H μία σέρνει ένα μάξι φόρεμα στον διάδρομο κάποιων αποδυτηρίων (θέλοντας να

μας πείσει πως είναι τα παρασκήνια τουλάχιστον στο Ολυμπιά του Παρισιού). H

άλλη αντικρούει ως ντίβα – που – δεν – τα – σηκώνει – αυτά τους παπαράτσι και

τα τηλεοπτικά συνεργεία που την περιμένουν καρτερικά έξω από το αστραφτερό

καμαρίνι της. Ή που σπρώχνει το… υπηρετικό προσωπικό για να περάσει στη

σκηνή, όπου την περιμένει να τραγουδήσει το «κοινό της», το οποίο και

αλαλάζει. H τρίτη χαϊδεύεται πάνω σε ντιζάιν πολυθρόνα και απορρίπτει (δήθεν)

προτάσεις και συμβόλαια για το «χρυσό λαρύγγι» της (ή έτσι νομίζουμε…). Από

πού πηγάζει αυτός ο μεγαλοϊδεατισμός (πώς αλλιώς να το αποκαλέσει κανείς;) των

λαϊκών τραγουδιστριών, στα μέτριας έως κακής παραγωγής βιντεοκλίπ τους; Από

πότε έγιναν ντίβες και Μαντόνες σε 20.000 κόσμο – το πολύ – κάποιες αοιδοί

(φερ’ ειπείν Άσπα); Εκτός αν στα βιντεοκλίπ τους βγάζουν τις μύχιες επιθυμίες

τους. Οπότε να πάμε «πάσο» ως θεατές τους…

Τελευταία Νέα