Αναζήτηση
Η ουσιαστική σύγκλιση με την πραγματικότητα των άλλων χωρών της Ευρώπης είναι
αναντίρρητα η νέα μεγάλη εθνική πρόκληση. Ο στόχος αυτός περιλαμβάνει όλες τις
πτυχές της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής μας ζωής.
Σημαίνει ότι ο Έλληνας πρέπει να σπουδάζει, να νοσηλεύεται, να εργάζεται, να
οργανώνει τον χρόνο του και να σχεδιάζει το μέλλον του κάτω από συνθήκες
ποιότητας, ασφάλειας, διαφάνειας και σταθερότητας, όπως ο σύγχρονος Γάλλος,
Ολλανδός και, σύντομα, Πολωνός.
Μία από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την πραγματική σύγκλιση είναι η
ορθολογική, αξιοκρατική και δίκαιη λειτουργία της κρατικής μηχανής, ιδιαίτερα
στην Ελλάδα, όπου ο κρατικός τομέας ελέγχει ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής
και κοινωνικής μας ζωής. H αδιαφάνεια, η αναξιοκρατία και η διαφθορά
ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την υστέρηση της χώρας μας και έχουν εμπεδώσει,
όπως αναφέρει σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του ο Δημήτρης Γιατζόγλου
(«Ελευθεροτυπία», 23/9/2003) μια «διάχυτη απαξίωση της πολιτικής και του
κομματικού συστήματος».
H κρατική εξουσία ασκείται μέσα από πολιτικές, οργανωτικά σχήματα και
προγράμματα, τα οποία υλοποιούνται από συγκεκριμένα πρόσωπα. Οι αλλαγές στα
πρόσωπα που συνθέτουν την κρατική μηχανή είναι μία αυτονόητη αναγκαιότητα, ένα
δικαίωμα και υποχρέωση της κάθε κυβέρνησης. Επιβάλλονται για λόγους ανανέωσης,
αλλαγής πολιτικής ή για να σηματοδοτηθεί μια νέα κατεύθυνση. Έτσι, οι αλλαγές
κρίνονται με γνώμονα τη δυνητική συμβολή τους στον εκσυγχρονισμό και στην
εμπέδωση της πεποίθησης ότι θα προωθήσουν την πραγματική σύγκλιση.
Σήμερα είναι πεποίθηση της κοινής γνώμης ότι πραγματική σύγκλιση δεν γίνεται
όσο διατηρείται το γνωστό πλέγμα επιρροών που στηρίζονται σε
αλληλοϋποστηριζόμενες μετριότητες, ύποπτες συναλλαγές και ιδιοτελείς
επιδιώξεις, που μοναδικό σκοπό έχουν τη συμμετοχή στα οφέλη της κρατικής
εξουσίας. Είναι εξόχως αντιεκσυγχρονιστική η διατήρηση της επιρροής σε
κάποιους χώρους πυρήνων «συνδικαλιστικής αλ-Κάιντα» σε αγαστή σύμπνοια με
κάποιους επιστήμονες που σιτίζονται στις παρυφές της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Σύγκλιση δεν γίνεται όταν γιατροί «απαιτούν» την επιλογή τους σε διευθυντικές
θέσεις, επειδή κάποτε χειρούργησαν την πεθερά κάποιου κυβερνητικού ή άλλου
αξιωματούχου.
Σε ένα οξυδερκές άρθρο του («Το Βήμα», 23/9/2003) ο Γ. Πρετεντέρης αναφέρεται
στα «μυστικά» των τελευταίων δημοσκοπήσεων, τα συμπεράσματα των οποίων είναι
ενδιαφέροντα αν επικεντρωθούμε σε ορισμένους παράγοντες που μπορεί να
επηρεάσουν και το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα. Εμείς θα προσθέσουμε ότι η
κοινωνία παρατηρεί κριτικά, εκτιμά και, σε έτος εκλογών, αποφασίζει. Οι
εργαζόμενοι, οι επιστήμονες, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης γνωρίζουν
πρόσωπα και πράγματα και απαιτούν, επιτέλους, να γίνει πράξη η διακηρυγμένη
βούληση για «ανανέωση», «ανασυγκρότηση» και εκσυγχρονισμό, με τελικό στόχο την
πραγματική σύγκλιση της κοινωνίας με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
*Ο Λυκούργος Λιαρόπουλος είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
