Μίλησα πρόσφατα με έναν Αμερικανό που μόλις είχε επιστρέψει από το Ισραήλ

έπειτα από 20 χρόνια. Δεν θα αποκαλύψω την ταυτότητά του. Θα πω όμως ότι είναι

αρκετά γνωστός στο Ισραήλ και πως το αγαπά πολύ, αλλά το εγκατέλειψε διότι δεν

μπορούσε να αντέξει άλλο τη ζωή σε αυτό: είναι ένα ζωντανό θύμα της

τρομοκρατίας.

Στον αέναο πόλεμο εναντίον του Ισραήλ, νικούν οι εχθροί του. H οικονομία

βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση. Οι γονείς δεν θέλουν να βγαίνουν τα παιδιά

τους από το σπίτι. H παραλία είναι θεωρητικά ασφαλής, τα καφέ και τα

εστιατόρια όμως όχι. H διαδρομή με ένα λεωφορείο (το έχω κάνει) είναι

εφιάλτης. Παρακολουθείς τους πάντες. Πώς είναι ένας βομβιστής αυτοκτονίας; Ο

τελευταίος, στη Χάιφα, ήταν μια 29χρονη γυναίκα, απόφοιτη Νομικής. Σκότωσε και

Εβραίους και Άραβες. Ακόμα και τα ασφαλή μέρη δεν είναι πλέον ασφαλή. Δεν

μπορώ, λοιπόν, να κατηγορήσω το Ισραήλ που αντεπιτίθεται. Δολοφονεί μαχητές

της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ. Ισοπεδώνει τις κατοικίες των καμικάζι.

Έχει κλείσει τον Αραφάτ σε ένα «μπουκάλι» και μπορεί να τον εκδιώξει ή να τον

δολοφονήσει. Έχει βομβαρδίσει «στρατόπεδα τρομοκρατών» στη Συρία. Τίποτε όμως

από ό,τι έχει κάνει δεν του έχει προσφέρει ειρήνη και ασφάλεια. Αν διαβάσει

κανείς τον ισραηλινό Τύπο, η απόγνωση είναι ολοφάνερη. Για κάποιους, ιδίως

όσους ανήκουν στην Αριστερά, το Ισραήλ έχει γίνει ουσιαστικά μια

δυσλειτουργική κοινωνία.

Το Ισραήλ πρέπει να επιστρέψει στην επονομαζόμενη Πράσινη Γραμμή – στα σύνορα

που ίσχυαν πριν από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967. Πρέπει να διαλύσει

τους περισσότερους οικισμούς. Πρέπει να το κάνει διότι η κατοχή διαφθείρει

και, μακροπρόθεσμα, είναι αδύνατη. Επεκτείνοντας στη Δυτική Όχθη το τείχος

ώστε να περιλάβει τους οικισμούς, ο Σαρόν διασφαλίζει απλώς τη συνέχιση του

προβλήματός του. Κάθε οικισμός, κάθε μέρα κατοχής, θέτει το Ισραήλ σε ολοένα

και μεγαλύτερο κίνδυνο. H εκδίωξη ή η δολοφονία του Αραφάτ απλώς θα τον

μετατρέψει σε μάρτυρα και θα εντείνει το χάος. Ο ίδιος ο Αραφάτ είναι απλώς

ένα σύμπτωμα του ισραηλινού προβλήματος.

Το ειδυλλιακό σιωνιστικό όνειρο έχει γίνει θρύψαλα. Ουδείς θέλει να πάει στο

Ισραήλ. Αντιθέτως, οι άνθρωποι θέλουν να φύγουν. Σε κάθε επίθεση αυτοκτονίας,

αντιστοιχούν αναρίθμητες άλλες που αποτράπηκαν. Το Ισραήλ αντεπιτίθεται.

Βομβάρδισε τη Συρία. Ποιος έχει σειρά; Το Ιράν; Αυτή δεν είναι στρατηγική.

Είναι λύσσα. Μπορώ να καταλάβω. Μπορώ όμως να καταλάβω και γιατί έπειτα από 20

χρόνια ο άνδρας που συνάντησα εγκατέλειψε το Ισραήλ. Θα μπορούσατε να πείτε

πως έχασε το θάρρος του. Ο ίδιος θα έλεγε πως έχασε κάθε ελπίδα.

Τελευταία Νέα