Όταν ήμασταν μικροί και θέλαμε να φωνάξουμε συνθήματα υπέρ των ομάδων μας, να

τραγουδήσουμε, να κάνουμε «μπούγιο», πηγαίναμε στη Θύρα 13 ή στη Θύρα 7 ή στη

Θύρα 21 ή στη Θύρα 4 (στη Θεσσαλονίκη). Με αυτές τις θύρες δημιουργήσαμε μια

σχέση συναισθηματική. Ενώ οι υπόλοιποι φίλαθλοι έρχονταν στο γήπεδο μισή ώρα

πριν αρχίσει ο αγώνας, εμείς πηγαίναμε δύο και τρεις ώρες νωρίτερα. Οι θύρες

αυτές ήταν το κυριακάτικο σπίτι μας. Ξεχωρίζαμε από τους υπόλοιπους, γιατί

είχαμε κασκόλ, σημαίες, καπελάκια, πανό. Χειροκροτούσαμε και αποδοκιμάζαμε

πρώτοι.

Με το πέρασμα των χρόνων, οι οπαδοί (ή οι περισσότεροι απ’ αυτούς) έγιναν

στρατοί. Εκούσια ή ακούσια, σταμάτησαν να βλέπουν μπάλα. Τα υβριστικά και

χυδαία συνθήματα αντικατέστησαν τις ιαχές και τα ευφυολογήματα. Οι οπαδοί των

«θυρών» έγιναν οπαδοί των πεζοδρομίων. Έσπαγαν, έκαιγαν, λεηλατούσαν και,

δυστυχώς, σκότωναν…

Αυτούς τους κακούς οπαδούς θέλει να ελέγξει τώρα ο πρόεδρος της EEA (Επιτροπή

Επαγγελματικού Αθλητισμού) K. Παπαλάκης. Είδε ο άνθρωπος ότι οι καθ’ ύλην

αρμόδιοι κωφεύουν και εθελοτυφλούν (διότι πολλοί απ’ αυτούς εξυπηρετούνται με

την ύπαρξη αυτών των «στρατιών») και αποφάσισε να πάρει τη μεγάλη απόφαση:

Για τους «οργανωμένους», που υπό καθεστώς ανωνυμίας κατέστρεψαν τα πάντα και

έδιωξαν από το γήπεδο τις οικογένειες, τις γυναίκες και τα παιδιά. Τέλος για

τους χούλιγκαν, που βρήκαν φιλοξενία στις συγκεκριμένες θύρες και διαλύουν τα

πάντα ανεξέλεγκτα. Ήρθε και πάλι η ώρα των φιλάθλων. Αυτών που δεν ντρέπονται

να πουν το όνομά τους. Ο Παπαλάκης πήρε τη μεγάλη απόφαση. Ας τον στηρίξουμε

για να μη γίνουμε κι εμείς νεκροθάφτες του αθλήματος στη χώρα.

Τελευταία Νέα