Άμα έχεις τη γιορτή σου πρέπει να φοβάσαι. Θ’ αρχίσει να χτυπά το τηλέφωνο και

θα σου ζητούν από κάποιο μαγαζί τη διεύθυνσή σου για να στείλουν κάποιο δώρο

που πρέπει να παραδοθεί και σου ζητάνε επιμόνως πότε θα είσαι στο σπίτι σου να

το παραλάβεις. Εσύ λες δεν θέλω δώρα. Μα κύριε, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να

σας το φέρουμε. Οπότε ανησυχείς και λες τι να είναι αυτό, θα είναι σοβαρό

δώρο.

Οπότε αρχίζει η ταλαιπωρία και περιμένεις μία δύο ώρες να έλθει αυτό. Δεν

σκέφτονται ότι μπορεί να έχεις δουλειά και χάνεις ώρες. Μπορεί να τους λες ότι

δεν ξέρω τι ώρες είμαι σπίτι. Αυτοί όμως επιμένουν λέγοντας ότι κύριε εμείς

πρέπει να σας το δώσουμε. Τους λες ελάτε όποτε θέλετε. Σου απαντούν, μα δεν

μπορούμε να σας το φέρουμε εάν δεν είναι κάποιος. Τους λες αφήστε το στο

σκαλιά. Μα τι λέτε, γίνονται αυτά τα πράγματα τώρα; Τέλος πάντων, χτυπούν τα

κουδούνια και φέρνουν μια τεράστια γλάστρα με κάτι λουλούδια και αναρωτιέσαι

τι φυτά είναι αυτά, εξωτικά, ψεύτικα δυτικοευρωπαϊκά; Δεν ξέρεις τι να την

κάνεις, πιάνει χώρο και κάνει και πολλά χρήματα. Σκέφτεσαι, δεν σου στέλναν

καλύτερα το αντίτιμο σε χρήματα, πιο ωφέλιμο θα ήταν. Τώρα είναι πεταμένα

λεφτά. Αλλά νομίζω ότι ένα δώρο θα πρέπει να δείχνει την αγάπη του άλλου. Θα

ήταν προτιμότερο να είχες λάβει ένα απλό λουλουδάκι, ένα κλαδί πικροδάφνης,

που το λουλούδι της είναι ανώτερο από τριαντάφυλλο ή κάτι χειροποίητο, ένα

θυμαράκι που θα είχε κοπεί ή αναζητηθεί από τον ίδιο τον δωρητή να δείξει τη

σκέψη του.

Υπάρχουν και οι πιο πρακτικοί. Πάνε με το αυτοκίνητο, βγάζουν το χέρι τους και

αγοράζουν στα γρήγορα μια ανθοδέσμη με χρυσόχαρτο από τον χαμογελαστό

Πακιστανό. Άμα είναι του Αγίου Νικολάου, Αγίου Γεωργίου ή Αγίου Ιωάννου, τότε

οι ανθοδέσμες δίνουν και παίρνουν. Τα σπίτια γεμίζουν με γλάστρες, τεχνητές

ανθοδέσμες, γλυκά και κρύσταλλα. Στο τέλος, τι να τα κάνεις όλα αυτά. Να τα

πουλήσεις; Θυμάμαι παλαιότερα, το 1948, ένας γιατρός έβαλε αγγελία στην

εφημερίδα και το θυμάμαι μέχρι σήμερα. Ο γιατρός I. Πασίρης ούτε εορτάζει ούτε

δέχεται επισκέψεις. Γιατί τότε άνοιγαν το σαλόνι του σπιτιού και έρχονταν οι

φίλοι και συγγενείς, αλλά και πολλοί άγνωστοι για να φάνε κάτι γιατί υπήρχε

ανέχεια.

Έτσι σιγά σιγά κόπηκαν οι επισκέψεις να ησυχάσουν οι εορτάζοντες. Αλλά

δυστυχώς υπάρχουν τα τηλέφωνα. Με εορταστικά μηνύματα στα κινητά.

Ο Αλέκος Φασιανός είναι ζωγράφος.

Τελευταία Νέα