ενός σπάνιου

ρομαντισμού με ένα αδιόρατο πέρασμα από σκοτεινά μονοπάτια, χειρίστηκε τη

συλλογή του οίκου Rochas με δαντέλες, φιόγκους από ταφτά, ασημένιο λαμέ,

ευαίσθητα ροζ μεταξωτά και μπουκέτα από τριαντάφυλλα. Υλικά δηλαδή που

θυμίζουν εποχές μαμάδων και θειάδων για να τα προσφέρει στα κορίτσια του

σήμερα, τα οποία ποτέ δεν έχουν δει το χαριτωμένο ύφος μέσα από τα μάτια της

γενιάς τους.«Δεν ήθελα να προβάλλω μια σειρήνα του σεξ. Ούτε κάτι το παροδικά

τρέντι ή μια πρακτική μόδα του δρόμου. Αλλά μια θεά από έναν άλλον κόσμο».

Αυτήν την άλλη πραγματικότητα, της άλλης εποχής, που οι γυναίκες τραβούσαν την

προσοχή των ανδρών και τους έβγαζαν τον καλό τους εαυτό και τους καλούς τους

τρόπους έδειξε με τις τουαλέτες του και τα ταγιέρ του και ο Αλεξάντερ Μακουίν.

Σε ένα σόου στο οποίο, σε αντίθεση με τα προηγούμενα, δεν υπήρχαν βιασμένες ή

παρανοϊκές γυναίκες, μοναχικές ταξιδιάρικες ψυχές ή περιπλανώμενες υπάρξεις σε

μεταπυρηνικά τοπία. Τα μοντέλα του ντυμένα με μακριές τουαλέτες παρουσιάστηκαν

με συνοδούς, οι οποίοι τις καλούσαν να χορέψουν μαζί τους.

Ακόμα και ο άγριος, υπερβολικός Τζον Γκαλιάνο βρέθηκε αντιμέτωπος με

την αίγλη και την παγερή κομψότητα της Μάρλεν Ντίντριχ, που η έκθεση των

ενδυμάτων της στο Μουσείο Γκαλιερά καθήλωσε το Παρίσι. Ήταν αναπόφευκτο λοιπόν

για τον σημερινό δημιουργό του οίκου Christian Dior να ερωτευθεί τις λευκές

γούνες της ντίβας και τα στενά ταγιέρ που είχε ράψει γι’ αυτήν ο ίδιος ο

Ντιορ. Και έτσι δημιούργησε την Ντίντριχ του 2004, αντίστοιχα

αποστασιοποιημένη όσο και μοντέρνα, κομψή με τα δικά του ταγιέρ και τα

κολλάν-τατουάζ.

«Αφηρημένη υπεροχή». Ήταν τα λόγια της Ρέι Καβακούμπο, της πρωτοπόρου

σχεδιάστριας από την Ιαπωνία, η οποία έδειξε στη συλλογή της Comme Des Garcons

τι σημαίνει κομψότητα μόνο με μια σειρά από φούστες. Σε μία εποχή όπου η

βιομηχανία της μόδας απαιτεί από τους σχεδιαστές να διαθέτουν το ταλέντο να

έχουν πολλούς ρόλους – ως έμποροι, διαφημιστές, σχεδιαστές αξεσουάρ και κατ’

εξαίρεση σχεδιαστές ενδυμάτων -, η Καβακούμπο είχε την ηρεμία και την τόλμη να

δείξει απλώς ένα κομμάτι ρούχου, χωρίς επαρκή φωτισμό, χωρίς παπούτσια, χωρίς

τις απαραίτητες τσάντες, δίχως κοσμήματα, με μόνη συνοδεία τον ήχο ενός

λυπημένου πορτογαλικού τραγουδιού. Όμως καμία θλίψη δεν υπήρχε σε αυτόν τον

αποχαιρετισμό της προς τα αυθάδικα πιτσιρίκια. Γιατί οι γυναίκες της,

ανεβασμένες στο βάθρο της πασαρέλας, ατένισαν την άνοιξη του 2004 από ψηλά.

Από το βήμα που ταιριάζει στις κυρίες.

1.400 δημοσιογράφοι

Περίπου 1.400 δημοσιογράφοι και 280 φωτογράφοι από 50 χώρες του κόσμου

παρακολούθησαν επί μία εβδομάδα αυτά τα σημάδια αλλαγής της μόδας στο πρετ α

πορτέ. Γάλλοι, Βέλγοι, Άγγλοι, Αυστριακοί, Ιάπωνες, Κινέζοι, Αμερικανοί

σχεδιαστές, οι οποίοι είτε έχουν αναλάβει την ανακαίνιση του στυλ παλαιών

γαλλικών οίκων μόδας είτε έχουν επιλέξει να συνδέσουν το όνομά τους με τις

αρχές της παριζιάνικης κοσμοθεωρίας για ζητήματα εμφάνισης, εξέφρασαν αυτήν

την τάση. H μόδα θέτει τα ταλέντα της στην υπηρεσία των κυριών.