Μη στοιχηματίζετε ποτέ σε άλογα ή πολέμους. Δεν τρέχουν ποτέ σύμφωνα με τις

προβλέψεις. Και εντούτοις, στοιχηματίζουμε επίμονα. Ακούμε έναν φίλο στο μπαρ,

έναν τύπο στην τηλεόραση, κάθε διερχόμενη αυθεντία. Την επομένη, είμαστε

φτωχότεροι και σοφότεροι. Αλλά στοιχηματίζουμε ξανά.

Ο πόλεμος στο Ιράκ βρίσκεται στην 14η ημέρα του και οι περισσότερες προβλέψεις

πολιτικών, στρατηγών και δημοσιογράφων έχουν διαψευστεί. Οι μόνοι

ικανοποιημένοι είναι αυτοί που λένε «εγώ σας τα ‘λεγα» αλλά είχαν απορριφθεί

ως διανοητικά ανισόρροποι. Αντ’ αυτού, όλοι, από τον Αμερικανό υπουργό Άμυνας

έως τον ταπεινότερο αξιωματικό πυροβολικού, λένε τώρα πως γνώριζαν από την

αρχή ότι ο πόλεμος αυτός «θα μπορούσε να είναι» μακρύς, αιματηρός και ακριβός.

Περίεργο, αλλά δεν το θυμάμαι. Και δεν το θυμάμαι διότι εκείνη τη χαρούμενη,

γεμάτη αυτοπεποίθηση ημέρα που ξεκίνησαν τον πόλεμο οι άνθρωποι αυτοί, δεν το

είπαν. Και δεν το είπαν διότι αν το είχαν κάνει, το κοινό μπορεί να τους είχε

σταματήσει. Και ήθελαν αυτόν τον πόλεμο τόσο επειγόντως, που έσπευσαν χωρίς

αρκετούς συμμάχους, χωρίς αρκετές πληροφορίες και χωρίς αρκετά στρατεύματα.

Είναι σαφές ότι κορόιδεψαν ακόμη και τους εαυτούς τους.

Ο κόσμος κλήθηκε να προετοιμαστεί για μια επανάληψη του Πολέμου του Κόλπου ή

του Κοσόβου ή του Αφγανιστάν. Ουδείς είπε «προετοιμαστείτε για μια Βηρυτό, μια

Δυτική Όχθη, ένα Στάλινγκραντ». Και εντούτοις, η ιστορία προειδοποιεί τους

ιθύνοντες να μελετούν τις ήττες και όχι τις νίκες.

Μπορεί κάθε πόλεμος να είναι διαφορετικός, όμως η νοοτροπία των επικεφαλής

τους παραμένει ίδια. Ο πόλεμος στο Βιετνάμ ήταν ένας πόλεμος πολύ διαφορετικός

από αυτόν στο Ιράκ, ήταν όμως κι εκεί μια εισβολή. Απορρίφθηκε και εκεί κάθε

προειδοποίηση ότι ο λαός μπορεί να επιθυμούσε μια αλλαγή καθεστώτος, αλλά δεν

επιθυμούσε να του επιβληθεί από τη Δύση. Απορρίφθηκαν τα στοιχεία ότι οι

αεροπορικοί βομβαρδισμοί πόλεων ισοδυναμούν με σχιζοφρένεια όταν η νίκη

εξαρτάται από τη λαϊκή υποστήριξη. Στο Βιετνάμ, όπως και στο Ιράκ, οι

βομβαρδισμοί κακοποίησαν τις πόλεις και κατέστησαν πιο εύκολο τον έλεγχό τους

από πολιτοφυλακές.

Ο πόλεμος αυτός θα καταλήξει σε νίκη, η πορεία όμως θα είναι αργή και βρώμικη.

Κατόπιν, οι συμμαχικές δυνάμεις θα μείνουν παγιδευμένες μακριά από την πατρίδα

τους και σε εχθρικό έδαφος, όπως οι Ρώσοι στην Τσετσενία. Κάθε μητέρα στον

αραβικό κόσμο θα πει στον γιο της: «Πάρε εκδίκηση για τη Βαγδάτη». Νέοι από

ολόκληρη τη Μέση Ανατολή θα παρατάξουν όλες τις τακτικές δολοφονίας, αναρχίας

και τρομοκρατίας εναντίον αυτού του στρατού έως ότου απλώς αναγκαστεί να

φύγει.

Φυσικά, μπορεί να κάνω λάθος. Το ελπίζω. Κάθε βόμβα που πέφτει, όμως, σκοτώνει

την ελπίδα.

© The Times, 2003

Τελευταία Νέα