Δεν γνωρίζουμε ακόμα εάν οι Ευρωπαίοι θα τα βρουν για το Σύνταγμα. Εάν η

Ευρώπη του μέλλοντος θα είναι περισσότερο μια Ευρώπη των εθνών – κρατών ή μια

Ευρώπη των πολιτών. Πάντως, ο τομέας όπου οι Ευρωπαίοι εξαντλούν την ομοφωνία

τους είναι εκείνος της μετανάστευσης. Δυστυχώς. Ας πάνε να λένε ό,τι θέλουν οι

εκθέσεις του ΟΗΕ, ότι τα επόμενα χρόνια η E.E. θα πρέπει να «έλκει» στο έδαφός

της εκατομμύρια μετανάστες. Τέτοιες προβλέψεις επιτρέπεται να τις λέμε το πολύ

πολύ σε κανένα πολυπολιτισμικό πάρτι με εκλογικό ενδιαφέρον. Για την ώρα, το

«πώς θα απωθήσουμε τους βαρβάρους» έχει μετατραπεί σε έμμονη ιδέα στην E.E.

Και σε όλες τις πλούσιες χώρες…

Πριν από πέντε χρόνια, περίπου, ο Αυστραλός υπουργός μετανάστευσης Φίλιπ

Ράντοκ είχε συλλάβει μια «πρωτότυπη» ιδέα. Διένειμε σε τηλεοπτικά κανάλια στο

Ιράν, στη Συρία, στην Ιορδανία και στο Πακιστάν μια περίεργη διαφήμιση. Σε

αυτήν εμφανίζονταν φίδια και σκορπιοί (από αυτούς που «κατοικούν» στις ταινίες

τρόμου), κροκόδειλοι που πετσόκοβαν ανθρώπους με τα τρομακτικά τους δόντια,

όπως και άλλα τέρατα και τερατουργήματα… Στο τέλος της horror αλυσίδας

εμφανιζόταν το μήνυμα: «Αυτά περιμένουν όσους αποφασίσουν να μεταναστεύσουν

λαθραία». Από ό,τι φαίνεται, η διαφήμιση δεν μετέπεισε πολλούς. Τότε ο Ράντοκ

και η αυστραλιανή κυβέρνηση συνέλαβαν μια άλλη ιδέα. Την ονόμασαν «Pacific

Solution». H φιλοσοφία της είναι απλή: «Βάρα τους για να μην το ξανακάνουν».

Έτσι, οι (λαθρο)μετανάστες που συλλαμβάνονται στέλνονται σε «κέντρα» έξω από

το εθνικό έδαφος της Αυστραλίας ή κλείνονται, σε άθλιες συνθήκες, σε

στρατόπεδα προσφύγων στην έρημο. Εκεί περιμένουν – μέχρι να σιχαθούν τον εαυτό

τους – να εξεταστεί η αίτησή τους για χορήγηση ασύλου. Το μοντέλο αυτό

αντέγραψαν οι Βρετανοί και το πλάσαραν στην E.E. Το μετονόμασαν «μεταβατικά

κέντρα» και πρόκειται για «στρατόπεδα προσφύγων» εγκατεστημένα σε τρίτες

χώρες, μη-μέλη της E.E. Αυτήν τη στιγμή, το εν λόγω μοντέλο ξανασυζητείται

στην E.E. και υπάρχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να υιοθετηθεί (με κάποιες

τροποποιήσεις). Φαίνεται όμως ότι κάποιοι στην Ευρώπη αναρωτήθηκαν

επιπρόσθετα: «Γιατί να μπούμε στον κόπο να εξετάσουμε αιτήσεις για άσυλο όταν

μπορούμε να βρούμε έναν τρόπο να τις απορρίπτουμε εκ των προτέρων;». Γι’ αυτό,

καταρτίζεται κατάλογος «ασφαλών χωρών». Εάν κάποιος προέρχεται από μία από

αυτές τις «ασφαλείς χώρες», τότε η αίτησή του για άσυλο δεν γίνεται καν δεκτή.

Οι τεχνοκράτες της E.E. θα ανακαλύψουν (αναγκαστικά) ότι ο κόσμος μας είναι

ασφαλής και αγγελικά πλασμένος…

Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Άγνωστο. Μάλλον το μοντέλο του αύριο θα είναι

εκείνο που εφαρμόζει η Ιταλία με την Αλβανία. Οι στρατιώτες των πλουσίων χωρών

θα φυλάνε όχι μονάχα τα σύνορά τους, αλλά κυρίως τα σύνορα των χωρών από τις

οποίες φεύγουν οι (λαθρο)μετανάστες. Όποιος θα προσπαθήσει να περάσει τα

σύνορα μπορεί και να πυροβολείται. Θα υπάρχουν και νεκροί κάθε τόσο. Έτσι, για

να παραδειγματίζονται οι άλλοι. Ακριβώς όπως συνέβαινε στις χώρες του υπαρκτού

σοσιαλισμού. Απλώς εκείνοι που πυροβολούν θα είναι οι ίδιοι που κατηγορούσαν

τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού ότι εμποδίζουν τους ανθρώπους να

κυκλοφορούν ελεύθερα (!)… Τότε εκείνοι που προσπαθούσαν να περάσουν λαθραία

τα ερμητικά κλειστά σύνορα του ολοκληρωτισμού στιγματίζονταν ως «απόβλητα».

Τώρα θεωρούνται το ίδιο από τις φιλελεύθερες δημοκρατίες…

Φαίνεται πως ήδη έχουμε μπει σε μια νέα εποχή (ειδικά μετά την 11η

Σεπτεμβρίου): εκείνη της υπερπαραγωγής «βαρβάρων», της υπερπαραγωγής

«αποβλήτων». Σήμερα, οι «βάρβαροι» και τα «απόβλητα» εντοπίζονται εκτός των

τειχών. Αύριο όμως θα τα ανακαλύψουμε και μέσα στο άστυ. Γιατί, όταν πάρει

εμπρός ο «μηχανισμός» είναι δύσκολο να σταματήσει…

Ο Γκαζμέντ Καπλάνι είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος

Τελευταία Νέα