Οκτώ μέτρα ψηλό και πόσα χιλιόμετρα μακρύ; Δεν είναι εύκολο να καθορίσεις,

κάθε ημέρα μακραίνει περισσότερο. Το τείχος της ντροπής, το τείχος των δακρύων

ωχριούν μπροστά του. Τέτοιο τείχος σαν αυτό που στήνει ο Σαρόν γύρω γύρω από

ποιους; Τους επικίνδυνους Παλαιστινίους; Ή μήπως τους Ισραηλινούς τους ίδιους;

Τέτοιο τείχος δεν ξανάγινε. Φάνηκε απίστευτο στην αρχή, η πρώτη φωτογραφία.

Αλλά είναι αληθινό και με προοπτικές. Ίσως μάλιστα να πρόκειται για μια

προφητική κατασκευή, μεγάλα και υψηλά τείχη όχι πλέον νοερά μονάχα, όπως στο

ποίημα του Καβάφη, μπορεί να οραματίζονται πολλοί να χτίσουν – γύρω από

ποιους; Πάντα θα μπαίνει το ερώτημα. Σκεφθείτε και τα κάγκελα της Αθήνας ή

εκείνο το τείχος στην Ομόνοια, που μας προετοιμάζει πιθανόν. Γίναμε πολλοί σ’

αυτόν τον κόσμο, παραωρίμασαν και οι δημοκρατίες, στριμωχτήκαμε και υπερβολικά

ανακατευτήκαμε, να χτιστούμε λοιπόν, να στοιχειώσουμε τους διαχωρισμούς που

μας έχουν λείψει. Τείχη τσιμεντένια, ακατάλυτα, δύσκολο να γίνουν πέτρες ξανά

και να αφομοιωθούν με το περιβάλλον, δύσκολο και να «κοπούν» και να μοιραστούν

σε σουβενίρ, όπως πριν από δεκατέσσερα χρόνια το Τείχος του Βερολίνου. Τότε

που μπήκαν στις τσέπες και στα ράφια τα κομμάτια του και νομίσαμε ότι τελείωσε

η ανθρώπινη ιστορία των τειχών. Λάθος! Εδώ από την αρχή βάλανε μπρος οι

μπετονιέρες. Αλλά πού θα πάει, δεν θα έρθει η σειρά του; Θα χρειαστεί πολλή

μπογιά για να γίνει σουβενίρ τέτοιο τείχος, πολλή δουλειά για να κοπεί

κομμάτια, αλλά θα πωλούνται εύκολα, καθώς θα προέρχονται από διάσημα μέρη.

Γιατί δεν είναι δυνατόν, η ανθρώπινη λογική θα καταφέρει κάποια στιγμή να

σκαρφαλώσει επάνω και να το περάσει.

Τελευταία Νέα